Πρόσφατα σε ρεπορτάζ τηλεοπτικού σταθμού για την οικονομία στο κάτω μέρος της οθόνης το super που έβαζε ο αρχισυντάκτης διευκρίνιζε: «η ύφεση σκοτώνει την ανάπτυξη»!
Ηταν η καλύτερη επιβεβαίωση για εκείνους που υποστηρίζουν ότι ο δημοσιογραφικός κόσμος δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και δεν έχει καταφέρει να ενημερώσει σωστά τον πολίτη για την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας.
Εχουν περάσει 8 χρόνια από την ημέρα που οι αγορές «έκλεισαν» για την Ελλάδα και ζητήσαμε τη βοήθεια των εταίρων –δάνεια δηλαδή με χαμηλό επιτόκιο –για να τα βγάλουμε πέρα και φορτωθήκαμε έως τώρα τέσσερα μνημόνια, χωρίς όμως να φαίνεται φως στο τούνελ. Tο πρόβλημα της Ελλάδος ήταν σύνθετο: δίδυμα ελλείμματα, μη ανταγωνιστική οικονομία με το κράτος να κυριαρχεί, υψηλό χρέος.
Οταν λοιπόν αφήνεις στα πρωινάδικα και σε περιθωριακά sites να περιγράψουν την κατάσταση και να προτείνουν λύσεις που χαϊδεύουν αφτιά, χωρίζοντας τους Ελληνες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, δεν έχεις τύχη ως χώρα. Και δεν έχεις τύχη γιατί οι πολιτικοί πολιτεύονται με όρους πρωινάδικου και αυτό διαμορφώνει την ατζέντα τους.
Οταν άλλες χώρες με παρόμοια προβλήματα βγήκαν από τα μνημόνια σε δύο ή τρία χρόνια, εμείς εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.
Κανείς δεν είπε από την αρχή τη σκληρή αλήθεια στον ελληνικό λαό, πλην του Ολι Ρεν, με το χαρακτηριστικό: «Καλό κουράγιο». Εμείς προτιμήσαμε τις μαγικές λύσεις που μας πρότειναν οι «παντογνώστες».
Ενα τελευταίο παράδειγμα της «ανορθογραφίας» αυτής σχετικά με την ενημέρωση για περίπλοκα θέματα ήταν ένα άρθρο του ηθοποιού Λάκη Λαζόπουλου για το χρέος. Στο άρθρο, χωρίς να αναφέρει κανένα νούμερο, μας ενημέρωσε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Μα θα αντιτείνει κανείς: δεν έχει δικαίωμα ο κ. Λαζόπουλος να πει τη γνώμη του για το χρέος; Και βέβαια έχει. Διαβάζει, ακούει, σχηματίζει άποψη και πρέπει να τη λέει. Αν θέλεις όμως να αρθρογραφήσεις για ένα τέτοιο θέμα και δεν θέλεις να περιοριστείς σε αναθέματα, θα πρέπει να μελετήσεις. Να μελετήσεις χιλιάδες νούμερα και παραμέτρους που θα διαμορφώνουν με επιχειρήματα μια άποψη.
Είναι σαν ένας οικονομικός συντάκτης να αρθρογραφούσε και να προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί το τελευταίο έργο που ανέβασε ο γνωστός ηθοποιός δεν είχε την ανάλογη εισπρακτική επιτυχία με άλλες παραγωγές και να επισημαίνει τι πήγε λάθος από το σενάριο έως τα κοστούμια. Τουλάχιστον θα αυτογελοιοποιούνταν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
