Ο πολιτικός κίνδυνος

Στις 5 Αυγούστου κλείνει και η Βουλή. Δύο πολιτικά περιπετειώδεις χρονιές έφτασαν στο τέλος τους, αλλά όλα δείχνουν ότι μετά τις διακοπές του Αυγούστου οι πολιτικοί τόνοι θα ανέβουν και πάλι.

Η σύγκρουση κυβέρνησης – αντιπολίτευσης προβλέπεται ανελέητη, ενώ η πόλωση θα οδηγηθεί στα άκρα αφού πολλοί είναι αυτοί που προβλέπουν ότι από τον Σεπτέμβριο θα αρχίσει και επισήμως η αντίστροφη μέτρηση για τις κάλπες.

Ομως αυτό που δεν πρέπει να μας διαφεύγει είναι ότι η οικονομία πράγματι δείχνει να αυτονομείται, καθώς οι επιχειρήσεις που επέζησαν από την καταιγίδα βγήκαν δυναμωμένες και πιο ανταγωνιστικές και οι εργαζόμενοι έδωσαν όχι μόνο τη δουλειά τους, μέρος των αμοιβών τους, αλλά και την ψυχή τους προκειμένου να τις κρατήσουν ζωντανές.

Δεν τα κατάφεραν όλοι, αλλά το γεγονός είναι ένα: η ανταγωνιστικότητα βελτιώθηκε, οι περισσότερες επιχειρήσεις ανοίχτηκαν στις ξένες αγορές, όπως άλλωστε έκαναν χιλιάδες έλληνες επιστήμονες προκειμένου να ξεφύγουν από την ανεργία.

Πλέον αυτό που απασχολεί τον κόσμο της οικονομίας, όλες τις επιχειρήσεις και κυρίως το ένα εκατομμύριο ανέργων που αναζητούν εργασία, είναι ο πολιτικός κίνδυνος.

Δηλαδή να μη γυρίσουμε πίσω, να μη ζήσουμε για ακόμη μία φορά την απειλή της χρεοκοπίας, να μην ξαναβρεθούμε μπροστά σε κλειστές τράπεζες και κλειστές πόρτες στις επιχειρήσεις που εργαζόμαστε.

Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Και την ευθύνη να αποτραπεί έχουν αποκλειστικά η κυβέρνηση και τα κόμματα. Τα ερωτήματα που ήδη έχουν τεθεί στο τραπέζι είναι σαφή και συγκεκριμένα.

– Τι θα συμβεί αν η κυβέρνηση «φοβηθεί» να αναλάβει νέες δεσμεύσεις τον Αύγουστο του 2018, όταν τελειώσει το τρίτο μνημόνιο;

– Τι θα κάνει αν οι δανειστές απαιτήσουν ένα νέο, έστω και light, πρόγραμμα επιτήρησης;

– Τι θα γίνει αν αυτή η ετερόκλητη συμμαχία των αριστερών με τον Καμμένο φτάσει (όπως πολλοί προβλέπουν) σε ένα απότομο, ξαφνικό τέλος;

Αυτός είναι ο μεγάλος πολιτικός κίνδυνος, το απρόβλεπτο, που αποτελεί μεγάλο ρίσκο για την οικονομία και τον τόπο.

Εκτός κι αν καταφέρουμε, μέχρι να εκδηλωθεί η απειλή, να αναπτύξει ο κόσμος της οικονομίας, οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι, κι άλλα, ακόμη πιο ισχυρά «αντισώματα».