Το επταήμερο του Διόδωρου

Το είχαμε μάθει πέρυσι στη Νίκαια πόσο απλό είναι ο κάθε παρανοϊκός, ο κάθε φανατικός, να πάρει ένα αυτοκίνητο και να αρχίσει να θερίζει διαβάτες στο πέρασμά του –το είδαμε και στο Λονδίνο προχθές, με πολύ λιγότερα ευτυχώς θύματα.

Αυτό δεν είναι πόλεμος, δεν είναι τρομοκρατία: είναι το σκοτάδι της ψυχής. Στην Αμερική που επιτρέπεται η κατοχή όπλων εκδηλώνεται με σφαίρες, στην Ευρώπη με τις ρόδες αυτοκινήτων. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ενάντια σε αυτό, δεν υπάρχει τρόπος να το εμποδίσεις. Το μόνο που μπορείς είναι να λυπάσαι για αυτούς και αυτές που έχασαν άδικα τη ζωή τους. Να παρηγορείς τους άτυχους δικούς τους και να εύχεσαι να μη βρεθείς στη θέση τους.

Από το σκοτάδι της ψυχής δεν μπορεί να μας απαλλάξει ο ήλιος που γίνεται μέρα τη μέρα λαμπρότερος: ξεπέρασε την ισημερία, είμαστε πια σε πλήρη άνοιξη. Δεν φθάνουν τόσο βαθιά οι αχτίνες που χαϊδεύουν το σώμα μας.

l Αλλά αν δεν μπορείς να προλάβεις τους παράφρονες με τα αυτοκίνητα, το να πάρεις τα μέτρα σου να μην καεί, είτε από άλλους παράφρονες είτε από λάθος, το ιστορικό και μοναδικό τζαμί του Βαγιαζήτ στο Διδυμότειχο είναι εφικτό, ημερολόγιό μου –όχι στην Ελλάδα όμως, γιατί όλοι ήσαν απασχολημένοι εκείνη την ημέρα με τα εγκαίνια του ανακαινισμένου Πανάγιου Τάφου στα Ιεροσόλυμα.

Για τον Τάφο, απαιτήθηκε ένας χρόνος να ανακαινιστεί· το τζαμί είναι κλειστό εδώ και δεκαετίες. Ολο επισκευάζεται και ποτέ οι επισκευές δεν τελειώνουν. Οπως είκοσι τουλάχιστον χρόνια δεν χτίζεται τζαμί στην Αθήνα, όπως δεν υπάρχει ακόμη αποτεφρωτήριο. Τέτοιο είναι το ελληνικό κράτος, τέτοια είναι και η πρώτη φορά συριζανέλ κυβέρνηση –που σε τέτοια θέματα σέβεται τη συνέχεια του ελληνικού κράτους.

–Εχεις δίκιο, Μπούφε μου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέχει τους εθνικιστές, άκουσα να το βεβαιώνει και ο Πάνος Καμμένος.

l Το μένος κατά του Ντάισελμπλουμ δεν καταλαβαίνω, επειδή είπε πως κάποιοι εκεί στον Νότο «ξοδεύουν όλα τα χρήματα σε ποτά και γυναίκες και μετά ζητούν βοήθεια» –δεν δήλωσε τις προάλλες ο Τσακαλώτος στη Βουλή πως σκοπεύει να προσφέρει κοκτέιλ στη Σκάρλετ Τζοχάνσον; «Με τα λεφτά μου;» σκέφτηκε ο Γερούν –και με το δίκιο του έγινε έξω φρενών.

Κατά βάθος όμως τον ζηλεύει τον δικό μας γιατί είναι Απόλλων ενώ ο ίδιος είναι κακοχυμένος άχαρος –τώρα γιατί διάφορες κυρίες του ΣΥΡΙΖΑ ανακατεύονται σε τέτοιες αντρικές υποθέσεις, δεν το έχω καταλάβει. Ισως ζηλεύουν την Τζοχάνσον, όπως ο Ντάισελμπλουμ ζηλεύει τον Τσακαλώτο.

–Εγώ ζηλεύω τον Τζορτζ Μπεστ της Manchester United που δήλωσε πριν από χρόνια: «Ξόδεψα πολλά λεφτά σε ποτά, γυναίκες και γρήγορα αυτοκίνητα. Τα υπόλοιπα απλώς τα σπατάλησα».

