«Θα ήταν τεράστιο σφάλμα να θεωρήσουμε τον ισλαμισμό πρωταρχικά υπεύθυνο για τον αυστηρό κώδικα ενδυμασίας των γυναικών, για τον απλούστατο λόγο ότι η αρχαιότερη διάταξη που σώζεται σε ενεπίγραφη πινακίδα και ρυθμίζει την υποχρεωτική κάλυψη της κεφαλής των έντιμων γυναικών χρονολογείται στη μέση ασσυριακή περίοδο (8ο αιώνα π.Χ.) Προέρχεται από την αρχαία Ασσυρία. Ο νόμος υποχρέωνε τις ελεύθερες γυναίκες και όσες δούλες ήταν παλλακίδες ελεύθερων ανδρών να είναι καλυμμένες σε δημόσιους χώρους, ενώ οι υπόλοιπες δούλες και οι πόρνες ήταν υποχρεωμένες να έχουν ακάλυπτο το κεφάλι τους, προφανώς για να δηλώνεται ποιες γυναίκες ήταν διαθέσιμες σεξουαλικά στον οποιονδήποτε άνδρα και ποιες ανήκαν σε κάποιον σύζυγο, πατέρα ή αφέντη-εραστή». (περιοδ. Αρχαιολογία, τ. 83 Ιούνιος 2002, δρ Κώστας Μαντάς).

Στον Όμηρο επίσης οι γυναίκες είναι καλυμμένες με πέπλα, ακόμη και οι θεές. Ο Απόστολος Παύλος υποστηρίζει στην προς Κορινθίους Α Επιστολή ότι η «γυνή οφείλει να έχει επί της κεφαλής κάλυμμα ως σύμβολον ότι είναι υπό εξουσία… διότι δεν επλάσθη ο ανήρ προς χάριν της γυναικός αλλ’ η γυνή προς χάριν του ανδρός».

Παρατηρούμε, γράφει ο δρ Μαντάς, ότι το έθιμο της κάλυψης της κεφαλής των γυναικών υπήρχε στους Ασσύριους και στους αρχαίους Εβραίους, δύο κατ’ εξοχήν πατριαρχικούς λαούς. Τη σκυτάλη πήραν οι Βυζαντινοί οι οποίοι διατήρησαν σχεδόν αναλλοίωτο τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες κάλυπταν την κεφαλήν ή το πρόσωπό τους για να την παραλάβει στη συνέχεια το Ισλάμ.

Μια πρώτη επανάσταση είχε τολμήσει η ακτιβίστρια Λυσιστράτη: Όταν ένας άντρας της είπε να μη μιλάει γιατί είναι γυναίκα και φοράει μαντίλι στο κεφάλι, αυτή αυθαδίασε: Να βγάλω το μαντίλι να στο φορέσω καπέλο να μάθεις να μου λες να μη μιλάω επειδή είμαι γυναίκα, ενώ εσείς οι άντρες τα έχετε κάνει μαντάρα.

Υπάρχουν ενδείξεις, γράφει ο Έρνεστ Μπόρνεμαν στο έργο του «Η Πατριαρχία», Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, μετ. Δημοσθένη Κούρτοβικ, ότι στις πρωτόγονες κοινωνίες πλούσια κόμη και κοσμήματα δεν παρατηρούνται. Τα μαλλιά δεν είναι ερωτικό σύμβολο ούτε βεβαίως ταμπού να καλύπτεται ή να κρύβεται. Όταν όμως η γυναίκα αποκλείεται από τα κοινά και περιορίζεται στο στενό ορίζοντα του οίκου, η ερωτική συνεύρεση επιτρέπεται μόνο με τον σύζυγο, τα μαλλιά της αποτελούν τμήμα της εξουσίας του άντρα. Ελέγχονται πλέον ως σύμβολο ερωτικής επιθυμίας ή ως μέσο καταστροφικής επιρροής πάνω του.

Τώρα έχουμε το ιστορικό πλαίσιο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η υποχρεωτική κάλυψη των γυναικών. Το συμπέρασμα είναι ότι η απαγόρευση εξελίχθηκε σε θρησκευτική εξ αποκαλύψεως διάταξη. Άλλωστε στον μουσουλμανικό κόσμο, στον οποίο εξακολουθεί να διατηρείται η μαντίλα, συνοδεύεται με αυστηρά περιοριστικούς όρους. Η αλήθεια είναι ότι αλλού είναι πιο χαλαροί και αλλού εξαιρετικά αυστηροί όπου ισοδυναμεί με εγκλεισμό στο σπίτι, ελλιπή ή ολοκληρωτική απαγόρευση σπουδών, αδυναμία ανάληψης επιμέλειας παιδιών και κληρονομιάς. Ο βιασμός συνοδεύεται από τον λιθοβολισμό του θύματος! Δεν επιτρέπεται να κυκλοφορεί μόνη της, να ψηφίζει, να οδηγεί και το χειρότερο επιτρέπεται σε πατεράδες να πουλούν τα ανήλικα κορίτσια τους σε γηραιούς γαμπρούς όπου παρατηρείται σε κάποιες περιπτώσεις άγρια κακοποίηση τους από όλη την οικογένεια του «γαμπρού»! Δεν χρειάζεται αναφορά στις τρομοκρατικές οργανώσεις διαφόρων χωρών όπου ανήλικα κορίτσια αρπάζονται και χρησιμοποιούνται για την ικανοποίηση «σκληρών» μαχητών.

