ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΗΜΑ

Τρία επιχειρήματα υπέρ της γραφής «ευρώ» και όχι εύρο

* Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι η γνώμη του κ. Μπαμπινιώτη να υιοθετήσουμε τη γραφή εύρο για το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα είναι, αυτή τη φορά, η σωστή («Το Βήμα», 2/3/97, Ε2, σελ. 14). Και τούτο για τους εξής λόγους: α) Επειδή, πρωτίστως, κινδυνεύουμε να γίνουμε καταγέλαστοι στους κοινοτικούς μας εταίρους. Διότι ενώ δώσαμε σκληρό, όπως λέγεται, αγώνα για να περάσει και η ελληνική γραφή εύρω (πλάι στη λατινική euro) στο νέο κοινοτικό χαρτονόμισμα, υιοθετούμε ακολούθως στη χώρα μας τη γραφή εύρο.

β) Το επιχείρημα εναντίον της γραφής ευρώ (ή εύρω) επειδή εισάγει στη γλώσσα μιαν άκλιτη λέξη δεν είναι, νομίζω, ιδιαίτερα ισχυρό, διότι χρησιμοποιούμε εκατοντάδες άκλιτα ουσιαστικά στον καθημερινό μας λόγο (μπαρ, πλαφόν, σκαμπό, τρόλεϊ, σουξέ, σινεμά κτλ.), χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.

γ) Το ότι η γραφή εύρο εντάσσεται αβίαστα στο κλιτικό σύστημα της νεοελληνικής είναι λόγος για να μην την υιοθετήσουμε. Οχι μόνον εξαιτίας των ανατριχιαστικών τύπων τα εύρα, των εύρων, τους οποίους ο κ. Μπαμπινιώτης περιέργως (δεδομένων των γενικότερων απόψεών του για τη γλώσσα) θεωρεί καλόγουστους, αλλά και για ν’ αποφύγουμε τους ακόμη ανατριχιαστικότερους δίευρο (κατά το δίφραγκο), πέντευρο, δέκαυρο κ.τ.ό. Επειτα, γιατί πρέπει σώνει και καλά να κλίνουμε το εύρο επειδή ταιριάζει στη δομή της νεοελληνικής; Οι λέξεις βίντεο, πανό, ζιγκολό, μπόι, πάρτι κ.ά. επίσης ταιριάζουν, αλλά δεν τις κλίνουμε.

Κατά τη γνώμη μου, λόγοι στοιχειώδους συνέπειας προς τον αγώνα που κάναμε για να πείσουμε τους εταίρους μας να δεχτούν πάνω στο κοινοτικό χαρτονόμισμα την ελληνική γραφή ΕΥΡΩ υπαγορεύουν να γράφουμε και εμείς ΕΥΡΩ. Για τον τονισμό ευρώ ή εύρω δεν υπάρχουν ακαταμάχητα επιχειρήματα, αλλά η γραφή ευρώ είναι ίσως προτιμότερη, και γιατί παραπέμπει αμεσότερα στην προέλευση της λέξης (Ευρώπη), και γιατί ο τονισμός στη λήγουσα δυσχεραίνει (σε σύγκριση με τον τονισμό στην παραλήγουσα) την ενσωμάτωση στο κλιτικό μας σύστημα. ΤΑΣΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ Αναπληρωτής καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας


στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Είναι επαρκές το «χαρτάκι»;

* Σε πρόσφατη μετακίνησή μου με τον υπ’ αριθμόν ΥΕΚ 5127 λεωφορείο της γραμμής Αθήνα – Καλαμάκι (108), συνέβη ένα θλιβερό αλλά και εξοργιστικό περιστατικό. Είχα τη δυσάρεστη εμπειρία να απειληθεί η σωματική μου ακεραιότητα και να γίνει βάναυση προσβολή της προσωπικότητάς μου (με εξύβρισε χυδαία) από τον οδηγό του λεωφορείου. Γελοία αιτία, η κίνηση να απαντήσω στο κινητό μου τηλέφωνο, που εκνεύρισε τον οδηγό αναίτια, θεωρώντας και το λεωφορείο τσιφλίκι του.

