Ξορκίζουν τις εκλογές, αλλά…

Το Μέγαρο Μαξίμου μαθαίνω ότι τελευταίως ξορκίζει με κάθε ευκαιρία το ενδεχόμενο εκλογών. Ο Πρωθυπουργός και οι υφιστάμενοί του μεταδίδουν σε όλους τους τόνους ότι δεν υπάρχουν εκλογές στον ορίζοντα. Επιχειρηματολογούν μάλιστα ότι κανένας δεν τις θέλει, ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό (για το εξωτερικό αναφέρονται ειδικά στη Γερμανία και στην κυρία Μέρκελ)…

nnn

Παρά τα ξόρκια τους όμως οι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου ανακοινώνουν νέες εξορμήσεις στην περιφέρεια του Πρωθυπουργού, των υπουργών, των βουλευτών, αλλά και των στελεχών προκειμένου να προπαγανδίσουν τα μεγάλα επιτεύγματα της κυβέρνησης στον λαό, με αφορμή τα δύο χρόνια στην εξουσία της κυβέρνησης Αλ. Τσίπρα…

nnn

Τώρα, κατά πόσο οι κινήσεις και τα ξόρκια που γίνονται ώστε να μη γίνουν εκλογές θα έχουν αποτέλεσμα είναι ένα άλλο ζήτημα. Εμείς ξέρουμε ότι οι δημοσκοπήσεις γίνονται ολοένα χειρότερες για τον ΣΥΡΙΖΑ, η αξιολόγηση πάει με τον αραμπά, ο Σόιμπλε ετοιμάζει μεγάλη δοκιμασία στον κ. Τσίπρα και η ΝΔ ετοιμάζεται πυρετωδώς για εκλογές. Δεν γνωρίζω ποιος κάνει λάθος, αλλά εκείνο που μαθαίνω είναι ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης βρίσκεται επί ποδός εκλογικού πολέμου…

nnn

Θέλετε ένα παράδειγμα; Την Παρασκευή, την ώρα που ο κ. Τσίπρας κατάστρωνε σχέδια για εξόρμηση στην περιφέρεια, με πρώτο σταθμό την Αιτωλοακαρνανία, ο πρόεδρος της ΝΔ συγκάλεσε σύσκεψη για την πορεία του κυβερνητικού του προγράμματος. Ηταν εκεί οι πάντες και ασχολήθηκαν με το θέμα της Υγείας, το οποίο η ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρεί ως το πρωτεύον ζήτημα που απασχολεί τους πολίτες. Είναι ζήτημα χρόνου, κατά τη ΝΔ, η προκήρυξη εκλογών. Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Ηδη στη ΝΔ ετοιμάστηκαν τα πρώτα… νομοσχέδια, τέσσερα τον αριθμό, και αφορούν τη μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις, τα αναπτυξιακά, την Ενέργεια και την Υγεία.

Ο Κυριάκος και ο Ρέμος

Η πρόσφατη συνάντηση του λαϊκού τραγουδιστή Αντώνη Ρέμου με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη, πέραν του γενικότερου πολιτικο-καλλιτεχνικού ενδιαφέροντός της, ομολογώ ότι διέγειρε τα ιστορικά αντανακλαστικά μου όσον αφορά τις σχέσεις της ΝΔ με τη λαϊκή ή ποπ κουλτούρα στη χώρα μας, το επίπεδο των οποίων (σχέσεων) μοιάζει να έρχεται από το παρελθόν. Βεβαίως η ΝΔ είχε πάντα μια σχέση με τη λαϊκο-πόπ κουλτούρα. Θα ενθυμούνται ορισμένοι τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς, του συμπαθούς όσο και αφελούς συγκροτήματος των POLL, ο οποίος μάλιστα ως «παιδί» της ΟΝΝΕΔ επείσθη να γράψει τον ύμνο της Νέας Δημοκρατίας με τον αξέχαστο στίχο «ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία».

nnn

Βεβαίως ο ίδιος αργότερα δήλωσε ότι αυτό «του στοίχισε στην επαγγελματική του καριέρα», καθώς το ΠαΣοΚ τον έκοψε από τα κρατικά μέσα και αυτός έμεινε με το στίγμα του «βαμμένου» δεξιού καλλιτέχνη, το οποίο ακολουθεί και μια άλλη τραγουδίστρια του ποπ πενταγράμμου, η οποία έγινε πηγή έμπνευσης και μούσα των ΟΝΝΕΔιτών πριν από λίγες δεκαετίες, χαρίζοντας τη φωνή της στα τραγούδια της «γαλάζιας γενιάς» –η Μπέσυ Αργυράκη, την οποία πολλά κομματικά στελέχη της ΝΔ πίεζαν να αποκτήσει μια έδρα στη Βουλή.

