Ότι κάτι δεν πάει καλά με την κυβέρνηση του κ.Τσίπρα φαίνεται από μακριά.

Σειρά γεγονότων, περιστατικών και εξελίξεων φανερώνουν το αδιέξοδο και την εσωτερική διαπάλη.
Τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως υπολόγιζαν ο πρωθυπουργός και ο στενός κύκλος που τον περιβάλλει.
Τα βάρη της οικονομίας πολλαπλασιάζονται, η εισοδηματική καχεξία βαραίνει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, οι ελπίδες των πολιτών για καλύτερες μέρες δεν επιβεβαιώθηκαν και η συνεχής απόδοση ευθυνών στους προηγούμενους κουράζει, δεν επαρκεί να εξηγήσει και να δικαιολογήσει την επιδείνωση των συνθηκών, αυτό το διαρκές σύρσιμο που πληγώνει τους πάντες και τα πάντα.
Η ενοχοποίηση των άλλων δεν λύνει τα προβλήματα της χώρας και πολύ περισσότερο δεν απαλλάσσει τους κυβερνώντες από τις ευθύνες της παρούσης διακυβέρνησης.
Σταδιακά αποκαλύπτονται τόσο τα ελλείμματα διακυβέρνησης, όσο και εκείνα της επικοινωνίας.
Οι κορυφαίοι της προπαγάνδας κάηκαν μαζί με τα ψεύδη τους. Που είναι άραγε εκείνος της τηλεοπτικής αναγέννησης, ο άλλος της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης και η κυρία της ενημέρωσης;
Η παλαιά ομάδα αντικαταστάθηκε και η νέα δεν μπορεί να καλύψει τα κενά, όσες εμπνεύσεις κι έχει η ανόητη κατά τ’ άλλα αίθουσα προπαγάνδας.
Όπως κι αν έχει το κενό της διακυβέρνησης δεν κρύβεται. Ο λαός έχει μάτια και βλέπει, με αποτέλεσμα η δυσφορία να γενικεύεται και καταλαμβάνει ολοένα και ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας.
Αν διατηρηθεί η άγονη περίοδος, μια σπίθα θα αρκέσει για να πάρει φωτιά ο ξερός κάμπος.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός κλείνεται και αυτοπροστατεύεται, αποφεύγοντας τη μεγάλη έκθεση.
Ούτε είναι τυχαία επίσης η διεκδίκηση του υπουργού Οικονομικών για πολιτική κάλυψη και επιμερισμό της ευθύνης.
Όπως και δεν είναι αδιάφορη πολιτικά η πρόταση του υπουργού Εσωτερικών προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ψηφίσει τα μέτρα της δεύτερης αξιολόγησης.
Αλλά και των βουλευτών η σιωπή και η αδράνεια των περισσότερων υπουργών φανερώνει το πρόβλημα.
Ο ανεξάρτητος παρατηρητής βλέπει καθαρά πια ότι το άστρο κι αυτής της κυβέρνησης τρεμοσβήνει.
Δοκιμάζεται από το βάρος ανεκπλήρωτων πρώτων λόγων της και από την αδυναμία της να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Έχασε χρόνο και ευκαιρίες και τώρα παλεύει με τον κακό εαυτό της.
Απώλεσε με τον καιρό την πολιτική ηγεμονία, δεν πείθει πια, ούτε συνεγείρει.
Κατά πάσα βεβαιότητα θα έχει την τύχη των κυβερνήσεων που προηγήθηκαν…