Ρωτώ τους κκ. Καστανίδη και Χριστοδουλάκη.

1. Ποιος θα υπερασπιστεί τον φορολογούμενο πολίτη από την κατάχρηση εξουσίας δικτατορίσκων και τραμπούκων οδηγών που θεωρούν το λεωφορείο χωράφι του πατέρα τους;

2. Ποιος είναι αυτός ο «κύριος» και με τι κριτήρια έχει προσληφθεί, που θα εμποδίσει το συνταγματικό δικαίωμα της τηλεφωνικής επικοινωνίας;

3. Για το επάγγελμα του μεταφορέα στις χώρες της ΕΕ απαιτείται εκτός από το δίπλωμα επαγγελματικής ικανότητας και ένα πλήθος άλλων προσόντων, όπως παρακολούθηση σεμιναρίων για σωστή συμπεριφορά, στην Ελλάδα τι γίνεται; Είναι επαρκές το «χαρτάκι» από τους βουλευτές; ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ Αθήνα

Συγκοινωνιακές παρατυπίες

* Μια μεγάλη ταλαιπωρία για τους επιβάτες των Αστικών Γραμμών είναι η εξής: Τα περισσότερα λεωφορεία δεν γράφουν τόπο προορισμού αλλά τη λέξη «Αθήνα», π.χ. Κηφισιά Αθήνα – Χολαργός Αθήνα – Ψυχικό Αθήνα κ.ο.κ. Από αυτά άλλο πάει Κάνιγγος – άλλο Μουσείο, άλλο Ακαδημία. Για τον λόγο αυτό οι επιβάτες είναι υποχρεωμένοι να ρωτάνε τους οδηγούς ή τους συνεπιβάτες πού πάει το λεωφορείο; Θα ήταν πολύ εξυπηρετικό να είχε μια πρόσθετη ταμπέλα που να γράφει τον προορισμό. Επίσης στις στάσεις υπάρχουν ταμπέλες που γράφουν τους αριθμούς των γραμμών. Γιατί δεν γράφουν δίπλα και τον προορισμό όπως έχουν τα τρόλεϊ; Και κάτι ακόμη. Τα στέγαστρα έχουν την αριστερή πλευρά καλυμμένη με διαφημίσεις, με αποτέλεσμα οι επιβάτες που περιμένουν να μη βλέπουν αν έρχεται το λεωφορείο και έτσι, βρέχει – χιονίζει, κάθονται απ’ έξω. Είναι αλήθεια ότι οι διαφημίσεις αφήνουν κέρδη. ΘΑΝ. ΠΑΠΑΔΟΥΚΑΣ, Αθήνα

Ο ΗΣΑΠ για τη μισθοδοσία

* Στο άρθρο «Οικονομία και πολιτική» του φύλλου σας της 9ης Μαρτίου 1997 με θέμα «Ρήξη με τις συντεχνίες» μεταξύ των άλλων αναφέρετε «… σύμφωνα δε με άλλους αναλογιστικούς υπολογισμούς κάθε εργαζόμενος στον ΗΣΑΠ έχει μηνιαίο κόστος μισθοδοσίας 1 εκατ. δρχ…».

Προς αποκατάσταση της αλήθειας, σας διευκρινίζουμε ότι με βάση τα απολογιστικά οικονομικά στοιχεία του έτους 1996 ο μέσος μηνιαίος μισθός ανά εργαζόμενο περιλαμβανομένων όλων των επιβαρύνσεων (μισθός, υπερωρίες, Κυριακές κλπ.) είναι 334.528 δρχ. καθαρά ή 468.451 δρχ. ακαθάριστα, ενώ μαζί με τις εργοδοτικές εισφορές ανέρχεται σε 669.885 δραχμές. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Ν. ΛΑΜΠΟΣ Πρόεδρος ΔΣ – Γενικός


Διευθυντής ΗΣΑΠ

Πόσο είναι το «σύντομο»;

* Από το γραφείο του υφυπουργού Εθνικής Αμυνας κ. Δ. Αποστολάκη εξεδόθη με ημερομηνία 22.1.97 έγγραφη απάντηση σε αναφορά των βουλευτών κκ. Φ. Κουβέλη και Α. Λουλέ, σχετική με την ικανοποίηση αιτημάτων της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης.

