Κοινή είναι η πεποίθηση ότι η μεγάλη οικονομική κρίση έπιασε τον πολιτικό κόσμο της χώρας στην κυριολεξία στον ύπνο.
Τα περισσότερα των κομμάτων, των ηγεσιών συμπεριλαμβανομένων, αιφνιδιάστηκαν από την ένταση και το βάρος της οικονομικής θύελλας που ενέσκηψε στην Ελλάδα από το 2008 και εντεύθεν. Στην πλειονότητά τους, πρόσωπα και δυνάμεις, διακρίθηκαν από ελλείμματα κατανόησης των συνθηκών και των κινδύνων που απέρρεαν από αυτές.
Σε πάμπολλες περιπτώσεις δεν κατανοήθηκε η απειλή της άτακτης χρεοκοπίας, ούτε καν η έννοια του αποκλεισμού της χώρας από τη διεθνή χρηματοδότηση.
Υπήρξαν πολιτικοί που μέχρι πρόσφατα δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι τα μνημόνια δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αναληφθείσες δεσμεύσεις και υποχρεώσεις έναντι του δανεισμού που προσφέρθηκε στην Ελλάδα. Αυτός είναι ίσως και ο βασικός λόγος που επιμήκυνε τη διάρκεια της κρίσης τόσο πολύ.
Οι πολιτικές δυνάμεις δηλαδή, αδυνατώντας να κατανοήσουν επαρκώς τις υποχρεώσεις της χώρας και το βάρος της επαπειλούμενης άτακτης χρεοκοπίας, δεν μπορούσαν ούτε να πειθαρχήσουν ούτε να επιμείνουν στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων.
Ετσι, κάθε φορά που έρχονταν αντιμέτωπες με το πραγματικό βάρος της ευθύνης υποχωρούσαν και προς κάλυψή τους ύψωναν αχυρένια τείχη ηρωικής διαπραγμάτευσης, τα οποία με τη σειρά τους κατέρρεαν πάραυτα μόλις αντιμετώπιζαν το κλείσιμο της στρόφιγγας και τη διακοπή κάθε μορφής χρηματοδότησης.
Χρειάστηκαν τουλάχιστον τέσσερις κύκλοι τέτοιας άγονης διαπραγμάτευσης για να συνειδητοποιηθεί πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν αυτού της αποδοχής του βάρους της χρεοκοπίας και της απόλυτης ευθύνης για να προσεγγίσουμε τη λύση του δράματος.
Ο τελευταίος κύκλος είναι αυτός του κ. Τσίπρα. Το καλοκαίρι του 2015 έσβησαν οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις που έτρεφε και υποχρεώθηκε σε πλήρη αναδίπλωση. Αλλά και πάλι χρειάστηκε να διέλθει Συμπληγάδες προκειμένου να αντιληφθεί πλήρως ότι για να ξεμπλέξει η χώρα από τη μακρά οικονομική κρίση θα πρέπει να αναλάβει όλο το βάρος των υποχρεώσεων.
Ανεξαρτήτως πώς, ο Πρωθυπουργός ανέλαβε την ευθύνη και το πολιτικό κόστος που πηγάζει απ’ αυτή. Ολα τα στοιχεία και οι πληροφορίες βεβαιώνουν ότι πλέον προσεγγίζουμε το τέλος της δεύτερης αξιολόγησης και ευελπιστούμε σε μια νέα, ευνοϊκότερη διευθέτηση του υπέρογκου ελληνικού χρέους.
Συνδυαζόμενες οι παραπάνω εξελίξεις δύνανται να διαμορφώσουν συνθήκες σταθερότητας και εμπιστοσύνης για την ελληνική οικονομία, τις μόνες ικανές να εγγυηθούν την έξοδο από την κρίση και την επιστροφή σε κύκλο ανάπτυξης και προόδου.
Περιττό δε να σημειωθεί ότι η έξοδος από την κρίση αποτελεί πάνδημο αίτημα.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο και επειδή επτά χρόνια κρίσης είναι πάρα πολλά και απεδείχθησαν απολύτως εξαντλητικά για τη χώρα και τους πολίτες, είναι κρίσιμο να τελειώσουμε επιτέλους με αυτήν.
Οφείλουν λοιπόν όλες οι δυνάμεις, όσες ολιγώρησαν και όσες υποεκτίμησαν το βάρος και τον χαρακτήρα της κρίσης, τουλάχιστον στην παρούσα τελευταία στροφή να μην εμποδίσουν την ολοκλήρωση της συμφωνίας.
Με την ελπίδα πάντα να διαμορφωθούν επιτέλους συνθήκες εξόδου από το σκοτεινό τούνελ και περιβάλλον οικοδόμησης ευκαιριών μιας νέας αρχής, ενός νέου ξεκινήματος.
Η Ελλάδα έχει δυνατότητες και οι Ελληνες μπορούν.
Είναι τέτοιο πια το μέγεθος της προσαρμογής, διαρθρωτικής και δημοσιονομικής, που η ανάκαμψη μπορεί να έλθει ανά πάσα στιγμή. Αρκεί οι πολιτικοί μας να μην κλωτσήσουν ακόμη μία φορά την καρδάρα με το γάλα…