Προστάτευσαν όλες αυτές οι απαγορεύσεις τη γυναίκα; Όχι βέβαια. Στην Αίγυπτο όπου όπως λένε είναι τα πετροδολάρια που επέβαλαν, μετά τη δεκαετία του 60, την πιο αυστηρή εφαρμογή της κάλυψης των γυναικών, αναγκάστηκαν να συνασπισθούν οι γυναίκες και να κυκλοφορήσουν τα ροζ ταξί, τα οποία έχουν μόνο γυναίκες οδηγούς και τα οποία είναι εφοδιασμένα με ηλεκτρονικό εξοπλισμό ώστε να καλούν σε άμεση βοήθεια όταν υφίστανται επίθεση και τα οποία μεταφέρουν μόνο γυναίκες (έρευνα ΕΡΤ1 δημοσιογράφος Έλενα Κατρίτση). Ενώ στο Ισραήλ σε περίπτωση διαζυγίου (κινηματογραφική ταινία Το διαζύγιο) είναι οι ραβίνοι οι οποίοι θα αποφασίσουν αν μια γυναίκα μπορεί να χωρίσει με τον άντρα της και μόνο στην περίπτωση που ο άντρας συναινεί σε αυτό! Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει και το μέλλον, έγραψε ο Χένριν Βαν Λουν στην «Ιστορία της Ανθρωπότητας». Κι αυτό ισχύει για κάθε ιερατείο. Κατάλοιπο είναι και ο αναχρονιστικός νόμος της Σαρία, ο οποίος ισχύει στην Ελλάδα για τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.

Πατριαρχικές αντιλήψεις έφτασαν στο σημείο να θεωρείται θρησκευτική επιταγή η μπούργκα και κάτι ακόμη πιο αποκρουστικό: η κλειτοριδεκτομή. Για τον άντρα επιλέχτηκε η ανώδυνη ακροβυστία και για τη γυναίκα ο επώδυνος και σε πολλές περιπτώσεις θανατηφόρος ευνουχισμός της με θύματα εκατοντάδες γυναίκες. Στην Ευρώπη δεν θεωρείται επαρκής δικαιολογία για την παροχή ασύλου ενώ στα κέντρα φιλοξενίας στην Ελλάδα καταγγέλθηκε ότι πραγματοποιείται κάτω από ανεξέλεγκτες και ύποπτες υγειονομικές συνθήκες. Κάτω από τη μύτη δεκάδων οργανώσεων και φορέων, οι οποίοι υποτίθεται ότι εποπτεύουν, διενεργείται ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από τα πλέον βάρβαρα.

Θ’ αναρωτηθεί κανείς πως μπορεί να υποστηρίζουν γυναικείες οργανώσεις ότι η Ευρώπη, ως δημοκρατική και ανεκτική σε όλες τις θρησκευτικές και πολιτισμικές δοξασίες, ότι οι μουσουλμάνες γυναίκες πρέπει να αφεθούν ελεύθερες να καλύπτονται ανάλογα με το δόγμα στο οποίο ανήκουν. Να κλείνουν τα αυτιά τους στην κλειτοριδεκτομή και απλώς να σχολιάζουν σε συνέδρια ότι δεν επιθυμούν την αφομοίωση αλλά την ενσωμάτωση. Αυτή είναι η ελευθερία την οποία ευαγγελίζονται για όλους τους λαούς; Μάλιστα. Είναι όμως ελευθερία η υποχρεωτική κάλυψη των γυναικών, ο ακρωτηριασμός τους, η εμπορία τους; Τι θα έλεγαν αν αύριο υποχρέωναν να φορούν όλες και όλους τους χριστιανούς ένα σταυρό επιδεικτικά στο στήθος τους; Μια πρακτική την οποία εφάρμοσαν οι Ναζί στους Εβραίους και στους ομοφυλόφιλους.

Μαζί με όλα τα κατατοπιστικά έγγραφα που μοιράζουν σε όσους αλλόθρησκους ζουν ή εισέρχονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να αναγράφονται και τα δικαιώματα τα οποία με αγώνες και αίμα έχουν κατακτήσει οι ευρωπαίες και πως αυτά είναι απαράβατα.

Το 2011 δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (23-11-2011) έναπαρήγορο άρθρο από τους New York Τimes.

Στη Σενεγάλη ο ιμάμης Μούσα Τζάλο διακήρυξε ότι η πρακτική της κλειτοριδεκτομής πρέπει να σταματήσει μετά από τους αγώνες μιας οργάνωσης της Τostan και την υποστήριξη της Unisef.

Περιμένουμε από σοφούς ιεράρχες, ραβίνους, ιμάμηδες να σταθούν στο ύψος των καιρών και να διαλαλήσουν τα αυτονόητα και τις κατακτήσεις του διαφωτισμού. Όπως περιμένουμε από τον δικό μας σεμνό ιεράρχη να μηνύσει στους πολιτικούς μας ότι ο Χριστός μπήκε στην Ιερουσαλήμ πάνω σ’ ένα γαϊδουράκι οπότε όλες αυτές οι παράτες για το Άγιο Φως και τα οστά της Αγίας Ελένης αντίκεινται στον πνεύμα και στον λόγο Του.