Μικροί ηθοποιοί για κλάματα

Παλαιότερα ήταν η Μπουλίτσα του «Καφέ της Χαράς». Ενα παιδάκι που μιλούσε σαν προγραμματισμένο ρομποτάκι. Αλλο ένα όνομα στον κατάλογο των ανήλικων ηθοποιών που εμφανίστηκαν στα ελληνικά σίριαλ για να επιβεβαιώσουν αυτό που όλοι λίγο-πολύ έχουμε παρατηρήσει: τα παιδιά στην Ελλάδα δεν ξέρουν να παίξουν, δεν μπορούν να υποκριθούν με μια σχετική, έστω, φυσικότητα. Λένε τα λόγια τους σαν να απαγγέλλουν, σχεδόν λαχανιάζοντας από την προσπάθεια και το άγχος. Χωρίς επιπλέον να έχουν την αίσθηση του ρυθμού που απαιτεί η γλώσσα.

Εχουν περάσει χρόνια από τότε που η Μπουλίτσα και άλλες Μπουλίτσες σταδιοδρόμησαν στα τηλεοπτικά κανάλια, όμως η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί. Αν φταίνε τα παιδιά; Φυσικά και όχι! Φταίνε εκείνοι που τα εκπαιδεύουν για να τα αφήσουν τελικά ολομόναχα, χωρίς καμία τεχνική, να βγάλουν το φίδι από την τρύπα ανάλογα με το ταλέντο τους: τα πραγματικά ταλαντούχα θα τα ψιλοκαταφέρουν, όσα «δεν τα λένε» θα συνεχίζουν να μην τα λένε. Φταίνε όμως πολύ και εκείνοι που γράφουν τα σενάρια, που υπογράφουν κείμενα για παιδιά, τα οποία όμως στην πραγματικότητα δεν αφορούν παιδιά.

Ρίξτε από μια ματιά στο «Μπρούσκο» και στα «Δίδυμα φεγγάρια» και θα καταλάβετε. Και στα δύο σίριαλ οι μικροί σκέφτονται και μιλάνε σαν 60άρηδες. Η Στεφανία του «Μπρούσκου» ελέγχει τις ζωές των άλλων σαν κακιά πεθερά, αποκαλεί τον μπαμπά της «ο Σήφης μου» και όταν ο Σήφης της συλλαμβάνεται από την Αστυνομία κλαίει υστερικά όπως δεν θα έκλαιγε ούτε η μάνα του η ίδια. Συμπεριφορές αφύσικες και ψεύτικες, λόγια που κανένα παιδί δεν θα έλεγε. Μια από τα ίδια και στα «Δίδυμα φεγγάρια», όπου παιδιά πέντε – επτά ετών ονειρεύονται να ξαναδούν τη μαμά τους ντυμένη νυφούλα, και όταν εκείνη κάνει τον δεύτερο γάμο της κρυφά από εκείνα οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους προσπαθούν να βρουν τρόπο να τους το πουν χωρίς να τα πληγώσουν. Ας ενημερώσει κάποιος τον σεναριογράφο πως όταν τα παιδιά είναι τόσο μικρά εκείνο που τα ενδιαφέρει είναι να παίζουν και όχι να… χαίρονται με τη χαρά του γονιού τους.

Στο ίδιο σίριαλ ο μικρός Νικόλας όταν ερωτάται τι κάνει απαντά «εγώ είμαι ευτυχισμένος γιατί ο μπαμπάς μου παντρεύτηκε και έχω αδελφούλες» και εύχεται στον νιόπαντρο πατέρα του «να ζήσει σαν τα ψηλά βουνά». Είναι το ίδιο παιδάκι που καθισμένο στο κρεβάτι του παίρνει την τηλεφωνική συσκευή (χωρίς κανέναν έλεγχο από τους ενηλίκους) και καλεί τη μικρή φίλη του (εκείνη που θέλει να δει τη μαμά της νυφούλα) για να συζητήσουν με ύφος σοβαρό σαν τις συμπεθέρες: «Γεια σου, τι κάνεις;», «Καλά είμαι! Είμαι χαρούμενη». «Γιατί είσαι χαρούμενη;» «Γιατί η μαμά μου θα μου φέρει αδελφούλα».

Απύθμενος μικροαστισμός. Με τους μικρούς ηθοποιούς να καλούνται να εκφρασθούν σε γλώσσα ξύλινη, να σκεφθούν και να δράσουν ως (λοβοτομημένοι εν προκειμένω) ενήλικοι, υποχρεωμένοι να υποστηρίξουν κάτι που δεν το καταλαβαίνουν, επειδή δεν είναι της ηλικίας τους, επειδή δεν είναι παιδικό, επειδή είναι αδέξιο και ψεύτικο. Δείτε ξένες σειρές, όπως τις «Stranger things» και «Modern family» (στους πρώτους κύκλους που τα παιδιά – πρωταγωνιστές είναι μικρά) και έπειτα ξαναμιλάμε για το πώς πρέπει αλλά και πώς μπορούν να παίζουν οι μικροί ηθοποιοί!