Η περίπτωση του ηθοποιού Ντίνου Καρύδη είναι ενδεικτική του «όποιος βιάζεται σκοντάφτει» και στα social media. Ανέβασε στο Facebook ένα δραματικό σημείωμα: «Αγαπημένοι φίλοι και φίλες. Η επάρατος του 2012 επανήλθε. Η μετάσταση, στο στομάχι αυτήν τη φορά. Την Πέμπτη μπαίνω στο νοσοκομείο. Δεν ξέρω πόσο θα απουσιάσω από την παρέα σας. Μπορεί και για πάντα. Την αγάπη μου σε όλους, ακόμη και σ’ αυτούς τους ελάχιστους που με πίκραναν. Σας αγαπώ όλους! Στο νοσοκομείο δεν θα ‘χω fb να επικοινωνούμε, μόνο την ευχή σας να επιστρέψω σπίτι. Στην παρέα μας, Σας αγαπώ!!!».
Οπως ήταν αναμενόμενο, η στενάχωρη είδηση αναμεταδόθηκε από τους πάντες και το Διαδίκτυο γέμισε από ευχές για ταχεία ανάρρωση και με σχόλια όπως «δεν σε φοβάμαι, εσύ είσαι γερό(ς) Καρύδη(ς)». Λίγες ώρες μετά, ο (πράγματι γερός) Καρύδης επανήλθε με έτερο σημείωμα: «Τελικά τα λάθη για τους ανθρώπους είναι. Οι εξετάσεις που ήρθαν στα χέρια μου ήταν για άλλον συνάνθρωπο που του εύχομαι τάχιστη ίαση! Ομως τόση αγάπη που εισέπραξα από τόσο πολλούς δεν την περίμενα… Εύχομαι να την αποδείξετε, αγαπημένοι μου, τον χειμώνα που θα κάνετε ουρές στο θέατρο με την κωμωδία «Ρωμαίος και Ιουλιέτα… ετών 80» στο θέατρο «Χατζηχρήστου»».
Να ζήσει, λοιπόν, να έχει και επιτυχία στο νέο θεατρικό εγχείρημά του, που βρήκε ευκαιρία να διαφημίσει. Αλλά και να προσέχει τα διαδικτυακά παραπατήματα, που κι αν δεν βλάπτουν την υγεία μας βλάπτουν σοβαρά τη δημόσια εικόνα μας. O κύριος Καρύδης, σπεύδοντας, κατά τη συνήθεια της εποχής, να μοιραστεί μαζί μας τη ζωή του, εν προκειμένω την εισαγωγή του στο νοσοκομείο για ένα πρόβλημα τόσο σοβαρό όσο ο καρκίνος (που τελικά δεν ήταν καρκίνος) την πάτησε, εκτέθηκε, προκάλεσε ακόμη και ειρωνικά σχόλια. Δεν είναι ο μόνος. Και άλλοι είπαν ξείπαν μέσω Facebook, μόνο που αυτούς τους ύπουλους καιρούς της αλματώδους προόδου της τεχνολογίας, ακόμη και αν καταλάβεις γρήγορα το λάθος σου και κατεβάσεις την ατυχή ανάρτηση, πάντα κάποιος θα έχει προφτάσει να τη φωτογραφίσει, να τη σχολιάσει δημοσίως, να την αναπαραγάγει ώστε η ενοχλητική ανάμνησή της να σε κυνηγάει παντού.
Ωστε να είσαι πάντα (και) εκείνος που τότε είχε κάνει εκείνη τη μεγάλη γκάφα ψυχαγωγώντας τα πλήθη.
Ομως, η διαρκής (στο όριο του αρρωστημένου) ανάγκη μας να δημοσιεύουμε τα πάντα στο Internet, η προσπάθειά μας να γινόμαστε πρωταγωνιστές σε ένα ανούσιο παιχνίδι εντυπώσεων (θαυμάστε με, λυπηθείτε με, ζηλέψτε με, μιμηθείτε με κ.τ.λ.) εγκυμονεί κινδύνους. Εμείς που κάποτε κοροϊδεύαμε τους «μαϊντανούς» της τηλεόρασης, τώρα που έχουμε δημόσιο βήμα, γίναμε οι ίδιοι «μαϊντανοί» και κάτι χειρότερο: Πολίτες μιας νέας Διαδικτυακής Κοινωνίας, «σταδιοδρομούμε» στα social media με τρόπο υστερικό. Αναπαράγοντας κάθε κίνηση και κάθε σκέψη μας, κοινοποιώντας επιπόλαια ακόμη και εκείνα που σε λίγα λεπτά θα βγούμε να αναθεωρήσουμε, να διορθώσουμε, να μαζέψουμε, αλλά και καταργώντας την έννοια του ιδιωτικού.
Καταλύοντας με τα ίδια μας τα χέρια (έστω με τα «ποντίκια» μας) το άσυλο, το απόρρητο της προσωπικής ζωής, και εκθέτοντας ακόμη και θέματα εξαιρετικά προσωπικά όπως η αρρώστια. Αλήθεια, πόσο αξιοπρεπές είναι να φωτογραφίζεις τον κάλο που έβγαλες στο μικρό δαχτυλάκι του δεξιού ποδιού σου και να τον ανεβάζεις ζητώντας οδηγίες από τους ομοιοπαθούντες; Μια διακριτική επίσκεψη στον γιατρό δεν θα ήταν πιο απλή λύση; Επίσης, γιατί σε κολακεύει να γνωρίζει όλο το Internet πως έχεις κάλους;
Σπασμένα πόδια, εγχειρισμένα σώματα, ραμμένα κεφάλια, είναι πλέον συνήθεις (όσο και απεχθείς) εικόνες στο Facebook. Τα μπες-βγες στα νοσοκομεία κοινοποιούνται τη στιγμή που γίνονται, οι εξετάσεις και τα καρδιογραφήματα φιγουράρουν κάτω από τις φωτογραφίες των προφίλ μας, οι προτροπές του στυλ «προσευχηθείτε για εμένα» μετατρέπουν τις οθόνες των tablets μας σε χειρουργικά τραπέζια. Θύμα της ανάγκης μας να καθιστούμε συμμέτοχους στον πόνο και στην αγωνία μας ανθρώπους που δεν έχουν μερίδιο στη ζωή μας ήταν και ο Καρύδης. Οσοι γελάσαμε με το πάθημά του ας ξαναδούμε και τις δικές μας αναρτήσεις. Εκείνες με τα μπανταρισμένα γόνατα, εκείνες με τις ευχαριστίες «στον καταπληκτικό γιατρό μου κύριο Τάδε Ταδόπουλο που χωρίς τα μαγικά του χέρια θα υπέφερα ακόμη από αιμορροΐδες» και εκείνες με τα θερμόμετρα που δείχνουν «τριάντα οχτώ κι οχτώ, τριάντα εννιά κι εννιά, σαράντα μονοπάτια μες στα μάτια σου…».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 9 Ιουλίου 2017.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
