Σχέδιο για Φαίδρα

Το «Σχέδιο για Φαίδρα» του Γιώργου Βέλτσου, απόσπασμα του οποίου προδημοσιεύει «Το Βήμα», απαρτίζει το τρίτο μέρος μιας τριλογίας που συμπεριλαμβάνει ένα «Σχέδιο για Ηλέκτρα» και ένα «Σχέδιο για Ιφιγένεια» (εκδόσεις Διάττων, 2014).

To υπό έκδοση έργο πρόκειται να ανεβεί τον χειμώνα σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή στο θέατρο Σημείο. Τα δύο προηγούμενα μέρη της τριλογίας παρουσιάστηκαν στο «Φουγάρο» και στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής, το 2015, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη.

«Δύσκολα επιμένουμε, Ιππόλυτε. Κι όταν σε αποκτήσω δύσκολα,

δύσκολα θα σε αποχωριστώ. Εμεινα σιωπηλή. Τώρα όμως μιλώ.

Σηκώνω τη φωνή. Τον έρωτα υψώνω. Να καταλάβω εγώ,

λέγοντας «έρωτα», πρώτα, τι εννοώ.

Δεν σ’ αντικαθιστώ με δάκρυα. Και στο κατώφλι του ανακτόρου,

αρχίζω να εξιστορώ το αίτημα της Φαίδρας.

Ο χθεσινός μου ενδοιασμός έγινε απόφαση. Ναι (σ’) αγαπώ,

αφού το ρήμα δεν μπορώ να σ’ το απευθύνω.

Κι ό,τι θεωρούσα ίδιον μιας μητριάς το έκοψα σαν τον μαστό της Αφροδίτης.

Είχα μια έκλαμψη: πρώτα το βλέμμα που σκόνταψε στο πρόσωπο

–το βλέμμα σου ήταν, στη λάμψη του έρωτά μου, στη μοναξιά, στη νύχτα μου.

Υστερα, μέσα από το σώμα μου να γίνεσαι εσύ, και όχι μέσα

Ακουσε. Ακου εσένα: μέσα μου έχεις αποκαλυφθεί, αίλουρε, κυνηγέ

Ή μήπως είσαι πέτρα; Τι είσαι, Ιππόλυτε;

Σε αποπλανώ! Είναι στη φύση του ανθρώπου η γοητεία».

ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ:

«Γυναίκα, ολέθριο κακό!

Δία, γιατί κάτω απ’ το φως του ήλιου έχεις βάλει τη γυναίκα

αυτό το κίβδηλο κακό για τους ανθρώπους;».

«Για να αποπλανά!

Αλλά σχεδιάζω την ντροπή, τιμή να κάνω με όσα πρόκειται να πω

κι όσα δεν θα σου ξαναπώ, όταν με δεις να κρέμομαι, επιτέλους.

Ξέρεις τι είναι «ερωτευμένος άνθρωπος»; Βρόγχος και βραχνάς, να τι είναι!».

«Γλωσσοκοπάνα, είναι!

Γιατί όποιος σε τίποτα μπροστά δεν ορρωδεί, μιλάει.

Σιωπά μόνον ο διστακτικός που, αν χάσει, χάνεται από προσώπου γης.

Διστάζω, Φαίδρα, ή μήπως σε απεχθάνομαι;».

«Πράγματι, ερωτευμένος είναι της γλώσσας ο κοπανιστός αέρας.

Μιλά, εκεί που οφείλει να σιωπά. Σωπαίνει, ενώ άλλα θα ‘πρεπε να πει…».

«Ερμαιο δηλαδή του τρομερού αδένα που αφρίζει…».

«Της κλειτορίδας!

Και πώς τον δράκο της σπηλιάς μου να εμπιστευτείς, εσύ παρθένα…

Η γλώσσα, από τη μια, ξέρει καλά να νουθετεί. Από την άλλη, θάβει.

Η γλώσσα είναι κεραυνός, βρόντος ασίγαστος.

Τρομάζει τους νεκρούς κάτω απ’ τη γη, τους ζωντανούς αφηνιάζει

σαν τ’ άλογα που καβαλάς

Δεν σου αρέσει που μιλώ;».

«Να μη φυλάγομαι λοιπόν;

Και πώς να φυλαχθώ αφού τα δύο είναι ένα: το στόμα στο μουνί…

Μετρώ τα πάθη σου. Φυσούνε και με πιάνει η μυρωδιά απ’ τα έμμηνά σου,

δεινή γυναίκα!».

«Και εγώ μετρώ, Ιππόλυτε, εσένα. Το υπόλοιπο μετρώ σε πόνο, τραπεζίτη!

Μετρώ αυτό που ήταν γενικό σαν χρήμα, ενώ δεν ήταν».

«Ασε την αριθμητική.

Απέδωσε οικονομικά προς χρήσιν όλων μας το πάθος σου για μένα.

Βεβήλωσε ό,τι ιερουργικώς έχει διαχωριστεί.

Ξεχώρισε συκώτι και καρδιά να λάβει η θεά το μερτικό της

σε πείσμα της Κυθέρειας Αφροδίτης, που μας εμπαίζει τους βροτούς.

Και κράτησε τη θλιβερή ερωτευμένη σάρκα για τα σκυλιά της Αρτεμης.

Τι άλλο έχεις να μου πεις;».

«Σε ποιον αιώνα;

Ο «Ιππόλυτος» είναι ο κωδικός μου. Ακούω με τα σημερινά μου αφτιά και παίζω.

Πλάσμα ζωντανό, ηθοποιός. Τον εαυτό μου παρωδώ.

Ανέτρεψα ό,τι έχει προηγηθεί. Μοιρολογώ την τραγωδία ανάποδα».

«Η ίδια η γλώσσα παρωδεί. Μιλάμε και παραβαίνουμε απευθυνόμενοι.

Ελα λοιπόν. Επίρρημα και αντεπίρρημα είναι το ίδιο!».

«Εχω υποκύψει στις πιέσεις, Ιππόλυτε. Σκύβω και κουκουλώνω πομπές.

Δεν με μειώνεις που πλαταίνεις επάνω μου.

Μια ματιά στο δέρμα και τότε να δούμε ποιος είναι από κάτω!

Αν μου πάρεις το κεφάλι, κοίτα στο χάλκινο τάσι να δεις την ήβη μου.

Μετά, η γυναίκα είσαι εσύ!

Σφίγγω τα πόδια μου. Αφού ξέρεις πως με παιδεύει ο φρονιμίτης…

Δεν είναι η τανάλια που με φοβίζει, αλλά πώς θα επιχειρείς

με τη γλώσσα σου στο στόμα μου.

Μόνον η Τροφός που φροντίζει τον κόρφο μου αυταπατάται.

Δεν είμαι η λύκαινα. Δεν διανοήθηκα να εγκαθιδρύσω αυτοκρατορία

κάτω από σιδηροπρίονο μαστών.

Αφήνω για τον Θησέα καρφιά και τανάλιες.

Να σκάψεις κι άλλο;

Συμφέρει οι σωλήνες να είναι εξωτερικοί για να ελέγχω την ηλεκτρόλυση

του χαλκού σου στον μπρούντζο μου.

Είναι άραγε υδραυλικοί που παραστέκονται όταν με χτίζεις;».