Τα κακά νέα είναι ότι μάθαμε, έστω και μέσω γερμανικής εφημερίδας – το λογαριασμό που θα πληρώσουμε για να κλείσει επιτέλους η περιβόητη αξιολόγηση. Περικοπές σε επιδόματα, αφορολόγητο, συντάξεις αυξήσεις εισφορών και πάει λέγοντας από φέτος μέχρι το 2020.

Είναι τα νέα…αριστερά δίδακτρα που μας αναλογούν γιατί η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ άργησε να μάθει το μάθημα της. Είναι το τελευταίο (;) ελπίζουμε τίμημα που πρέπει να καταβάλουμε για να συνειδητοποιήσουν ο κ.Τσίπρας και οι υπουργοί τις αυταπάτες τους.

Τα καλά νέα είναι ότ,ι παρά το ακριβό κόστος, η συμφωνία φαίνεται ότι μπορεί να αλλάξει το κλίμα στην οικονομία. Το χρηματιστήριο, όσο μπορεί να είναι ένδειξη, αποτιμά θετικά τη συμφωνία, τα ελληνικά ομόλογα ανακάμπτουν, ενώ ξένοι επενδυτές φαίνεται ότι αρχίζουν και πάλι να βλέπουν τις μεγάλες ευκαιρίες που προσφέρει η χώρα.
Χρειάστηκε βέβαια να περάσουν δύο χρόνια, με την ελληνική οικονομία βυθισμένη στο τέλμα και την ύφεση, για να αντιληφθούν επιτέλους οι κυβερνώντες, ότι τα παιγνίδια με τις αίολες συμμαχίες και τις ατέλειωτες διαπραγματεύσεις δεν οδηγούν πουθενά. Ότι χωρίς πολιτική και οικονομική σταθερότητα η χώρα δεν πρόκειται όχι μόνο να βγει από την κρίση,αλλά συνεχώς θα βουλιάζει περισσότερο.
Η ευθύνη του κ.Τσίπρα και της κυβέρνησης του για τα δύο αυτά χαμένα χρόνια είναι τεράστια και περιθώρια για άλλα πολιτικά παιγνίδια σε βάρος της κοινωνίας και της οικονομίας δεν υπάρχουν.

Οφείλουν να αναλάβουν το κόστος της συμφωνίας στην οποία οδηγήθηκαν και κυρίως να την υλοποιήσουν μέχρι το τέλος. Είναι ο μόνος δρόμος δυστυχώς για να επανέλθει σταδιακά η ομαλότητα στη χώρα.

Είναι υποχρέωση τους να τηρήσουν, έστω και τώρα τις δεσμεύσεις τους και να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις που συμφώνησαν.

Είναι καιρός να αντιληφθούν ότι οι ευκαιριακοί αντιπερισπασμοί,η καταφυγή στην σκανδαλολογία, η πολιτική πόλωση στην οποία επενδύουν για αντιπερισπασμό,υπονομεύουν την επιστροφή στην κανονικότητα που έχει ανάγκη η οικονομία και η κοινωνία.

Οι θυσίες που καλούνται για μια φορά ακόμα να επωμιστούν οι πολίτες δεν μπορούν να πάνε πάλι χαμένες…

ΤΟ ΒΗΜΑ