Η χώρα βρίσκεται στο όγδοο μνημονιακό έτος και εάν όλα εξελιχθούν ομαλά, τον Αύγουστο του 2018 θα τελειώσει το τρίτο μνημόνιο. Η συζήτηση για το πώς φθάσαμε έως εδώ έχει σχεδόν εξαντληθεί. Οι πολιτικές ευθύνες έχουν αποδοθεί. Πολλά έχουν ειπωθεί και πολλοί «σταυρώθηκαν» δικαίως και αδίκως. Στην παρούσα φάση δεν έχει καμία απολύτως σημασία να συζητηθεί τι ακριβώς έγινε στο παρελθόν.

Η συζήτηση που αφορά όλους σχετίζεται με το μέλλον της χώρας και πως αυτή μπορεί να σηκώσει κεφάλι και να γίνει ξανά ανταγωνιστική και ελκυστική σε επενδυτές. Το κυριότερο όμως είναι πως θα ανασυνταχθεί και πως θα εφαρμοστεί μια νέα αναπτυξιακής στρατηγικής και ένα εθνικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση.

Τα συνέδρια που γίνονται _ήδη το τρίτο έγινε στην Κρήτη χθες και προχθές_ σε όλες τις περιφέρειες της χώρας μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχουν. Αρκεί να λαμβάνονται υπόψη οι απόψεις των φορέων, των περιφερειών, της αυτοδιοίκησης, των επαγγελματικών οργανώσεων, των συνδικάτων, δηλ. της κοινωνίας. Χωρίς αυτήν δεν έχει καμία ουσία η όλη προσπάθεια.

Παράλληλα, το πολιτικό μας σύστημα οφείλει και μέσα από αυτή τη διαδικασία, αλλά και από τις περιοδείες και επαφές των άλλων πολιτικών αρχηγών να συνειδητοποιήσει ότι δεν πρέπει να γίνουν ξανά τα λάθη του παρελθόντος στην πορεία προς την μεταμνημονιακή Ελλάδα. Εάν το πολιτικό σύστημα, η κοινωνία, η επιχειρηματική τάξη, τα ΜΜΕ, κ.α. δεν έχουν μάθει από τα λάθη των περασμένων ετών, όλα θα είναι στον αέρα!

Είναι σαφές ότι οι πληγές δεν θα επουλωθούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται χρόνος και μεγάλη προσπάθεια να αλλάξουν τα δεδομένα. Και όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης στα μέσα της εβδομάδας από την Κρήτη, «το αναπτυξιακό πρόβλημα της χώρας δεν είναι πρόβλημα απλά κατανομής διαθέσιμων πόρων μέσω των αγορών, ερήμην της κοινωνίας, αλλά είναι ένα πρόβλημα εντοπισμού, ανάδειξης και στοχευμένης αξιοποίησης των διάσπαρτων ανθρώπινων και υλικών πόρων, προώθησης της έρευνας και της καινοτομίας, δημιουργίας νέων θεσμών που να ενισχύουν τη συνεργασία και το συνεργατισμό, αξιοποίησης της συλλογικής εμπειρίας και γνώσης της κοινωνίας».

Είναι πλέον παραδεκτό από όλους ότι απαιτείται νέο παραγωγικό μοντέλο, όχι στη βάση του πελατειακού, κρατικοδίαιτου και εν πολλοίς «παρασιτικού καπιταλισμού» που επικράτησε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά στη βάση ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού που θα λαμβάνει υπόψη τα συγκριτικά πλεονεκτήματα αυτού του τόπου, τα οποία και πολλά είναι και αναξιοποίητα.

Το ζήτημα είναι να υπάρξει ένα μοντέλο που θα βάλει και πάλι τον Έλληνα σε διαδικασία παραγωγής και δημιουργίας εισοδήματος. Με απλά λόγια να τον βάλει να εργαστεί ξανά στο γιαπί, στο χωράφι, στο εμπόριο, κ.α. Στη χώρα υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα υγιών προσπαθειών από ιδιώτες που παράγουν και δημιουργούν. Το στοίχημα είναι να γίνουν περισσότεροι, ακόμα και μέσω της συνεργατικής οικονομίας.

Το κλειδί είναι στα χέρια του πολιτικού συστήματος με την εφαρμογή κατάλληλων πολιτικών που θα διορθώνουν αδικίες και στρεβλώσεις.

Αρκεί να το αντιληφθεί και να κινηθεί με όραμα, σχέδιο και στρατηγική για μια άλλη Ελλάδα εκτός μνημονιακού πλαισίου και απαλλαγμένη από τα βαρίδια, τις παθογένειες και τα εγκληματικά λάθη του χθες.