Μεταξύ άλλων, το έγγραφο αυτό αναφέρει και τα εξής, ειδικά για τους αποκατασταθέντες αντιστασιακούς αξιωματικούς, που δεν λαμβάνουν μέρισμα από τα Μετοχικά Ταμεία τους.

«Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, αναγνωρίζοντας την προσφορά τους, προτίθεται σε συνεργασία με το συναρμόδιο υπουργείο Οικονομικών να καταθέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα σχέδιο τροπολογίας που θα ρυθμίζει το εν λόγω ζήτημα».

Σχετικά με τα παραπάνω αναφερόμενα από τον κ. υφυπουργό, τον πληροφορούμε ότι παρόμοιες διαβεβαιώσεις έχουμε λάβει κατά καιρούς από όλους τους διατελέσαντες υπουργούς Εθνικής Αμυνας, αρχής γενομένης από τον κ. Χαραλαμπόπουλο.

Νομίζουμε πως δικαιούμεθα να μάθουμε ποια είναι η έννοια που δίνει ο κ. υφυπουργός στη φράση «σε σύντομο χρονικό διάστημα», λαμβάνοντας υπόψη ότι οι ηλικίες μας κυμαίνονται ανάμεσα στα 78 και 90 χρόνια. Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να αντέξουμε το σύντομο αυτό χρονικό διάστημα ώστε να δούμε επιτέλους τη δικαίωσή μας και να πάψουμε να είμαστε πολίτες και αξιωματικοί β’ κατηγορίας;

Γνωρίζοντας την ευαισθησία του κ. υφυπουργού, ο οποίος τυχαίνει να είναι και συνάδελφος «ένοπλος», πιστεύουμε ότι θα φροντίσει ώστε το αναφερόμενο στο έγγραφό του «σύντομο χρονικό διάστημα» να γίνει και στην πράξη ΣΥΝΤΟΜΟ. ΠΑΝΑΓ. ΤΣΙΦΟΓΙΑΝΝΕΑΣ Πρόεδρος Αντιστασιακού Συνδέσμου Αξιωματικών Πολεμικής Αεροπορίας

«Θα παραμείνω δήμαρχος»

* Σχετικά με διάφορα σενάρια για τις δημοτικές εκλογές που αναφέρθηκαν σε άρθρο του «Βήματος» της Κυριακής 10.3.97 έχω να δηλώσω τα εξής:

Εκείνοι οι οποίοι επιδιώκουν την αποχώρησή μου αυταπατώνται οικτρά. Εξελέγην από τον πειραϊκό λαό για μια τετραετία και θα παραμείνω δήμαρχος ως τις 31.12.98. Φαίνεται πως δεν απέδωσε η επιχείρηση ποινικοποίησης των δημοτικών πραγμάτων στον Πειραιά και τώρα αναζητούν άλλους τρόπους παραμερισμού της Δημοτικής Αρχής.

Δηλώνω όμως κατηγορηματικά ότι δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω αντικείμενο συναλλαγής την εντολή του πειραϊκού λαού. Εξάλλου δεν νιώθω ότι είμαι υπάλληλος κανενός.

Αυτοί που διαδίδουν αυτά τα σενάρια είναι στην ουσία υπεύθυνοι για το καθεστώς ιδιόμορφου οικονομικού και πολιτικού εμπάργκο που έχει επιβληθεί στον Πειραιά. Είναι εκείνοι που κατευθύνουν κονδύλια δισεκατομμυρίων σε άλλους δήμους και αποκλείουν τον Δήμο Πειραιά από προγράμματα και χρηματοδοτήσεις.

Ας αφήσουν τα σενάρια και να σκύψουν στα συσσωρευμένα προβλήματα της πόλης στηρίζοντας τις προσπάθειες της Δημοτικής Αρχής για την επίλυσή τους. Και πάντως κάθε συζήτηση για τις δημοτικές εκλογές δεν μπορεί να γίνει πίσω από τις πλάτες του «Σύγχρονου Ανθρώπινου Πειραιά», του συνδυασμού της πλειοψηφίας, του οποίου έχω την τιμή να ηγούμαι.

