Το επταήμερο του Διόδωρου

Δεν έχω παράπονο, καλά περάσαμε, μας τίμησαν και τα τιμήσαμε όπως έπρεπε το Πάσχα και η άνοιξη. Εκείνα με καλό καιρό, εμείς με καλή διάθεση. Και του χρόνου να είμαστε καλά.

Αν μας αφήσουν όλα όσα δεν ελέγχουμε –ο Ερντογάν κέρδισε το δημοψήφισμά του, οι Γάλλοι έχουν εκλογές την Κυριακή, οι Βρετανοί τον Ιούνιο, ενώ τζιχαντιστικά ζόμπι σκορπούν όπου μπορούν τον θάνατο. Και φθάσαμε στο σημείο να λέμε «καλύτερα να επεμβαίνει ο Πούτιν στις εκλογές με τους χάκερ του, παρά το ISIS με τους δολοφόνους του».

Δεν δίναμε και μεγάλη σημασία κάποτε σε μακρινές εκλογές και ξένα δημοψηφίσματα, ιδεολογικά μας ενδιέφεραν μόνο: καλύτερα να κερδίσουν οι σοσιαλδημοκράτες παρά οι δεξιοί, σκεπτόμασταν –εγώ τουλάχιστον, υποθέτω το αντίθετο οι συντηρητικοί. Και τώρα κάθε εκλογική αναμέτρηση, σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, και παραπέρα, την παρακολουθούν όλοι με αγωνία.

Πάλι καλά όμως που μας κρατάνε σε αγωνία εκλογές –στη Βενεζουέλα είναι βίαιη η αναμέτρηση για την εξουσία, εννιά νεκροί υπάρχουν ως τώρα που γράφω. Περισσότεροι από τα θύματα των τρομοκρατών στην Ευρώπη το ίδιο διάστημα.

Είναι και η δική μας θλιβερή επέτειος των ημερών, η 21η Απριλίου, που μας θυμίζει πόσο πολύτιμη εφεύρεση είναι οι εκλογές: αντί να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, μετριόμαστε και λέμε «εντάξει, είστε περισσότεροι, θα μας νικούσατε αν πολεμάγαμε, κυβερνήστε». Ηταν η μεγαλύτερη επαγγελματική κατάκτηση των πολιτικών οι εκλογές, δεν ρίσκαραν πια τη ζωή τους για να φθάσουν στην εξουσία.

l Δεν λέω, επωφελούμαστε και εμείς: για να μπορούν να γίνονται εκλογές, πρέπει να υπάρχει ελευθερία έκφρασης, να έχουν πολιτικά δικαιώματα οι πρώην υπήκοοι και εν συνεχεία πολίτες. Για τούτο άλλωστε επί χούντας ήμασταν δυστυχισμένοι.

l Τις θεωρούσα πανηγύρι τις εκλογές κάποτε: σημαίες και συνθήματα παντού, γύριζαν οι πολιτικοί και έλεγαν με περισπούδαστο ύφος τα ψέματά τους, χειροκροτούσαμε τους δικούς μας οι ευγενικοί, αποδοκίμαζαν τους αντιπάλους οι αγενείς, ξενυχτάγαμε να μάθουμε τα αποτελέσματα –μεγάλη πλάκα.

Εντάξει, οι πολιτικοί είχαν πολύ μεγάλη αγωνία, κρινόταν το επαγγελματικό τους μέλλον. Και οι οπαδοί φυσικά, οι κολλημένοι στα κόμματα και στους πολιτικούς. Οι υπόλοιποι χαιρόμασταν, στενοχωριόμασταν, ανάλογα με τα αποτελέσματα, αλλά τέλος πάντων δεν κρινόταν και η ζωή μας από αυτές –απλώς θέλαμε να νικήσουμε, να δικαιωθούμε.

Αυτά, ως το 2010. Μετά, οι εκλογές έπαψαν να είναι πανηγύρι και έγιναν αγωνία μεγάλη. Πρώτα στην Ελλάδα της κρίσης, σιγά-σιγά σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Ποιος ήξερε παλιότερα πως έχουν εκλογές οι Ολλανδοί ή ότι εκλέγουν πρόεδρο οι Αυστριακοί; Ποιος νοιαζόταν; Μου φαίνεται πως αυτό που συμβαίνει είναι ότι αγρίεψαν οι πολιτικοί, αγρίεψαν και οι καιροί.

