Οσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά το «ελληνικό πρόβλημα» γνωρίζουν ότι η διατήρησή του στον χρόνο είναι αποτέλεσμα της πολιτικής απειθαρχίας και ασυνέχειας.
Μια υποτυπώδης ιστορική αναδρομή είναι αρκετή να πείσει για του λόγου το αληθές.
Η Δικτατορία των συνταγματαρχών φόρτωσε τη Μεταπολίτευση με τις συνέπειες της πρώτης πετρελαϊκής κρίσης και με την εθνική καταστροφή της Κύπρου.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πρώτιστο καθήκον να επιβάλει τη δημοκρατική ομαλότητα και να προστατεύσει την εθνική ακεραιότητα. Τις οικονομικές ανισορροπίες και την προβληματικότητα της ελληνικής παραγωγής δεν μπορούσε να ελέγξει, καθώς το 1978 ενέσκηψε η δεύτερη πετρελαϊκή κρίση.
Ετσι επέλεξε και επιδίωξε την ταχεία ένταξη στην τότε ΕΟΚ προκειμένου να κατοχυρώσει τη Δημοκρατία και να ασφαλίσει την εθνική κυριαρχία.
Η ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια επιτεύχθηκε, αλλά η διαχείριση των οικονομικών ανισορροπιών έμεινε κληρονομιά στον Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνος αφιερώθηκε στην εδραίωση της εξουσίας του και στον κοινωνικό μετασχηματισμό που είχε κατά νου, αφήνοντας την οικονομία στο έλεος των δίδυμων εσωτερικών και εξωτερικών ελλειμμάτων.
Κάπως έτσι φθάσαμε το 1985 στην πρώτη συνδυασμένη δημοσιονομική και συναλλαγματική κρίση, με τα εθνικά αποθέματα να έχουν περιοριστεί στα 300 εκατ. δολάρια.
Το φθινόπωρο του 1985 ξεκίνησε η πρώτη οργανωμένη προσπάθεια αντιμετώπισης του ελληνικού οικονομικού προβλήματος, με την υιοθέτηση του τριετούς προγράμματος σταθεροποίησης που επιμελήθηκε ο Κώστας Σημίτης.
Ωστόσο προτού ολοκληρωθεί το πρόγραμμα ο Ανδρέας Παπανδρέου πιεζόμενος εσωτερικά διέκοψε την εφαρμογή του. Ακολούθησε μια διετία εκτροχιασμού, για να φθάσουμε στα τέλη του 1989 με αρχές του 1990 στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Ερχόμενος ο Κώστας Μητσοτάκης προσπάθησε να ελέγξει τον φαύλο κύκλο ελλειμμάτων και υπερχρέωσης, αλλά και η δική του προσπάθεια ανεκόπη βιαίως με την πτώση της κυβέρνησής του το 1993.
Επανελθών ο Ανδρέας Παπανδρέου διακήρυξε πως «είτε το έθνος θα αφανίσει το χρέος είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος».
Ακολούθησε εν μέσω νέας συναλλαγματικής κρίσης φιλόδοξη προσπάθεια ελέγχου των δημοσίων οικονομικών, η οποία συνεχίστηκε μετά τον θάνατό του το 1996 επί πρωθυπουργίας Σημίτη. Και εκείνη ωστόσο δεν διακρίθηκε για τη συνέπειά της, καθώς υποχώρησε μόλις «κλείδωσε» η ένταξη της χώρας στη ζώνη του ευρώ.
Επικράτησε τότε αλόγιστος εφησυχασμός και άπαντες κυριαρχήθηκαν από την ευδαιμονία των χαμηλών επιτοκίων και της εκτίναξης των χρηματιστηριακών αξιών. Το 2002 επιχειρήθηκε μια απόπειρα ελέγχου του βάρους των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά υπήρξε ανεπιτυχής εξαιτίας καθολικής αντίδρασης.
Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής παρότι επαγγέλθηκε την εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών ουδέν έπραξε. Η διακυβέρνησή του αν και υποψιασμένη υπήρξε αμέριμνη και κάπως έτσι φθάσαμε στην κρίση του 2008, η οποία επισημοποιήθηκε το 2009.
Ολες οι επόμενες κυβερνήσεις, με εξαίρεση την ολιγόμηνη θητεία του Λουκά Παπαδήμου, δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν τα εξουσιαστικά πάθη και στην πρώτη στροφή εγκατέλειψαν την προσπάθεια.
Τώρα κουτσά-στραβά, έπειτα από τους ατέλειωτους τυχοδιωκτισμούς της κυβέρνησης Τσίπρα, η διαχείριση του περιβόητου «ελληνικού προβλήματος» πήρε έναν κάποιο δρόμο. Αλλά και πάλι απειλείται με εκτροχιασμό.
Συνέπεια, συνέχεια και σταθερότητα θέλει η χώρα για να βγει από την κρίση. Ας το καταλάβουν όλοι και ας πειθαρχήσουν άπαντες κατ’ αναλογίαν, σύμφωνα με τις θέσεις που κατέχουν.
