Με την Ακρα Δεξιά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Απορρίπτει την ελευθερία στη διαφορετική γνώμη και αρνείται τις δημοκρατικές διαδικασίες. Και όλα αυτά τα διακηρύσσει δημόσια και τα εφαρμόζει αδίστακτα. Εξ ου και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει Ακρα Δεξιά. Τα ίδια ακριβώς όμως, με άλλο έστω ιδεολογικό σκεπτικό, επιδιώκει εξίσου αδίστακτα και η Ακρα Αριστερά. Το πρόβλημα, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, είναι ότι παριστάνει, και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, ότι ενώ αυτά τα ακραία επιδιώκει με κάθε τρόπο, ταυτόχρονα επισήμως τα απορρίπτει. Γι’ αυτό πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα η αυθόρμητη σύσταση του κ. Τσίπρα να μη διαβάζουμε εφημερίδες προκειμένου να διατηρήσουμε την ψυχική μας υγεία. Αυτό άλλωστε διδάχθηκε εξ απαλών ονύχων ως κνίτης. Τη φίμωση κάθε αντίθετης φωνής και την επιβολή της μόνης «αλήθειας» που επένδυσαν μάλιστα οι Μαρξ – Λένιν με το κύρος της επιστήμης. Τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Αρα είναι ιεραποστολικό καθήκον η φίμωση κάθε αντίθετης άποψης με κάθε τρόπο. Μάλιστα η μόνη αλήθεια τους έχει θωρακισθεί και με την πανοπλία του ηθικού πλεονεκτήματος. Αποτέλεσμα, η εθελοτύφλωση ακόμα και των αριστερών που διέπονται από δημοκρατικές ευαισθησίες. Ετσι ένας ευρύτερης εκτίμησης, ο κ. Σπύρος Λυκούδης, δήλωσε με πάθος: «Δεν μπορώ να σκεφθώ πώς ένα κόμμα της Αριστεράς θα θεωρήσει νίκη το ότι έκλεισε εφημερίδες. Δεν ξέρω αν υπάρχει ένα τέτοιο καταγεγραμμένο στην ιστορία της Αριστεράς» («Βήμα», 17/1).
Αλλά για να είναι ακριβής ο ισχυρισμός του κ. Λυκούδη θα πρέπει προηγουμένως να παραδεχθεί ότι κακώς δηλώνουν και θεωρούνται αριστερά όλα τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα τα οποία μόλις καταλάμβαναν την εξουσία, συνήθως διά της βίας, έκλειναν όλες τις εφημερίδες εκτός από τις δικές τους και καταργούσαν όλα τα άλλα κόμματα πλην του δικού τους. Αλλιώς αφού η Αριστερά κατά Λυκούδη δεν κλείνει εφημερίδες και δεν φιμώνει την ελευθερία έκφρασης της αντίθετης γνώμης, τότε δεν ήταν αριστεροί οι Λένιν, Στάλιν, Τσαουσέσκου, Μάο, Πολ Ποτ, Κάστρο, Τσε Γκεβάρα, κ.ο.κ. Γιατί όλοι αυτοί και πατεντάτοι αριστεροί ήταν και έκλειναν μετά μανίας εφημερίδες. Ή μήπως δεν ήταν αυτοί αριστεροί αλλά οπαδοί του Χίτλερ και του Μουσολίνι, που άλλωστε και εκείνοι ως σοσιαλιστές «ευδοκίμησαν»; Και μη λεχθεί ότι υπάρχει μια άλλη Αριστερά όταν αυτή η σοσιαλιστική Αριστερά θεωρεί και χαρακτηρίζει ως λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ. Υπενθυμίζω ότι αυτούς που θεωρούνται και δηλώνουν δημοκράτες και σοσιαλιστές τούς χαρακτήριζε ακόμα και ο Ανδρέας Παπανδρέου υπηρέτες του καπιταλισμού, την εποχή που αναδείχθηκε ως αριστερότερος των αριστερών και θαύμαζε τα καθεστώτα Χότζα, Καντάφι, Χόνεκερ και Γιαρουζέλσκι.
Δυστυχώς ο λαός ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά και δικαιολογημένα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εφαρμόζει τις παγκοσμίως δοκιμασμένες πρακτικές της, που δεν τολμούν να υπενθυμίσουν και να καταδικάσουν και οι πράγματι δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας μας, όσο ακόμα λειτουργεί η δημοκρατία. Φρονώ ότι για να διεκδικεί αναγνώριση ηθικού πλεονεκτήματος, ο δημοκράτης αριστερός θα πρέπει τουλάχιστον να προσυπογράφει τη θαρραλέα δήλωση του Λεωνίδα Κύρκου «με πιάνει τρόμος αν σκεφθώ ότι θα νικούσαμε (εμείς οι αριστεροί) στον Εμφύλιο». Ποιοι το έχουν τολμήσει δημόσια;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
