Με το όπλο παρά πόδα παραμένει το ΚΚΕ

Ανανεώνοντας κάπως τη στελέχωσή του και εδραιώνοντας τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του, που σύµφωνα µε πρόσφατες επεξεργασίες της ηγεσίας του είχαν αλλοιωθεί εδώ και δεκαετίες µε αποκορύφωµα τη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη (1989), το ΚΚΕ στο τελευταίο συνέδριό του σηµατοδοτεί την κατίσχυση της επαναστατικής µνήµης («Το Βήµα», 9-4-2017). Προηγήθηκαν τα πανηγυρικά εγκαίνια του Μουσείου Μπελογιάννη κατά τα οποία περίπου το πανελλήνιο ετίµησε τον ηρωισµό του µπροστά στον θάνατο, εµµένοντας σε µιαν ιδεολογία που η εφαρµογή της αιµατοκύλισε τις χώρες στις οποίες εφαρµόστηκε. Αλλά κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος µε τα κορυφαία στελέχη του κόµµατος να προσαρµόζονται άνετα στον καπιταλιστικό τρόπο ζωής, µεταλλασσόµενα στους σηµερινούς δισεκατοµµυριούχους ολιγάρχες.

Αριστερός δηµοσιογράφος µιλά για προσωρινή νίκη του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και για πρώτη ανεπιτυχή εφαρµογή των ιδεών του κοµµουνισµού σε µια σειρά κρατών «παρά τα συλλογικά επιτεύγµατα που πάντως συντελέστηκαν εκεί και σήµερα πολλοί αποσιωπούν». Επισηµαίνει µάλιστα ότι µέρος του συντηρητικού κόσµου επικροτεί τη συνέπεια του Περισσού αντιπαραβάλλοντάς την προφανώς µε την εύλογα επικρινόµενη ασυνέπεια λόγων και έργων του επίσης κοµµουνιστικού ΣΥΡΙΖΑ, διερωτώµενος µοχθηρά «για να τους δω τι θα λένε αν γίνει πλειοψηφικό το ρεύµα του ΚΚΕ κάποτε» (Δηµήτρης Μανιάτης «Τα Νέα», 1-4-2017). Μα δεν θα προλάβουν να πουν τίποτα αφού θα επιβληθεί η δικτατορία του ενός κόµµατος και θα φιµωθεί αµέσως κάθε αντίθετη φωνή. Υπενθυµίζω ότι ο ίδιος ο Λένιν δεν είχε διστάσει να χλευάσει τους οπαδούς της ελεύθερης οικονοµίας ότι «θα είναι πρόθυµοι να µας πουλήσουν το σχοινί µε το οποίο θα τους κρεµάσουµε». Και ήταν πρόθυµοι και τους κρέµασαν.

Είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι οι καταδικασθέντες µαζί µε τον Μπελογιάννη ήταν τέσσερις επίσης ηρωικά αντισταθέντες και γι’ αυτό εκτελεσθέντες. Οµως είναι πολύ αποτελεσµατικότερος ο συµβολισµός του ενός παρά των πολλών ηρώων. Ετσι αγνοήθηκαν και αγνοούνται οι Ηλίας Αργυριάδης, Καλούµενος και Μπάτσης που εκτελέσθηκαν µαζί µε τον Μπελογιάννη. Κρίθηκαν όµως αναλώσιµοι χάριν του ατοµικού ηρωικού συµβόλου. Ευτυχώς ο νεότερος εκ των καταδικασθέντων σε θάνατο Τάκης Λαζαρίδης, τότε έφηβος, δεν οδηγήθηκε και εκείνος στο εκτελεστικό απόσπασµα, λόγω του νεαρού της ηλικίας του, ο οποίος πολλά χρόνια µετά από ατέρµονες φυλακίσεις και εξορίες συγκλόνισε µε εκείνο το βιβλίο του µε τον τίτλο «Ευτυχώς σύντροφοι νικηθήκαµε». «Κατάλαβα µετά από χρόνια» είπε σε µια πρόσφατη συνέντευξή του «ότι αγωνιζόµενοι για µια ουτοπία, απλώς προσπαθούµε να βιάσουµε την Ιστορία. Και η Ιστορία εκδικήθηκε». Παραµένει όµως απαισιόδοξος: «Δεν πρόκειται να αποκτήσουµε την εθνική µας αυτογνωσία όσο η κοµµουνιστική Αριστερά κατορθώνει παραποιώντας και διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια να εµφανίζεται ως αθώα του αίµατος, ενώ ευθύνεται αποκλειστικά και για τον Δεκέµβρη και για τον Εµφύλιο».

Και δυστυχώς, η ιστορία επαναλαµβάνεται πάντα ως τραγωδία. Ηδη η Ακρα Δεξιά µε αυθάδεια διεκδικεί και µάλιστα νοµίµως την εξουσία, ενώ η Ακρα Αριστερά πάντα ζωντανή και µε εναλλασσόµενα προσωπεία χάριν του τελικού σκοπού διεκδικεί ποικιλοτρόπως το δικό της στυγνό µονοπώλιο εξουσίας. Απρόβλεπτος νέος και στυγνότερος όλων διεκδικητής, το αναζωογονηθέν αρχέγονο Ισλάµ, που µάχεται και πάλι για την παγκόσµια εξουσία κραδαίνοντας το ξίφος του Μωάµεθ.