Ορίστε μας –υιοθέτησε και ο Μπούφος τις σεξιστικές πλουτοκρατικές συμπεριφορές του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Από εμένα, τον φτωχό και ταπεινό, τίποτα δεν ζηλεύει.

Οι καραμανλικοί ξανάρχονται

–Πήραν είδηση οι καραμανλικοί πως όποτε γίνουν εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα νικήσει τον Αλέξη Τσίπρα με τα χέρια στις τσέπες, και σκάρισαν σαν σαλιγκάρια!

Βλέπει κρυφά από μένα τηλεόραση ο Μπούφος και τα μαθαίνει όλα: τέλειωσε η δίκη των βατοπαιδινών και μίλησε ο Καραμανλής ο Μικρός έως Ελάχιστος! Για να μας πει πως η κυβέρνησή του δεν παραιτήθηκε και δεν έχασε συντριπτικά τις εκλογές το 2009 επειδή το δημοσιονομικό έλλειμμα είχε ξεπεράσει το 15% και η χώρα κατέρρεε αλλά επειδή στήθηκε «η σκευωρία του Βατοπαιδίου».

Η οποία ήταν σκευωρία γιατί αθωώθηκαν οι κατηγορούμενοι: οι καλόγεροι επειδή δεν είχαν δόλο, οι υπάλληλοι επειδή εκτελούσαν υπουργικές εντολές, οι υπουργοί επειδή έχουν προ πολλού παραγραφεί τα όποια αδικήματά τους. Ολα μέλι γάλα λοιπόν.

Κάπου εκεί εμφανίστηκε και ο Θόδωρος Ρουσόπουλος να μας ενημερώσει πως αποδείχτηκε ότι η μισή Πελοπόννησος κάηκε το 2007 από τούρκους πράκτορες και όχι από την ανικανότητα της κυβέρνησης να περιορίσει κάπως το κακό που έκανε ο «στρατηγός άνεμος», πέρασε και ο Γιώργος Αλογοσκούφης για καφέ από τον Κωστάκη –μόνο ο Γιώργος Σουφλιάς και ο Γιάννης Παπαθανασίου, ο τελευταίος και μοιραίος υπουργός του Μικρού, δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους.

–Ο Γιώργος Σουφλιάς δεν θα εμφανιστεί, είναι έντιμος άνθρωπος. Μετά τις εκλογές του 2009 παραιτήθηκε από βουλευτής, εξαφανίστηκε. Πρέπει να σκέφτεται τι έφταιξε, ποιος έφταιξε, τι ευθύνες έχει και ο ίδιος και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε.

Μακάρι να είναι έτσι, Μπούφε μου –και να μας τα γράψει κιόλας αυτά που σκέφτεται, μήπως γίνουμε σοφότεροι. Και εμείς και οι πολιτικοί.

Αλλά και τον Αλογοσκούφη εκτιμούσα που ασχολήθηκε με τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις του και τον Ρουσόπουλο που συνέχισε τις σπουδές του και έγινε μέχρι διδάκτορας και καθηγητής στην Κύπρο –νόμιζα πως είχαν κάποια συναίσθηση της ευθύνης τους για την καταστροφή που έγινε, πως ήταν είδος αυτοκριτικής η απουσία από την πολιτική. Κάπως σαν την έντιμη αποχώρηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη.

Αλλά στην πραγματικότητα εφάρμοζαν την τακτική Καραμανλή: κρυβόμαστε ώσπου να ξεχάσουν τι κάναμε. Και τώρα εμφανίζονται για να ξαναγράψουν την Ιστορία –διότι είναι νικητές: καταστράφηκε η χώρα, εμείς δηλαδή, αλλά αυτοί επιβίωσαν και ξανά προς τη δόξα τραβάνε.

Τελευταία μου ελπίδα από τη ΝΔ ο Γιώργος Σουφλιάς: αν προστεθεί και αυτός στην καραμανλική παρέα, σημαίνει πως δεν υπάρχει έλεος, δεν υπάρχει σωτηρία, ημερολόγιό μου.