nnn

Ανάλογη περίπτωση με αυτή του Ρόμπερτ Ουίλιαμς είναι και αυτή του συνθέτη Σταμάτη Σπανουδάκη που είχε γράψει τη μουσική στο αμίμητο σποτάκι «Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε». Γράφτηκε το 2000 και όπως είχε σχολιάσει τότε κάποιος κακεντρεχής «θύμιζε διαφήμιση γνωστού αναψυκτικού και περιμένεις πως στο τέλος θα βγει ο Καραμανλής να πιει ένα μπουκάλι Coca-Cola». Τέσσερα χρόνια μετά, ο συνθέτης του τραγουδιού στράφηκε εναντίον της Νέας Δημοκρατίας με δηλώσεις του στα έντυπα της εποχής…

nnn

Ακόμα και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν κατάφερε να επιφέρει κάποια αλλαγή στην πολιτιστική κονίστρα, παρ’ όλο που η προσωπική του παρέα περιελάμβανε εξέχοντες καλλιτέχνες και διανοουμένους, όπως ο Δημήτρης Χορν, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Οδυσσέας Ελύτης κ.ά.

nnn

Ο Κώστας Καραμανλής, αναγνωρίζοντας την απαξία των καλλιτεχνών της παράταξής του, έκανε τουλάχιστον κάτι πιο πρακτικό: ανέθεσε σε ανθρώπους της ευρύτερης Αριστεράς και καταξιωμένους καλλιτέχνες τους πολιτιστικούς θεσμούς. Ετσι, γνωρίσαμε τον Γιώργο Λούκο στο Φεστιβάλ Αθηνών. Από την άλλη βεβαίως τοποθέτησε υπουργό Πολιτισμού τον Γιώργο Βουλγαράκη, έναν… ταύρο σε υαλοπωλείο, που από την πρώτη στιγμή είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους: «Εγώ δεν ξέρω από τέχνες, αλλά θα κάνω τον μάνατζερ». Η αλήθεια είναι ότι η παραδοσιακή Δεξιά δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με την υψηλή τέχνη. Ελάχιστοι ποιοτικοί καλλιτέχνες πλαισίωναν τις γραμμές της, αλλά και αυτοί δεν συμφωνούσαν με το πολιτιστικό προφίλ του κόμματος, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την εκπομπή του Μάνου Χατζιδάκι στο Τρίτο Πρόγραμμα.

nnn

Η ΝΔ επέλεγε πάντα από το λαϊκό καλλιτεχνικό πεδίο τραγουδιστές, ηθοποιούς, μοντέλες, πρόσωπα της τηλεόρασης κ.τ.λ. Ηθοποιοί της τηλεόρασης, κυρίως των δημοφιλών σίριαλ, ηθοποιοί του παλιού εμπορικού / λαϊκού κινηματογράφου και εσχάτως μοντέλες. Θυμίζω την ηθοποιό που έμεινε γνωστή κυρίως ως η όμορφη γυναίκα του Τόλη Βοσκόπουλου, την Αντζελα Γκερέκου, την παλιά ντίβα του κινηματογράφου Μάρω Κοντού, την αποτυχούσα να εκλεγεί βουλευτής, μοντέλα Νόνη Δούνια, την επίσης μοντέλα Ελενα Κοντούρα, η οποία ξεκίνησε το 2004 ως βουλευτής της ΝΔ, για να βρεθεί αργότερα στις τάξεις των ΑΝΕΛ και να σταδιοδρομήσει ως υπουργός Τουρισμού στην κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα, τον αείμνηστο ηθοποιό Γιώργο Βασιλείου, περισσότερο γνωστό ως Χάρη Θεοχάρη από τον ρόλο του στο «Καλημέρα Ζωή» του Νίκου Φώσκολου, αλλά και την Κορίνα Δαμουλιάνου (το κοριτσάκι της σειράς «Πάτερ Ημών»), που ήταν υποψήφια με τη ΝΔ στη Β’ Αθήνας κ.τ.λ. Φωτεινή εξαίρεση αποτέλεσε στο παρελθόν η αείμνηστη τραγωδός Αννα Συνοδινού, καθώς και οι μουσικοσυνθέτες Μίκης Θεοδωράκης και Σταύρος Ξαρχάκος. Υπήρξαν εξαιρέσεις, απλώς αυτές επιβεβαίωναν τον κανόνα.

nnn

Πάνω-κάτω όμως έτσι πολιτεύτηκαν και άλλα κόμματα. Οι καλλιτέχνες ήταν για να μαζεύουν υπογραφές, κάτι πολύ διαδεδομένο στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, και να κοσμούν τα ψηφοδέλτια της παράταξης. Πάντως, σε αντίθεση με τη ΝΔ, η πλειονότητα των καλλιτεχνών κοσμούσε τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ και του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού. Το ΠαΣοΚ είχε και αυτό στην πρώτη του κυβέρνηση μια έλλειψη καλλιτεχνών-στελεχών, πλην της Μελίνας Μερκούρη και ορισμένων λογοτεχνών αγωνιστών όπως ο Σπύρος Πλασκοβίτης. Στην πορεία, με την εδραίωση της κυριαρχίας του στην κυβέρνηση και στα μέσα, προσεταιρίστηκε πολλούς καλλιτέχνες, ιδίως της ανανεωτικής Αριστεράς. Μιας και πάντα η σχέση κόμματος – καλλιτέχνη ήταν «εργαλειακή» και απόλυτα χρησιμοθηρική. Ο καλλιτέχνης υποστήριζε το κόμμα και αυτό μετέπειτα τον αντάμειβε με συναυλίες, διορισμούς στα ΔΗΠΕΘΕ, ευνοϊκή μεταχείριση στα κρατικά μέσα κ.ο.κ.