Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, η ελληνική κυβέρνηση έχει πραγματοποιήσει το 1/3 των όσων έχει συμφωνήσει στα πλαίσια της αξιολόγησης και θεωρεί ότι μπορεί να εκπληρώσει μέρος του υπόλοιπου 2/3 μέσω της καλούμενης «πολιτικής συμφωνίας». Καθώς όμως, η «πολιτική συμφωνία», όπως έχει αποδείξει και το (πρόσφατο) παρελθόν, δεν λειτουργεί, χάνουμε και πάλι την είσοδο μας στο πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγάλη αποκλιμάκωση του κόστους δανεισμού και, ως ένα βαθμό, σε αύξηση των επενδύσεων και της ανάπτυξης.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η εμμονή σε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ (μετά το 2018) είναι παράλογη ειδικά όταν τέτοιο πρωτογενές πλεόνασμα δεν κατέγραψαν, από ιστορική άποψη, άλλα κράτη της Ευρωζώνης. Πέραν τούτου όμως, τίθεται ένα βασικό ερώτημα, στην απάντηση του οποίου εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι να καταλήξω:

Για ποιό λόγο, συμφωνούμε στο πλαίσιο της καταραμένης αξιολόγησης, αλλά εκπληρώνουμε μόνο το 1/3 των δεσμεύσεων μας; Πρόκειται απλώς για μικροπολιτική τακτική, η οποία έχει ως στόχο να «αποδείξει» στον ελληνικό λαό ότι η σημερινή αριστερή κυβέρνηση έχει τα «κότσια» να διαπραγματευτεί πολύ σκληρότερα από τους «Γερμανοτσολιάδες» του παρελθόντος; Έχοντας κατά νου ότι το οικονομικό πρόβλημα, που προκύπτει από την όλη καθυστέρηση, το έχουμε εμείς και όχι οι άλλοι, μια τέτοια απάντηση μάλλον αδαής μου φαίνεται.

Ή, μήπως, βρίσκεται σε εξέλιξη, ένα «οργανωμένο σχέδιο» το οποίο προσβλέπει στην επιστροφή στην Δραχμή; Σίγουρα, η «αέναη» διαπραγμάτευση έχει εξουθενώσει, όχι την κυβερνητική υπομονή (ειδικά δε στο βαθμό που υπάρχει «οργανωμένο σχέδιο») αλλά την υπομονή αυξανόμενης μερίδας του ελληνικού λαού, η οποία ξανασκέφτεται την λύση «Δραχμής».

Στο βαθμό λοιπόν, που η αυξανόμενη μερίδα «γυρίσει» σε πλειοψηφία, θα μπορούσε κανείς να «κατηγορήσει» τον κ. Τσίπρα εαν αποφάσιζε, στο όνομα του ελληνικού λαού, ένα Δημοψήφισμα τύπου «Ευρώ ή Δραχμή»; Ακόμα και εάν, σε μία τέτοια υποθετική περίπτωση, ο κ. Τσίπρας «χλιαρά» υποστήριζε το Ευρώ, μπορεί κανείς να προεξοφλήσει ότι το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος θα ήταν υπέρ του Ευρώ; Θα μπορούσε, επιπλέον, να σημαίνει κάτι ιδιαίτερο το γεγονός ότι μία αναζήτηση του «Greek Drachma» στο google.com/trends δείχνει ότι η συζήτηση περί δραχμής γίνεται, κατά κύριο λόγο, στις ΗΠΑ (βλέπε: https://www.google.com/trends/explore?q=greek%20drachma);

Σίγουρα, μία (υποθετικά πάντα) εξέλιξη υπέρ Δραχμής θα «χαροποιούσε» τον Wolfgang Schäuble. Σε ένα τέτοιο καταστροφικό, κατά την γνώμη μου σενάριο, οι, εντός και εκτός κυβέρνησης «Δραχμο-φρουροί», χωρίς καν να διαθέτουν τεχνοκρατικές γνώσεις, μάλλον θα μας «βγουν και από πάνω» προτάσσοντας το επιχείρημα ότι η επιστροφή στην Δραχμή, ταυτόχρονα με μια μονομερή διαγραφή του (εξωτερικού) ελληνικού χρέους, θα καταστήσουν το εναπομείναν (εσωτερικό) χρέος της χώρας μας «βιώσιμο».