Οποτεδήποτε και αν γίνουν οι προσεχείς βουλευτικές εκλογές και υπό την προϋπόθεση ότι η ΝΔ θα σχηματίσει κυβέρνηση, το επόμενο βήμα, για την κάθαρση του πολιτικού βίου, θα ήταν μια αξιωματική αντιπολίτευση με αμιγώς σοσιαλδημοκρατική σύνθεση.

Αυτό σημαίνει, ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πρέπει ν’ αποκλεισθούν από οποιαδήποτε απόπειρά τους, για σφετερισμό ενός σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού χώρου, τελείως ασύμβατου με τις φαύλες και νεφελώδεις ιδεοπολιτικές θέσεις μιας τυχοδιωκτικής Αριστεράς, με ολιγαρχικό υπόβαθρο.

Από τον χώρο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ άντλησε τα πιο καιροσκοπικά και απόβλητα πολιτικά στοιχεία του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, για να σχηματίσει τελικά ένα από τα χειρότερα πολιτικά μείγματα της χαροπαλεύουσας Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Το πρόβλημα της συγκρότησης κεντροσοσιαλιστικής δύναμης που θ’ ανελάμβανε την ευθύνη της δημιουργίας ενός Δημοκρατικού Κέντρου θα ήταν λυμένο εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια, εάν η τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν απέκλειε, από ένα παρόμοιο σοσιαλδημοκρατικό σχηματισμό δύο αναμφισβήτητα σοβαρές και εχέγγυες κινήσεις και συγκεκριμένα τους «58» και την «Ελιά».

Με άλλα λόγια, τότε χάθηκαν οι μεγάλες ευκαιρίες για τη δημιουργία κεντροσοσιαλιστικού Κινήματος με κυβερνητικές προοπτικές, κατ’ αναλογίαν του κόμματος “En marche” (Εμπρός) του σημερινού Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμμανουέλ Μακρόν.

Αίνιγμα ωστόσο δεν παύει να είναι ο διμέτωπος αγώνας εναντίον ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που τον έχει εδώ και καιρό αρχίσει η κυρία Φώφη Γεννηματά. Και λέμε αίνιγμα, διότι μια παρόμοια τακτική θα εδικαιολογείτο, εάν η Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΔΗΣΥ), ήταν η αδιαμφισβήτητη δεύτερη σε έδρες δύναμη του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Όμως, στην πραγματικότητα η ΔΗΣΥ δεν έχει ακόμη κατορθώσει να χτυπήσει διψήφιο αριθμό πρόθεσης ψήφου. Και αυτό σημαίνει, ότι ο δημοκρατικός πληθυσμός της χώρας μας αρνείται να αναβαθμίσει ένα mini ΠΑΣΟΚ, δέσμιο της πολιτικής του εσωστρέφειας, σε κόμμα με συντονιστικό ρόλο για τη συγκρότηση αδιατάρακτου σοσιαλδημοκρατικού μετώπου.

Το αίνιγμα του διμετώπου αγώνα της ΔΗΣΥ δεν παύει να κινεί ακόμη και υποψίες για μελλοντική συνεργασία του με τον ΣΥΡΙΖΑ, για δύο κυρίως λόγους:

1) Διότι πιθανόν, η ΔΗΣΥ να βαυκαλίζεται με τη φρούδα ελπίδα, ότι στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ εμφωλεύουν δυνάμεις (όπως π.χ. οι 53) που θα ήσαν πρόθυμες να συμπήξουν, μαζί με τη ΔΗΣΥ, ένα μέτωπο με κυβερνητικές προοπτικές, βασιζόμενο, στην αρχή primi inter pares (πρώτοι μεταξύ ίσων). Εδώ πλέον θα μιλούσαμε για τη μεγίστη πλάνη καθότι οι «53» δεν είναι παρά η πιο απατηλή προθήκη μιας δήθεν διορθωτικής πυξίδας στις στραβοτιμονιές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

2) Διότι οι τελευταίοι των σοσιαλδημοκρατών…Μοϊκανών της ΔΗΣΥ συνεχίζουν να πιστεύουν ότι με τη δική τους ελιτίστικη εσωστρέφεια θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πλειοψηφικά ρεύματα.

Οσοδήποτε και αν φαντάζουν ως δυσοίωνα σημάδια οι παραπάνω επισημάνσεις, εκατοντάδες χιλιάδες, εν αναμονή φίλοι του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, θα εύχονταν να προχωρούν έστω και παρασκηνιακά οι διαδικασίες δημιουργίας συγκοινωνούντων δοχείων, στις διάσπαρτες δυνάμεις του. Αν κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε, τότε θα μιλούσαμε για αιφνιδιασμό, ο οποίος, σύμφωνα με την πολεμική τέχνη αποτελεί παράγοντα νίκης.

Έστω όμως και την ύστατη στιγμή, μια παρόμοια εξέλιξη δεν θα ήταν ουτοπία…