Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει

Με τον Αλέξη Τσίπρα οι καλύτερες μέρες αργούν να έρθουν. Το έχουν καταλάβει πλέον ακόμη και αυτοί που τον ψήφισαν. Γι’ αυτό και είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός από τη μεταπολίτευση και μετά που όχι μόνο υπολείπεται του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (και μάλιστα σχεδόν 10 ποσοστιαίες μονάδες!), αλλά βρίσκεται και 15 μονάδες πίσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός.

Το κύριο πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι ότι μοιάζει να ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Την Τετάρτη στη Βουλή επιτέθηκε στη ΝΔ λέγοντας ότι εάν εκείνη είχε πετύχει στην οικονομία όσα έχει καταφέρει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τα φιλικά (δήθεν) ΜΜΕ που διαθέτει η αντιπολίτευση, η κατάσταση στη χώρα θα παρουσιαζόταν ως «επίγειος παράδεισος».

Προσέξτε: η χώρα εξακολουθεί να έχει πάνω από 1.100.000 ανέργους, το 70% των οποίων δεν εισπράττει ούτε ευρώ, αφού είναι πάνω από 12 μήνες χωρίς δουλειά, οι φόροι πέφτουν σαν το χαλάζι (2,5 δισ. ευρώ επιπλέον για το 2017), οι επιχειρήσεις που κλείνουν είναι περισσότερες από αυτές που ανοίγουν, κανένα από τα σημαντικά έργα (Ελληνικό, 14 αεροδρόμια, Αστέρας κ.λπ.) που θα φέρουν δουλειές και ανάπτυξη στη χώρα δεν έχει ξεκινήσει, οι τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν χρήματα ούτε στις υγιείς επιχειρήσεις με 110 δισ. ευρώ «κόκκινα» δάνεια και 40 δισ. ευρώ από τις καταθέσεις τους στα στρώματα, οι προσδοκίες του κόσμου είναι υπό το μηδέν, αφού 7 στους 10 λένε ότι το 2017 θα είναι χειρότερο από το 2016, τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο πλησιάζουν τα 100 δισ., η αξιολόγηση δεν λέει να κλείσει, η πολυπόθητη ανάπτυξη σέρνεται και τα δημοσιεύματα για τέταρτο Μνημόνιο ή επιστροφή της χώρας στη δραχμή πολλαπλασιάζονται, ενώ η κυβέρνηση εξακολουθεί να ονειρεύεται πολιτικές διαπραγματεύσεις και παρεμβάσεις Τραμπ στο ΔΝΤ που θα ενισχύσουν την ελληνική θέση.

Με άλλα λόγια, είμαστε σε πολύ χειρότερο σημείο από εκείνο στο οποίο ήταν η χώρα όταν ανέλαβε ο κ. Τσίπρας πριν από δύο χρόνια. Και αλίμονο, χωρίς σαφές σχέδιο εξόδου από τη σημερινή στασιμότητα. Παρ’ όλα αυτά ο Πρωθυπουργός εξακολουθεί να μιλάει για επιτυχίες και κατορθώματα, τα οποία λαμβάνουν όμως χώρα μόνο στην κλειστή γυάλα του Μαξίμου. Και όχι στην πραγματική οικονομία, την οποία αρνείται να παρακολουθήσει.

Την πραγματική οικονομία που διψάει για φορολογική και θεσμική σταθερότητα, ανάσα ρευστότητας και τολμηρές πρωτοβουλίες προσέλκυσης επενδύσεων που θα γυρίσουν τον τροχό της παραγωγής και της ανάπτυξης και θα φέρουν πάλι δουλειές στη χώρα.