Προχθές, μετά τον διαγωνισμό στον ΔΟΛ, η «Αυγή» έμοιαζε να έχει κρεμάσει πλερέζες. «Η διαπλοκή φαίνεται να επιβιώνει είτε ονομάζεται παλιά είτε νέα» διαπίστωνε στην πρώτη σελίδα.
Την «παλιά διαπλοκή» την ξέρουμε χάρη (και) στην «Αυγή» εδώ και χρόνια.
Αλλά η νέα ποια είναι; Πώς την αποκτήσαμε; Ποιοι τη βοήθησαν; Πώς καταφέρνει να επιβιώσει στο διάφανο θερμοκήπιο της «πρώτη φορά Αριστεράς»;
Η «Αυγή» δεν το λέει. Ας το δούμε λοιπόν εμείς.
Κατ’ αρχήν, η ανάδειξη της διαπλοκής σε μέθοδο ανάγνωσης των πάντων δεν είναι παρά η ιθαγενής εκδοχή του «παρανοειδούς στυλ» στην πολιτική –για να εξελληνίσω την ανάλυση του Ρίτσαρντ Χοφστάντερ…
Συνδυάζει την αδυναμία κατανόησης με τη βολική προσφυγή στη συνωμοσία. «Κάποιοι άλλοι» κάνουν κουμάντο στο παρασκήνιο.
Ετσι, η πολιτική εξαντλείται σε έναν βούρκο «βασικών μετόχων», τηλεοπτικών αδειών, «θαλασσοδανείων», ολιγαρχών και πάει λέγοντας. Ποιος είναι μαζί τους, ποιος εναντίον τους.
Υπάρχουν συμφέροντα στην Ελλάδα; Ασφαλώς υπάρχουν –όπως παντού… Και πασχίζουν να επιβληθούν; Ασφαλώς πασχίζουν –όπως παντού…
Η αντίληψη όμως ότι δεν υπάρχει τίποτα σοβαρότερο αδικεί την κοινή λογική και, κυρίως, προσβάλλει τον τόπο. Ο οποίος ούτε πρόκοψε ούτε χρεοκόπησε επειδή οι τηλεοράσεις λειτουργούσαν με προσωρινές άδειες.
Κάθε παράνοια βεβαίως έχει ακροατήριο. Και κάθε ακροατήριο ψάχνει θίασο.
Αν μετρήσω τις καριέρες που χτίστηκαν στον «πόλεμο κατά της διαπλοκής» θα γεμίσω τηλεφωνικό κατάλογο.
Αποτέλεσμα; Οταν κουβαλάς τέτοιες εμμονές στην αντιπολίτευση, αυτές θα προσπαθήσεις να εφαρμόσεις στην κυβέρνηση.
Με τη σύμπραξη ενός τμήματος της βαθιάς Δεξιάς που συμμερίζεται το παραλήρημα: από τους ψεκασμούς των Γερμανών και το ψεύτικο έλλειμμα του 2009 έως τους τούρκους πράκτορες που έκαιγαν την Πελοπόννησο!
Αποτέλεσμα; Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε στα πόδια του όλη την επιχειρηματική τάξη της χώρας. Ολοι διαγκωνίζονταν ποιος θα πιάσει άκρες μαζί του.
Αλλά δεν του αρκούσε. Θέλησε να στήσει ένα «δικό του σύστημα», σαν εκείνο που είχε στο μυαλό του. Με απειλές, εκβιασμούς κι εκφοβισμούς.
Απέτυχε παταγωδώς.

Πρώτον,
επειδή είναι δύσκολο να υπάρξουν κλειστά συστήματα σε ανοιχτές και δημοκρατικές κοινωνίες. Πάντα κάποιο ΣτΕ βάζει φρένο.
Δεύτερον, επειδή καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να μονοπωλήσει το δημόσιο σύστημα εξουσίας. Υπάρχουν αντιπολίτευση, κόμματα και ξεροκέφαλοι δημοσιογράφοι.
Τρίτον, επειδή αποδείχθηκαν ανίκανοι. Στα περισσότερα. Αρα και σε αυτό.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