Τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει μια ιδιαιτέρως στενή και φιλική σχέση με το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο (Αθηνών). Συγγενείς, φίλοι, στενοί φίλοι, γνωστοί, έκτακτα περιστατικά, τακτικά χειρουργεία. Οπως και να το κάνουμε νιώθω τον χώρο κοντινό μου.
Στις επαφές που είχα με το ιατρικό – νοσηλευτικό προσωπικό δεν είχαμε ούτε εγώ ούτε οι οικείοι συναντήσει κάποιο πρόβλημα. Αμεση εξυπηρέτηση ακόμα και σε συνθήκες εφημερίας του νοσοκομείου. Η προσωπική μου μαρτυρία είναι υπέρ το δέον θετική για όλο το προσωπικό.
Μόνο που στη ζωή οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά και καθορίζουν την ουσία. Ολα ανατράπηκαν το μεσημέρι (12:00) της Τετάρτης 21 Ιουνίου. Και είναι επίτηδες αναλυτικώς για να μην υπάρξουν ναι μεν αλλά κ. ο. κ. Αναζητώ τουαλέτα. Καταρχήν μόνος μου χωρίς να απευθυνθώ σε κάποιον από το προσωπικό και τον αποσπάσω από την εργασία του. Μετά από μια μικρή βόλτα εντός και εκτός των κτιρίων αναζητώντας την ειδική ταμπέλα, το παιχνίδι με τα γατάκια που περνούν αμέριμνα τη ζωή τους, στην εσωτερική αυλή του Ιπποκράτειου, αποφάσισα να κάνω την κρίσιμη ερώτηση σε υπάλληλο. Ελαβα την απάντηση και κατευθύνθηκα προς τα εκεί.
Και τότε, ξαφνικά ήταν σαν να μπήκα στην μηχανή του χρόνου και να επέστρεψα στα γήπεδα του Απόλλωνα Αθηνών, της ΑΕΚ, του Πανιωνίου και της λεωφόρου Αλεξάνδρας στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 όπου οι εξέδρες των φιλοξενούμενων οπαδών των ομάδων δεν είχαν τουαλέτες. Στην Ριζούπολη υπήρχε η πρασιά παράλληλα του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου, στη Νέα Φιλαδέλφεια μια γούρνα κάτω από την εξέδρα ή το παρακείμενο Αλσος. Για τη Νέα Σμύρνη ή τη Λεωφόρο ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.
Αυτή ήταν λοιπόν η εικόνα που είχαν οι τουαλέτες για τους επισκέπτες στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Εικόνα γηπέδου περασμένων δεκαετιών. Τουλάχιστον στο Αλσος της Νέας Φιλαδέλφειας έβλεπες τη φύση….
