Τέρας πρακτικότητας

«Σήµερα βαριόµουν να βάλω το φαγητό µου σε τάπερ» είπε, και εμφάνισε ένα βαθύ πορσελάνινο πιάτο με γεμιστά και φέτα. «Ετσι το έφερες;». «Ετσι, όπως ήταν στο ψυγείο, το πήρα και έφυγα». Ημασταν στη δουλειά, κάναμε διάλειμμα για φαγητό. Οσο κι αν η εικόνα της με το πιάτο, εκεί, στη μέση των γραφείων, ήταν αστεία, ζήλεψα που στον γυρισμό στο σπίτι θα έπλενε μόνο ένα σκεύος. Εγώ είχα μαζί ένα ταπεράκι με μπριάμ και άλλο ένα με σαλάτα. «Βάλ’ τα μαζί», με συμβούλεψε, «τι φοβάσαι, μην τσακωθούν;». Αν και δεν μου αρέσει να μπερδεύονται (παραξενιά μου), την επόμενη φορά θα τα βάλω. Η ανάγκη να γίνω πιο πρακτικός έχει αρχίσει να επικρατεί των συνηθειών χρόνων. «Μήπως να τα φέρνω κι εγώ στο πιάτο, να ξεμπερδεύω με τα τάπερ;». «Το επόμενο στάδιο θα είναι να τα φέρνουμε απευθείας στο ταψί». Η τεμπελιά μας «τέχνας κατεργάζεται». «Και γιατί δεν τρως σε αλουμινόχαρτο που το πετάς μετά;» μπήκε στην κουβέντα μια συνάδελφος.

Ενας άλλος θυµήθηκε το ταξίδι του στην Ταϊλάνδη: είδε πως εκεί χρησιμοποιούν τις διάφανες πλαστικές σακούλες κουζίνας ακόμη και για να βάζουν μέσα σούπα. «Από τότε το κάνω κι εγώ. Τέρμα στο πλύσιμο των πιάτων». Και από την κουζίνα «περάσαμε» σε άλλα δωμάτια του σπιτιού, αρχίζοντας να αποκαλύπτουμε τα μικρά μυστικά μας, τις ευρεσιτεχνίες που μας έχουν λύσει τα χέρια. «Κάποτε έπλενα τα ευαίσθητα στο χέρι, τώρα βάζω όλα τα ρούχα μαζί στο πλυντήριο και όσο αντέξουν». «Αντέχουν;». «Μπα…». «Εγώ έκοψα το σιδέρωμα. Τα διπλώνω, βάζω από πάνω ανάποδα το μαρμάρινο τραπεζάκι του σαλονιού, τα αφήνω μερικές ώρες και γίνονται τέλεια». «Εγώ, πάλι, κάθομαι πάνω τους, το έκανε μια θεία μου και το αντέγραψα». Ντράπηκα να ομολογήσω πως κι εγώ κατέχω την εν λόγω τεχνική, μου την είχε μάθει μια δική μου θεία. Κάνω και άλλα κόλπα. Εχω βάλει τις μικρές γλάστρες πάνω από τις μεγαλύτερες και τις ακόμη πιο μικρές στην κορυφή της «πυραμίδας» και τις ποτίζω τρεις-τρεις και τέσσερις-τέσσερις, κερδίζοντας χρόνο, αφού το νερό περνάει από τη μία στην άλλη. Εξυπνος;

«Πολύ έξυπνος!» με αποθέωσε άλλη συνάδελφος, η οποία ακολούθως μου αποκάλυψε πως κατήργησε τα ποτήρια: «Στο σπίτι έχει καθένας το μπουκάλι του με το όνομά του και πίνει από εκεί νερό». Επίσης, από τότε που βγήκαν οι μαγικές σκούπες που τραβάνε τη σκόνη πέταξε την ηλεκτρική σκούπα, που «στήσε/ξεστήσε, τράβα από εδώ κι από εκεί, ξεμπέρδευε ξανά και ξανά το καλώδιο, ήταν μεγάλος μπελάς, ποτέ μου δεν τη χώνεψα». Τη συγχαρήκαμε, αποφανθήκαμε πως το «όσα βλέπει η πεθερά» είναι μια από τις πιο σοφές λαϊκές εκφράσεις, και νιώσαμε υπερήφανοι για την εφευρετικότητά μας. Ωσπου, κάποια στιγμή, κουβέντα την κουβέντα, και ιδέα την ιδέα, είδαμε μπροστά μας τον άνθρωπο του μέλλοντος, αυτό το πανέξυπνο και άκρως πρακτικό πλάσμα που ακολουθώντας τις συμβουλές μας είχε υπεραπλουστεύσει την καθημερινότητά του: Καθόταν πάνω σε μια στοίβα ασιδέρωτα, τρώγοντας για τρίτη συνεχή ημέρα από το ίδιο ταψί το ίδιο φαγητό, χρησιμοποιώντας πλαστικό πιρούνι (του έλειπε ένα δόντι, αλλά τη δουλειά του την έκανε), φορώντας ψιλοτσαλακωμένα ρούχα, χρησιμοποιώντας για χαρτοπετσέτα χαρτί κουζίνας με το οποίο μετά καθάριζε και τα ψίχουλα που είχαν πέσει, πίνοντας νερό από το μπουκάλι του (ή απευθείας από την κάνουλα της κουζίνας;) και αφήνοντας το αποτύπωμα των γεμάτων σάλτσα χειλιών του στο στόμιο… Γύρω του ένα σπίτι όχι ακριβώς καθαρό, αλλά σαν καθαρό. «Ενα γουρούνι!» σχολίασε η φίλη με το πορσελάνινο πιάτο.

Την εποµένη ήρθε µε το ταπεράκι της, γυάλινο παρακαλώ, με τρεις αποθηκευτικούς χώρους, για να μην ανακατεύονται οι γεύσεις. «Τελικά, χρήσιμες οι πρακτικές λύσεις, αλλά θέλω και τις ανέσεις μου» είπε, και θυμήθηκε τη μαμά της, που έστρωνε πάντα στο τραπέζι φρεσκοσιδερωμένο τραπεζομάντιλο και έβαζε κολλαριστές υφασμάτινες πετσέτες. Ωραία εικόνα! «Τότε την έβρισκα υπερβολική. Τώρα το νοσταλγώ». Εγώ, πάλι, θυμήθηκα πώς μύριζε το σιδέρωμα όταν ψέκαζαν τα ρούχα με νερό βασιλικού ή λεβάντας. Και πάνε τα πρακτικά και η χρησιμότητά τους, πέταξαν! Η ζωή είναι στις μικρές πολυτέλειες. Βεβαίως, πάντα μπορείς να ψεκάσεις τα ρούχα με λεβάντα και έπειτα να κάτσεις πάνω τους…

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017.