Θεωρώ επίσης πολιτικά και ηθικά απαράδεκτη τη συμπεριφορά ορισμένων που επιχειρούν τον διασυρμό ενός δημάρχου που επί 18 συνεχή χρόνια έχει υπηρετήσει με συνέπεια τον θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και έχει συμβάλει στην αναβάθμισή του.

Η στάση ακόμη ενός μικρού τμήματος της Αριστεράς που ελπίζει στον παραμερισμό μου μέσω των δικαστηρίων είναι αντίθετη με τις παραδόσεις και τις αρχές της Αριστεράς. Κάθε λύση που δεν στηρίζεται σε δημοκρατικές διαδικασίες είναι καταδικαστέα.

Σε όλους αυτούς δηλώνω ότι θα παραμείνω όρθιος, μαχόμενος για τα προβλήματα της πόλης, διατηρώντας το δικαίωμά μου να παλέψω για τη δικαίωσή μου από τον ίδιο τον λαό. ΣΤΕΛΙΟΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ Δήμαρχος Πειραιά

Τα ελάφια της Ρόδου

* Στο φύλλο της Κυριακής 23.2.97 της έγκριτης εφημερίδας σας και συγκεκριμένα στη στήλη «Πατριδογνωσία» του γνωστού συνεργάτη σας και πανεπιστημιακού κ. Ν. Μάργαρη φιλοξενείται ένα σχόλιο που αφορά την πόλη μας («Τα ελάφια υποβαθμίζουν!»), συνοδευόμενο μάλιστα και από φωτογραφία. Επειδή πιστεύουμε ότι ο τελικός σκοπός των εφημερίδων και του Τύπου γενικότερα είναι η σωστή ενημέρωση του κοινού, θα θέλαμε να διευκρινίσουμε τα εξής, έστω και με κίνδυνο να διαφωνήσουμε με την αυθεντία ενός διακεκριμένου πανεπιστημιακού:

1) Ο ωραιότατος κήπος που αναφέρει ο κ. Μάργαρης ότι υπάρχει από τη μία πλευρά της μικρής γέφυρας έχει πάψει να υφίσταται από δεκαετίας, όταν επί δημαρχίας του κ. Σάββα Καραγιάννη καθαρίστηκε η Τάφρος από καθετί που έθετε σε κίνδυνο τα τείχη της Μεσαιωνικής Πόλης.

2) Επειδή ο Δήμος Ροδίων δεν θεώρησε ποτέ τη φύλαξη των «ταλαίπωρων» ελαφιών ως «ατραξιόν», αλλά αντίθετα ως μια απαραίτητη κίνηση για την περίσωση του είδους, το οποίο έχει σχεδόν εξαφανιστεί από το φυσικό περιβάλλον, έχει από την ίδια περίπου εποχή μεταφέρει το «μαντρί» (κατά την έκφραση του κ. Μάργαρη) σε άλλο σημείο, πιο ευρύχωρο και ελάχιστα ορατό από τους τουρίστες, ώσπου να βρεθεί μια ακόμη καλύτερη λύση.

3) Είναι βέβαιον ότι ένα ζώο όπως το ελάφι, που στο ελεύθερο φυσικό περιβάλλον χρειάζεται σημαντική έκταση για τη διατροφή του (νομίζω 250 στρέμματα, αν και μπορεί να λαθεύω σημαντικά προς τα κάτω!), όταν περιορισθεί σε μικρότερο χώρο μαζί με άλλα ομοειδή του, θα αντιμετωπίσει προβλήματα. Ασφαλώς σε αυτή την περίπτωση θα «ξυρίσει» τη χλωρίδα του χώρου του, όση τροφή κι αν του παράσχει ο άνθρωπος ­ και τους παρέχουμε τροφή εν αφθονία, πιστέψτε μας.

