H απάντηση της Δημοκρατίας στα τάγματα εφόδου

Οτι η Χρυσή Αυγή είναι οργανωμένη κατά το πρότυπο των ταγμάτων εφόδου και διαθέτει παραστρατιωτική δομή δεν αποτελεί μόνο μια παρατήρηση αναλυτών που παρακολουθούν τη δράση της, αλλά συνιστά ανοικτή παραδοχή και στοιχείο αυτοπροσδιορισμού του αρχηγού της και ορισμένων από τα πλέον δραστήρια στελέχη της. Οργανώσεις, όπως η Χρυσή Αυγή, που υιοθετούν δομή πολιτοφυλακής, δημιουργούν «οχυρά» σε επιλεγμένες περιοχές, όπου συγκεντρώνουν αριθμητικά σημαντικές δυνάμεις των μελών και υποστηρικτών τους, τα οποία επιδίδονται στη χρήση χουλιγκανικών και βίαιων πρακτικών απέναντι σε εκείνους που έχουν στοχευθεί ως ανεπιθύμητοι.

Η περίπτωση του Περάματος, σε δημοτικό σχολείο του οποίου εισέβαλε προ ημερών ομάδα Χρυσαυγιτών (μεταξύ των οποίων αναγνωρίστηκε ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής και ένα γνωστό στέλεχος της τοπικής της οργάνωσης στον Πειραιά), αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση οχυρού και ένα από τα πλέον ισχυρά μαζί με εκείνο του Αγίου Παντελεήμονα στον Δήμο Αθηναίων, στα οποία μετά το 2009 συστηματικά εκδηλώνει τη δράση της η Χρυσή Αυγή. «Αγανακτισμένοι πολίτες» είναι συχνά το προκάλυμμα για τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, η οποία αναζητά άλλοθι για τη δράση της που δήθεν «κλήθηκε» να αναλάβει. Οι «αγανακτισμένοι» κινούνται ωστόσο ανάμεσα στην ανυπαρξία και στην κατασκευή: είτε δεν υπάρχουν είτε η ίδια σκηνοθετεί επεισόδια αγανάκτησης με πρωταγωνιστές όσους ανήκουν στο περιβάλλον της.

Δεν είναι η πρώτη φορά, όπως έγινε στην επίθεση στο δημοτικό σχολείο Νέου Ικονίου Περάματος, που η μεν αστυνομία παραμένει αδρανής ή και απαθής παρότι είναι παρούσα καθώς εκτυλίσσεται η δράση των ταγμάτων εφόδου, ενώ θεσμοί της Πολιτείας (όπως το υπουργείο Παιδείας και η ΕΡΤ) δείχνουν αμηχανία και ατολμία στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απλώς μια ακραία οργάνωση: είναι μια αντιδημοκρατική οργάνωση που αναπτύσσει δράσεις εναντίον της συνταγματικής τάξης, με απώτερο στόχο να αντικαταστήσει τη δημοκρατική πολιτεία με ένα αυταρχικό κράτος των εξ αίματος γηγενών. Η αδράνεια και η αφέλεια απέναντι σε μια τέτοια παρουσία είναι πλέον αδικαιολόγητη.