Είναι τόσο δύσκολο να μαζευτούμε κάμποσοι άνθρωποι και να συγκροτήσουμε μια πολιτική κίνηση που μεταξύ άλλων θα υποστηρίζει:

-Την επανεξέταση από μηδενική βάση όλων ανεξαίρετα των λειτουργιών του δημόσιου τομέα. Την επιλογή των διευθυντών του μέσω διαγωνισμού που θα επιβλέπεται από κοινή επιτροπή βουλευτών, ακαδημαϊκών, δικαστών και κληρωτών πολιτών.

-Την συγκρότηση σε κάθε δημόσιο τομέα δύο επιτελείων, το πρώτο με αποστολή την καλύτερη δυνατή άμεση διαχείρηση. Και το δεύτερο τη ριζική μεσομακροπρόθεσμη μεταρρύθμισή του με στόχο να παρέχει άριστες υπηρεσίες στους πολίτες.

-Την αξιοποίηση για κάθε δημόσιο τομέα δίχως αποκλεισμούς
της γνώμης όλων όσων έχουν θητεύσει σε αυτόν, πολιτικών, ειδικών, υπαλλήλων, πολιτών με στόχο κάθε δημόσιος τομέας, «κάθε σχολείο, κάθε δικαστήριο, κάθε νοσοκομείο, κάθε γειτονιά» να είναι πρότυπο.

-Τη υιοθέτηση ενός πολιτισμού συνεργασίας, αλληλοβοήθειας κι αλληλοκατανόησης μεταξύ μας για ένα κοινό σκοπό: «Να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας έστω και με λιγότερα καλύτερη από αυτήν που ήταν.

Δίχως δανεικά, δίχως καταναλωτική μανία κι επίδειξη, δίχως παντού διαφθορά και ο κλέψας του κλέψαντος. Δίχως ανάθεση σε άχρηστους ή επιτήδειους να διαχειρίζονται τα δικά μας κοινά. Δίχως μισαλλοδοξία, κομπασμό, αλαζονεία, κάθετες διαφωνίες κι οριζόντιες απραξίες.

Σας φαίνονται λίγο ηθικολογικά όλα αυτά και πράγματι είναι. Από επιλογή. Η νέα πολιτική, η αναγέννηση της χώρας για να επιχειρηθεί στην πράξη κι όχι στα λόγια, απαιτεί μια νέα αντίληψη, μια νέα ηθική.

Την αντίληψη και την ηθική της μη παντογνωσίας, τελειότητας, υπεροχής. Τη θέληση για συνεργασία και δημιουργία κι όχι για τσακωμό και απραξία. Την ευθύνη κι όχι τη μεταθεσή της.

Θα μπορούσαν να γραφτούν από πολλούς και πολλά άλλα για πολλά.

Θα μείνω προς το παρόν σε αυτά. Ελπίζω στη συνέχεια.