4) Εν κατακλείδι, όλο το σχόλιο του φιλόπονου κ. Μάργαρη βασίζεται στη φωτογραφία που δημοσιεύει. Ενδεχομένως ο κ. καθηγητής έχει πολύ καιρό να έρθει στη Ρόδο ή, αν ήρθε πρόσφατα, να μην πρόσεξε το συγκεκριμένο σημείο. Γιατί αλλιώς θα ήξερε ότι η επίμαχη φωτογραφία είναι ηλικίας τουλάχιστον δέκα ετών, ίσως και περισσότερο.

Επειδή πιστεύουμε πως ο Δήμος Ροδίων καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για τη διάσωση του ροδιακού ελαφιού, είμαστε πρόθυμοι να συζητήσουμε με οποιονδήποτε ειδικό, ακόμη και τον κ. καθηγητή, κάθε ιδέα. Αλλά με βάση τις σημερινές συνθήκες και όχι τα όσα ίσχυαν προ δεκαετίας. ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΛΑΒΕΡΑΣ Αντιδήμαρχος Ρόδου – Δημαρχεύων

Είναι (όλοι) οι ανυπότακτοι καλοπερασάκηδες και δειλοί;

* Προσεχώς θα συζητηθεί στη Βουλή το θέμα των ανυπότακτων. Πρόκειται για 15.000 ως 25.000 Ελληνες, ως επί το πλείστον εγκατεστημένους στο εξωτερικό μόνιμα. Γνωρίζω ότι ως πρόβλημα δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και ότι ένα μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί τους ανυπότακτους «καλοπερασάκηδες», δειλούς κλπ. Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω εν συντομία την περίπτωσή μου, που σίγουρα δεν είναι μοναδική, ελπίζοντας ότι αυτό θα βοηθήσει ώστε τουλάχιστον η δημόσια συζήτηση του θέματος να απαλλαγεί από τα προαναφερόμενα στερεότυπα.

Αφησα την Ελλάδα το 1974, πριν από 23 (!) χρόνια και σε ηλικία 14 ετών, όταν ο πατέρας μου, διπλωματικός, τοποθετήθηκε στην Αυστρία μετά την πτώση της δικτατορίας. Το 1977 πήγα για σπουδές στην Ελβετία. Αμέσως μετά τη λήψη του πρώτου μου πτυχίου, σε ηλικία 21 ετών, άρχισα να εργάζομαι ως βοηθός στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου της Γενεύης και λίγο αργότερα παράλληλα ως επιστημονικός συνεργάτης στο Ελβετικό Ιδρυμα Ερευνών. Αμέσως μετά την υποστήριξη του διδακτορικού μου (με θέμα την εξέλιξη του πολιτικού λόγου του ΠαΣοΚ) το 1987, μου προσεφέρθη θέση λέκτορα στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκα με Ελβετίδα και από τότε όλη η οικογενειακή ζωή μου είναι εδώ (έχω δύο κόρες). Το 1990 εξελέγην παμψηφεί τακτικός καθηγητής πρώτης βαθμίδος στο Πανεπιστήμιο της Λωζάνης, ο νεότερος καθηγητής τότε στην Ελβετία. Τον ίδιο χρόνο απέκτησα και την ελβετική υπηκοότητα και από τότε οι εδώ ομοσπονδιακές και τοπικές αρχές, τα κόμματα, τα ΜΜΕ έχουν πολλές φορές ζητήσει τη συμβολή μου ως εμπειρογνώμονος. Συνοπτικά, ο ενήλικος βίος μου και η επαγγελματική μου σταδιοδρομία είναι πλέον συνδεδεμένα με τη χώρα υποδοχής μου. Θα ήθελα με βάση τα παραπάνω να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις και να θέσω κάποια ερωτήματα:

1) Από όσα γνωρίζω, καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα (ούτε άλλωστε η Τουρκία!) δεν έχει αφήσει ανοικτό ανάλογο πρόβλημα που να αφορά το επιστημονικό της δυναμικό στο εξωτερικό. Από ένα όριο ηλικίας και πέρα (και όχι βέβαια τα 50, όπως στην Ελλάδα) όλοι αυτοί οι επιστήμονες εξαιρούνται από το στράτευμα διότι θεωρούνται σωστά από τις αρχές της χώρας τους μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού.

