Εχει «κόψει αλυσίδα» ο Ερντογάν τα τελευταία 24ωρα. Δεν είναι καινούργιο αυτό. Καινούργιο είναι όμως ότι αντί να το κάνει, ως συνήθως, με αποδέκτη την Ελλάδα, το κάνει τώρα με αποδέκτη μια σειρά χώρες της Ευρώπης. Και όχι απλώς το κάνει, αλλά και τους προκαλεί πολλαπλό εσωτερικό πρόβλημα, τόσο ως προς τις εκλογικές αναμετρήσεις όπως στην Ολλανδία, όσο και ως προς τη ριζοσπαστικοποίηση τουρκικών πληθυσμών που ζουν εκεί.
Ορθότατα η κυβέρνηση της Ολλανδίας δεν του έκανε τη χάρη: όχι απλώς δεν επέτρεψε να γίνει το Ρότερνταμ τόπος προεκλογικής καμπάνιας για το τουρκικό δημοψήφισμα, αλλά έδειξε και με τον πιο αποφασιστικό τρόπο στην Αγκυρα ότι υπάρχουν όρια – κι αυτό είναι κάτι που ούτε ο Σουλτάνος αλλά ούτε και η Τουρκία θέλουν να το κατανοήσουν.
Όλα αυτά, έχουν διπλή ιδιαιτέρως θετική επίδραση σε σχέση με την Ελλάδα.
Πρώτον, κάνουν επιτέλους κάποιους στην Ευρώπη να αντιληφθούν τις πλήρεις και σοβαρότατες διαστάσεις που έχει το «πρόβλημα Τουρκία», όσο κι αν έχουν μέχρι στιγμής επιχειρήσει να το υποβαθμίσουν. Στο εξής, ειδικά δε αν ο Ερντογάν κερδίσει το δημοψήφισμα, δεν θα τους είναι εύκολο. Και θα αναγκαστούν να δουν, αργά ή γρήγορα το ζήτημα στην πλήρη έκτασή του, κάτι που μας αφορά άμεσα: η Ευρώπη δεν μπορεί πια να κάνει τα στραβά μάτια. Είναι η στιγμή λοιπόν η Ελλάδα να εξηγήσει απ’ την αρχή όλα όσα επί πάρα πολύ καιρό οι εταίροι μας κάνουν ότι δεν ακούνε.
Η άλλη, συναφής αλλά πολύ πιο ουσιαστική διάσταση, έχει να κάνει με το επίσης προφανές κενό που προκύπτει από μία Τουρκία κάθε μέρα όλο και πιο αντιδυτική σε όλα τα επίπεδα. Κι αυτό δεν αφορά μόνον ή κυρίως την Ευρώπη, αλλά περισσότερο τις σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ.
Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς βρίσκεται στην Ουάσιγκτον την πιο κατάλληλη στιγμή για να συζητήσει με τον Αμερικανό ομόλογό του και τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ. Και η στιγμή δεν είναι η πιο κατάλληλη λόγω των παραπάνω. Είναι επειδή, την ίδια στιγμή, το Κρεμλίνο δηλώνει απερίφραστα ότι η Τουρκία είναι ο πιο σημαντικός εταίρος της Ρωσίας.
Αναμφίβολα αυτή είναι η ώρα που η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να πείσει τη Δύση, ιδίως τις ΗΠΑ αλλά όχι μόνον, ότι πρέπει να ξανασκεφτούν τις μέχρι σήμερα ισορροπίες. Τώρα πια, μπορεί να γίνει. Και η χώρα πρέπει να τοποθετηθεί με τον πιο ξεκάθαρο και δυναμικό τρόπο εκεί που πραγματικά ανήκει: στο σύνορο της Δύσης. Και που όποτε το έπραξε, πάντοτε στην Ιστορία της ενισχύθηκε.
Ευτυχώς, ο Ερντογάν βοηθά πολύ σε αυτό.
Ας του στείλει λοιπόν κάποιος ένα μπουκέτο λουλούδια από την Αθήνα.
Κατά προτίμηση τουλίπες. Κόκκινες…