Αγριοι και ήμεροι

Πάντα υπήρχαν αγριεμένοι πολιτικοί –αλλά δεν είχαν ακροατήριο, περιθωριακοί τύποι ήσαν. Πέρα από τους δημοσιογράφους και τους πιστούς τους, ποιος νοιαζόταν για τις ακρότητες που έλεγε ο Αντώνης Σαμαράς όταν ήταν επικεφαλής κόμματος του 6% ή ο Αλέξης Τσίπρας του 4%; Κάτι σαν τους ΑΝΕΛ ήταν η Πολιτική Ανοιξη είκοσι χρόνια πριν –πολύ ευπρεπέστερη, βέβαια. Αφότου έγινε πρόεδρος της ΝΔ, η αντιμνημονιακή αγριότητά του μέτραγε –άνοιξε τον δρόμο έτσι για τον άλλο άγριο, τον Αλέξη Τσίπρα.

l Ενώ αν είχε κρατήσει το κόμμα του, μπορεί και να συγκυβερνούσαν Τσίπρας – Σαμαράς σήμερα, αν είχε κάποιον άλλο άγριο για ηγέτη η ΝΔ –πώς τα φτιάχνει η πανούργα ιστορία…

Τέλος πάντων –το θέμα είναι πως στη Γαλλία την Κυριακή αναμετρώνται στήθος με στήθος δύο αγριεμένοι, οι Λεπέν – Μελανσόν, ένας ημιάγριος, ο Φιγιόν, και ένας ήρεμος, ο Μακρόν. Κάπως σαν να ήσαν αντίπαλοι εδώ οι Καμμένος, Τσίπρας, Βορίδης και Θεοδωράκης.

Φαίνεται πως διάλεξε λάθος χώρα να πολιτευθεί ο Σταύρος Θεοδωράκης γιατί στη Γαλλία ο Μανώλης Μακρόν προηγείται –αν οι τζιχαντιστές δεν αλλάξουν την κατάσταση, αν δεν πανικοβάλουν τους αναποφάσιστους, ο Μακρόν περνάει στον δεύτερο γύρο και εκεί εκλέγεται με τα τσαρούχια πρόεδρος. Μακάρι έτσι να εξελιχθούν τα πράγματα για το καλό των Γάλλων και όλων μας –μακάρι μάλιστα να είναι πρώτος και από τον πρώτο γύρο ο Μακρόν, να δώσουν και οι Γάλλοι μάθημα σε όλη την Ευρώπη αντίστοιχο με αυτό των Ολλανδών.

l Αραγε οι άγριοι καιροί φέρνουν τους άγριους πολιτικούς ή οι άγριοι πολιτικοί κάνουν άγριους τους καιρούς; Μη πολιτικοί άγριοι καιροί μπορεί να είναι μόνο οι οικονομικές κρίσεις –τους κατεξοχήν άγριους καιρούς, τους πολεμικούς, οι πολιτικοί τους δημιουργούν.

Εγώ ξέρω πως όταν έγινε η δικτατορία του 1967, η οικονομία (για τα δεδομένα της εποχής) ανθούσε. Αγρια ήταν η πολιτική σύγκρουση για την εξουσία- και λόγω του εμφυλίου που είχε προηγηθεί και λόγω των συγκρούσεων των πολιτικών, μεταξύ τους και με το παλάτι, που τις ρίζες τους πρέπει να τις αναζητήσουμε στον μεσοπόλεμο, στον «μικρό εμφύλιο» βενιζελικών – αντιβενιζελικών, που προηγήθηκε του μεγάλου, εαμοβούλγαρων – μοναρχοφασιστών.

Οι πολιτικοί συνεχώς έφτιαχναν και χαλούσαν κόμματα και επιζητούσαν τη συμμαχία του παλατιού (που πότε πήγαινε με τον έναν, πότε με τον άλλον) –και καθένας χωριστά προσπαθούσε να έχει ερείσματα στον στρατό και τις ξένες πρεσβείες, την αμερικανική κυρίως.

Η εποχή που η εξουσία κρινόταν από «τις κάννες των τουφεκιών» δεν ήταν μακριά –η περίοδος του μεσοπολέμου και ο εμφύλιος τι άλλο ήταν; –οι στρατιωτικοί ήσαν πολιτικοί παίκτες εκείνη την εποχή. Ε, μια μερίδα ικανών συνωμοτών αξιωματικών αποδείχθηκαν οι καλύτεροι παίκτες και πήραν την εξουσία.