2) Αλλωστε το ίδιο προβλέπεται και από την ελληνική νομοθεσία, μόνο όμως για όσους έτυχε να βρεθούν σε υπερπόντιες χώρες ­ όπου θεωρούνται μετανάστες ­ και όχι για όσους εργάζονται στην Ευρώπη. Με αποτέλεσμα έλληνες συνάδελφοί μου στην Αμερική ορθά να μην αντιμετωπίζουν ανάλογο πρόβλημα και να αναπτύσσουν στενές συνεργασίες με ελληνικά ΑΕΙ και ερευνητικά κέντρα. Δύο μέτρα, δύο σταθμά. Είναι λογικό αυτό;

3) Φαίνεται ότι το υπό συζήτηση νομοσχέδιο προβλέπει για όσους βρίσκονται στην κατάστασή μου εξάμηνη θητεία και εξαγορά του υπολοίπου. Εννοείται όμως ότι δεν είναι αποδεκτό από τις εδώ πανεπιστημιακές και διοικητικές αρχές να εγκαταλείψω για ένα τέτοιο διάστημα τη διδασκαλία. Αργομισθίες δεν συνηθίζονται… και αυτός θα ήταν ο μόνος τρόπος ώστε να συνεχίζω να συντηρώ την οικογένειά μου όσο θα βρίσκομαι στον στρατό! Αλλωστε κανείς από τους προϊσταμένους μου δεν κατανοεί πώς σε ηλικία 37 ετών ο ειδικός σε θέματα ελβετικής πολιτικής του εδώ πανεπιστημίου αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα.

4) Πέραν των προσωπικών συνεπειών της ανυποταξίας μου (η μητέρα μου απεβίωσε πριν από δύο χρόνια στην Αθήνα χωρίς να μπορέσω να παραστώ στην κηδεία της, τα παιδιά μου αποκόβονται από την Ελλάδα), είναι νομίζω μάλλον παράλογο η κατάσταση αυτή να είναι απαγορευτική για κάθε διάθεση προσφοράς εκ μέρους μου που αφορά την ανάπτυξη του επιστημονικού δυναμικού στην Ελλάδα. Αυτό συμβαίνει ενώ από την άλλη πλευρά τίποτα δεν με εμποδίζει να προωθώ πάμπολλες συνεργασίες με άλλες χώρες (έρευνα, ανταλλαγές φοιτητών κλπ., που ξέρω ότι ενδιαφέρουν ελληνικά ιδρύματα).

Θα ήταν βέβαια μεγάλη τιμή για μένα αν μου δινόταν η δυνατότητα, αντί των στρατιωτικών υποχρεώσεων, να δεσμευτώ ως προς την εκπλήρωση διδακτικών και ερευνητικών καθηκόντων με σκοπό την προαγωγή της επιστήμης στην Ελλάδα. Στη Γαλλία π.χ. υπάρχει ο θεσμός της cooperation. Σίγουρα αυτό θα ήταν χρησιμότερο και αποτελεσματικότερο από την προσφορά μου, κοντά στα σαράντα, ως φαντάρος. ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Δρ Πολιτικής Επιστήμης, καθηγητής Πανεπιστημίου Λωζάνης

ΤΟ ΒΗΜΑ δημοσιεύει επιστολές αναγνωστών για συγκεκριμένα θέματα, με τον όρο ότι είναι ενυπόγραφες. Για τον λόγο αυτόν οι επιστολογράφοι πρέπει να σημειώνουν και τον αριθμό του τηλεφώνου, μέσω του οποίου η Γραμματεία της Συντάξεως θα μπορεί να ελέγξει το γνήσιο της επιστολής. Ανευ των στοιχείων αυτών η δημοσίευση καθίσταται αδύνατη. Η Σύνταξη διατηρεί το δικαίωμα να συντομεύει τα κείμενα. Οι επιστολές με την ένδειξη «για δημοσίευση» μπορούν να αποστέλλονται μέσω Fax, στο (01) 3239.097 / μέσω Internet Ε-Mail: tovima@dolnet.gr