Ο Τραμπ μέσα μας

Με το που απέσυρε ο Ντόναλντ Τραμπ τις ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα ξέσπασε το τσουνάμι των αντιδράσεων. Οπως στα διεθνή, έτσι και στα ελληνικά social media εκατοντάδες πολίτες εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους, ενώ την ίδια στιγμή καταπέλτες για τον χειρότερο πλανητάρχη που έχει γνωρίσει ο ταλαίπωρος πλανήτης μας ήταν τα άρθρα και τα ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκαν στον εγχώριο Τύπο. Τι ωραία που τα είπαμε! Ειλικρινά, μας καμάρωσα! Ως λαός επιβεβαιώσαμε άλλη μία φορά πως είμαστε εξαιρετικοί στη ρητορική και στη θεωρία. Νομίζω πως, αν μοναδικά συστατικά των επαναστάσεων ήταν οι λέξεις, τα λόγια τα μεγάλα, θα ηγούμασταν σε όλες τις επαναστάσεις που πραγματοποιούνται γύρω μας.

Οσο όμως και αν τα μεγάλα λόγια και οι ωραίες εντυπώσεις που δημιουργούν είναι η ειδικότητά μας, στην πράξη έχουμε πρόβλημα. Εκεί το χάνουμε το παιχνίδι και σε θέματα περιβάλλοντος, διατί να το κρύψωμεν; Που και να προσπαθήσουμε να το κρύψωμεν το επιβεβαιώνουμε σε κάθε βήμα μας. Διάβαζα για τις αντιδράσεις απέναντι στην απόφαση Τραμπ καθισμένος σε ένα μπαλκονάκι που έβλεπε στον Πευκιά, την παραθαλάσσια, καταπράσινη έκταση στην είσοδο του Ξυλοκάστρου. Από ψηλά το τοπίο έμοιαζε ειδυλλιακό. Μύριζε πεύκο και θάλασσα ο αέρας. Οταν μπήκα στο δάσος η εικόνα άλλαξε: πεταμένες χαρτοπετσέτες και χαρτιά κάθε είδους, χάρτινα κύπελλα του καφέ, πακέτα τσιγάρων, τσαλακωμένα κουτάκια από αναψυκτικά και μπίρες. Μέχρι ένα ζευγάρι γυναικείες παντόφλες είδα να περιμένει να το μαζέψουν, στην περιφραγμένη γωνία απέναντι από το αναψυκτήριο και την παιδική χαρά. Την προσπάθεια των τοπικών φορέων να νοικοκυρευθεί το μέρος την έβλεπες. Παντού μάνικες πυρόσβεσης έτοιμες για χρήση σε περίπτωση πυρκαγιάς, ανάμεσα στα δέντρα (τα παλιά και τα νέα, τα φρεσκοφυτεμένα) τα λάστιχα του αυτόματου ποτίσματος που όταν έπεφτε ο ήλιος έπαιρνε μπρος, ενώ οι κάδοι σκουπιδιών είχαν καινούργιες σακούλες. Και όμως, ακόμη και μέσα σε ένα περιβάλλον που σου φώναζε «Πρόσεξέ με!», οι κάφροι είχαν μαρκάρει το πέρασμά τους, είχαν αφήσει αποδείξεις της απαξίωσής τους για την πόλη που τους φιλοξενεί.

Μήπως όλα τα κάνουν οι τουρίστες; Οι περαστικοί για μερικές ημέρες ή ώρες που το μόνο που θέλουν είναι να δροσιστούν στη θάλασσα, να φάνε το ψαράκι τους και αν πετάξουν και τα απορρίμματά τους κάτω δεν πειράζει; Ομως οι δύο κυρίες που περπατούσαν μπροστά μας στην παραλία του γειτονικού Κιάτου, το βράδυ της Κυριακής, ήταν ντόπιες, ή είχαν σπίτι στην περιοχή. Τις χαιρετούσαν όλοι και εκείνες με τη σειρά τους τούς χαιρετούσαν όλους. Είχαν την κοψιά και την εμφάνιση παραδοσιακής ελληνίδας μαμάς και συζύγου. Από εκείνες τις γυναίκες που έχουν αφήσει τον άντρα τους σπίτι, καθισμένο μπροστά στην τηλεόραση για να δει ποδόσφαιρο και για να μην τις ζαλίζει με την γκρίνια του, και που ψιλοπεριποιημένες-ψιλοαπεριποίητες βολτάροντας με τις φίλες τους μιλάνε για τα παιδιά που θα έρθουν για το Σαββατοκύριακο και για τα εγγόνια τους που έχουν παραγγείλει στη γιαγιά τηγανητές πατάτες και πίτσα. Για παιδιά, για εγγόνια και για το μαγαζί που κάνει την καλύτερη πίτσα στο Κιάτο μιλούσαν και οι κυρίες που προπορεύονταν ημών, όταν μία εξ αυτών έβαλε το χέρι της στην τσέπη, έβγαλε κάτι τσαλακωμένα χαρτιά και χωρίς να κοιτάξει τα πέταξε δίπλα της, πάνω στα βότσαλα της αμμουδιάς.

Ασήμαντη κίνηση; Πολλές τέτοιες ασήμαντες κινήσεις έχουν γεμίσει και την παραλία του Κιάτου με σκουπίδια και σκουπιδάκια. Και κάτι τέτοιες μαμάδες έχουν γεμίσει τον τόπο με τα καλά στα λόγια αλλά καταστροφικά στην πράξη παιδιά τους. Παιδιά κακομαθημένα, που ενώ παραδοσιακά αδειάζουν τα σκουπίδια τους στην αυλή του γείτονα γιατί βαριούνται να πάνε παραδίπλα και γιατί τον γείτονα τον έχουν χεσμένο, έρχονται τώρα να φρίξουν που οι (επαγγελματίες καταστροφείς) Τραμπ και οι όμοιοί τους κάνουν ακριβώς το ίδιο σε εθνικό επίπεδο. Ας μη γελιόμαστε, το μοναδικό περιβάλλον που σεβόμαστε είναι το εικονικό περιβάλλον της εθνικής υπεροχής μας, τον υπέροχο κόσμο των ηρώων και των μοναδικών χαρακτηριστικών που μας ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους. Κάθε άλλο, κάθε πραγματικό περιβάλλον, τον κόσμο που μας περιβάλλει και μας φιλοξενεί, τον αντιμετωπίζουμε σαν τον Πευκιά. Με την απαξίωση και την αδιαφορία των αμόρφωτων και των αδαών. Μπορεί κάποτε να το πληρώσουμε.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 11 Ιουνίου 2017.