Εντάξει: παλάτι δεν υπάρχει πια, η εξουσία κρίνεται από τις ψήφους μας, έχουμε δημοκρατία. Αλλά η πάλη για την εξουσία εδώ και επτά χρόνια είναι λυσσαλέα, ημερολόγιό μου. Δεν άφησε τίποτα όρθιο, αυτή μεγέθυνε τερατωδώς την κρίση. Και δεν βλέπω διάθεση να κοπάσει: ο Τσίπρας θέλει να στείλει όλους τους εχθρούς του στη φυλακή, ο Μητσοτάκης θέλει «εκλογές εδώ και τώρα».

Δεν είναι καλά σημάδια αυτά –το μόνο καλό που μπορούμε να περιμένουμε είναι να κερδίσει ο Μανώλης Μακρόν. Να αρχίσει να ημερεύει η πολιτική.

Κακοπληρωτές οι κρατούντες, παρά τα πλεονάσματα. Τελικά, η άνοδος στην εξουσία το μόνο που δεν διέβρωσε είναι η ιδεολογία του «Δεν πληρώνω».
ΣΤΑΥΡΟΣ, ΕΧΩΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙΝ(;)

nnn

Μονόλογοι μεγάλων ανδρών: Για ένα σακίδιο αδειανό, για μια Γιόχανσον (Ευκλείδης). Χαμογέλα γενικώς και αορίστως, κάτι θα μείνει (Αλέξης). Για μια αριστερόποδη καρέκλα, για ένα δεξιό μεγαλείο! (Πάνος). Δηλώνεις κομμουνιστής και εκτοπίζεσαι σε… ψυγείο (Κατρούγκαλος).
ΑΒΑΔΑΙΟΣ, ΦΙΛΗΣΤΩΡ

nnn

Εγκαίνια σειράς τούνελ με Τσίπρα και ρασοφόρους, Αγιο Φως με τιμές αρχηγού κράτους και Καμμένο, αναμμένο κερί στην Ανάσταση ο νεο-ορθόδοξος, «ο πιο αριστερός» Πρωθυπουργός μας – ο αγαπημένος του Ιερώνυμου. Πρωτοφανής υποκρισία και ευτέλεια για την εξουσία, αμφίπλευρα.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΕΠΑΧΤΙΤΗΣ

nnn

Με αφορμή θρησκευτική εορτή, να απευθύνεται ο θρησκευτικός ηγέτης στους πιστούς, είναι κατανοητό (και σεβαστό). Αλλά να πράττουν το ίδιο ο Πρόεδρος, ο Πρωθυπουργός και οι πολιτικοί αρχηγοί αναμασώντας τα του Δόγματος και θεωρώντας μας κοινωνία πιστών και όχι πολιτών, ακατανόητο (και προσβλητικό).
Γ. Κ., @OTENET.GR

nnn

Εσμός – ισμών: Ο γεωργιαδισμός ουρλιάζει «εγώ είμαι δεξιός», ο πολακισμός βλαστημάει τα λαμόγια , δηλαδή τους άλλους, ο μητσοτακισμός καταθέτει το πρόγραμμά του «εκλογές – εκλογές – εκλογές», ο τσιπρισμός βλέπει στον ορίζοντα της Ευρώπης τη μαμή της ιστορίας, ενώ είναι το φάντασμα του λεπενισμού που καλπάζει… Ολοι τους είναι αλλού.
ΔΑΣΚΑΛΟΣ – ΑΘΗΝΑ

nnn

«Ευτυχώς λοιπόν που δεν υπάρχουν ο Αβραάμ και ο Θεός του…» («Το Βήμα», 16.4). Διόδωρε, μαθητευόμενος μάγος είσαι, μάντης, προφήτης, διαβάζεις τη γυάλινη σφαίρα; Πώς τόση βεβαιότητα;
Π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, @GMAIL.COM

nnn

Μελανσόν: «Εγώ δεν είμαι Τσίπρας!». Μπήκε πλέον στο διεθνές λεξιλόγιο. Επόμενη φράση: «Πόσο Τσίπρας είσαι;».
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΧΙΑΣ