Διαστάσεις σύγχρονης Αμφικτυονίας λαμβάνει το Οικονομικό Forum των Δελφών που ξεκίνησε χθες και, κατά κάποιο τρόπο, με τέτοιες πρωτοφανείς σε σημασία και αριθμό διεθνείς και ελληνικές συμμετοχές είναι σα να δικαιώνει τον χαρακτηρισμό «Ομφαλός της Γης»: κάτι τέτοιο δεν πρέπει να έχει ξανασυμβεί για δεκαετίες επί ελληνικού εδάφους.Αλλωστε, όπως πάντοτε στην Ιστορία, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα, η οικονομία φέρει χαρακτηριστικά θρησκείας και οι Δελφοί υπήρξαν το σημαντικότερο θρησκευτικό – και ενίοτε πολιτικό – κέντρο του αρχαίου κόσμου, τόπος που καθόριζε συμπράξεις, συμμαχίες και μεγάλες αποφάσεις που επηρέαζαν τις τύχες του.

Ο πρώτος που μίλησε χθες σε αυτή τη στρατιά των ανθρώπων υψηλής επιρροής που έχουν μαζευτεί από πολλές χώρες επί τέσσερις ημέρες στους Δελφούς ήταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος. Αλλά το σημαντικό δεν είναι το ότι μίλησε. Το σημαντικό είναι το τι είπε…

Αστραψε και βρόντηξε ο Παυλόπουλος για το κατάντημα μιας Ευρώπης που δείχνει να έχει αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα την αυτοκτονία της. Καθηγητής του Δικαίου ο ίδιος, σπουδαγμένος στο Παρίσι, αλλά και δίπλα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή επί δεκαετίες, ο Παυλόπουλος υπήρξε πάντοτε ένας από τους πιο θερμούς υπέρμαχους της ευρωπαϊκής ιδέας στην Ελλάδα.

Αυτά πρέπει να τα έχουν υπόψη τους όσοι διαβάσουν αυτόν τον λόγο του – και πρέπει άπαντες να τον διαβάσουν. Είναι δε βέβαιο ότι ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί σήμερα, σίγουρα θα συμβαίνει στο μέλλον, όταν οι μελετητές θα επιχειρούν να αποκωδικοποιήσουν και να αναλύσουν το πώς εκφυλίστηκε και εν τέλει καταστράφηκε το πάλαι ποτέ μεγάλο αυτό όραμα του μεταπολεμικού κόσμου.

«Αν η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν επιτευχθεί», είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, «η συνακόλουθη στασιμότητα οδηγεί, επίσης νομοτελειακώς, στον κίνδυνο διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρχής γενομένης από τον σκληρό πυρήνα της, την ευρωζώνη. Και τούτο διότι η επιβίωση και η εν γένει προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης εξαρτώνται όχι μόνον από την οικονομική και τη νομισματική πρόοδο, αλλά πρωτίστως από την αντοχή των θεσμών του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος οι οποίοι, από την φύση τους, είναι οι μόνοι που μπορούν να εγγυηθούν πέρα από την σταθερότητα και την ίδια την ευρωπαϊκή ενοποίηση, τόσον ως στόχο όσο και ως διαδικασία».

Πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι αυτά, καθώς και τα θεσμικά ατελή παραδείγματα που ανέφερε στον ιστορικό αυτό λόγο ο Παυλόπουλος, δεν τα λέει κάποιος «αντιευρωπαίος»: τα λέει κάποιος επί χρόνια αφοσιωμένος στην ιδέα της Ευρώπης – και γι αυτό ακριβώς τα λέει.

Αλλά στις Βρυξέλλες και, κυρίως, στο Βερολίνο, ποιος τα ακούει; Φυσικά, κανείς.

Γι αυτό και η Ευρώπη βαδίζει πια με ταχύτητα προς την αυτοδιάλυσή της…