Στην Ελλάδα η προεκλογική περίοδος αρχίζει κατά κανόνα μόλις συγκροτηθεί η νέα Βουλή εκάστης περιόδου. Ολοι ζούμε την ίδια ιστορία: οι νικητές των χθεσινών εκλογών ξεκινούν τον αγώνα για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Πολύ περισσότερο αρχίζουν τον αγώνα τους οι ηττημένοι.
Νικητές και ηττημένοι αρχίζουν με πανηγυρισμούς οι μεν και με φωνασκίες οι άλλοι τον προεκλογικό τους αγώνα με τις λεγόμενες προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβερνήσεως, που υποτίθεται ότι διά αυτών επιζητείται η έγκριση του νέου κυβερνητικού προγράμματος. Από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση αναπτύσσει το πρόγραμμά της εν είδει κυβερνητικών εξαγγελιών.
Με τη βοήθεια και της τηλεοράσεως ο λαός πληροφορείται τις θεωρίες και τις θέσεις όλων των κομμάτων, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι δεν απαιτείται ιδιαίτερη προσπάθεια για να πείσουν το ακροατήριό τους και να δώσουν τις ψήφους τους οι βουλευτές του κάθε κόμματος. Αριστερά οι αριστεροί, δεξιά οι δεξιοί, στο κέντρο οι κεντρώοι –και το μικρότερο ακόμη κόμμα περιφρουρεί τις ψήφους του και ο αγώνας αρχίζει.
Αποτελεί δείγμα πειθαρχίας η κομματική ψήφος, ακόμη και αν πρόκειται για κόμματα με μονοψήφιο αριθμό εδρών. Είναι γνωστόν ότι για πολλούς βουλευτές η προεκλογική περίοδος αρχίζει μόλις ανοίξουν οι κάλπες και ολοκληρωθεί υποτίθεται η εκλογική διαδικασία.
Για τις ηγεσίες της κυβερνώσης πλειοψηφίας και της μείζονος αντιπολιτεύσεως ο αγώνας είναι διαρκής. Οι υποσχέσεις δίνονται αφειδώς με βάση το πρόγραμμα που παρουσιάζουν στο Κοινοβούλιο, γνωρίζοντες όλοι ότι τα περισσότερα από όσα εξαγγέλλονται θα μείνουν στα χαρτιά.
Με δεδομένη την παροχή εξαγγελιών, εν πολλοίς ανεφίκτων, προχωρούν ενώ γνωρίζουν ότι οι υποσχέσεις δεν θα υλοποιηθούν και η λαϊκή αντίδραση θα κλιμακώνεται.
Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει τελικώς τις εκλογές;
Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
