Το επταήμερο του Διόδωρου

Αν είναι κάτι να αλλάξει και να πάει καλύτερα η νέα χρονιά, αυτό πρέπει να φανεί από σήμερα, ημερολόγιό μου. Γιατί με τους αγιασμούς έφυγαν τα τελευταία κατάλοιπα του 2016, οι καλικάντζαροι, άρα το πεδίο είναι ελεύθερο για το 2017 να δείξει το καλό του πρόσωπο, αν έχει.

–Μα πώς έφυγαν; Ολοι στην τηλεόραση είναι!

–Μην κατεβαίνεις στο επίπεδο του Πολάκη και του Γεωργιάδη, Μπούφε! Και σου έχω πει δέκα φορές να μην ανοίγεις την τηλεόραση.

–Για τα παιδικά την άνοιξα, για το Μπουφάκι… Και δεν πρέπει να μάθουμε τι γίνεται με την «Αριάδνη»;

Φεύγουν οι καλικάντζαροι, έρχεται κακοκαιρία –με ονοματεπώνυμο, «Αριάδνη Μίνωος», αλλά το επώνυμο δεν αναφέρεται ως εξυπακουόμενο, κατά τα Αλέξης, Κυριάκος, Σταύρος, Φώφη κ.τ.λ. Πρώτη φορά Αριστερά, πρώτη φορά ο κακός μας ο καιρός βαφτίζεται. Κάτι βαθύ ταξικό πρέπει να κρύβεται εδώ αλλά δεν το αντιλαμβάνομαι, είναι για τους μυημένους.

Και γιατί «Αριάδνη»; Υπάρχει καλύτερο κρητικό όνομα για τον κακό μας τον καιρό από το «Πολάκης»; –α, τώρα κατάλαβα γιατί επελέγη όνομα που παραπέμπει στην Κρήτη, για να πάει ο νους των ταλαιπωρημένων στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτό είναι: κακοκαιρία – Αριάδνη – Κρήτη – Μητσοτάκης. Ο συνειρμός Αριάδνη – Κρήτη – Πολάκης που σκέφθηκα εγώ και θα κάνουν και άλλοι είναι παράπλευρη απώλεια· έτσι ή αλλιώς ξοφλημένος είναι ο απύλωτος κατά το στόμα και έγκλειστος κατά τον νου.

Κακοκαιρία και γρίπη –οι καλικάντζαροι, οι καλικάντζαροι φταίνε. Κατάλοιπα του 2016 είναι αυτά τα κακά, όλα θα πάνε καλύτερα φέτος.

–Φαντασιοκοπείς, Διόδωρε.

–Μπούφε, αν ξαναμιλήσεις, θα σε μαδήσω.

Γιατί να μην πάει καλά το 2017; Στο κάτω κάτω δεν ζούμε τα φρικτά της Πόλης ή του Βερολίνου με τους τζιχαντιστές να δολοφονούν δεκάδες αθώους. Και που δεν υπάρχουν αντιγριπικά εμβόλια, όπως διαβάζω, ατυχία είναι, απλώς πέσαμε μερικά χρόνια έξω στον προγραμματισμό: ο Δημήτρης Αβραμόπουλος είχε αγοράσει 16 εκατομμύρια το 2008, τι είναι 8 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα αφού η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;

* Οι εφημερίδες όμως δεν έχουν καμιά εγγύηση αιωνιότητας.

–Μη! Πονάω!

Αν είχα μελάνι και χαρτί, θα έγραφα με το φτερό που του τράβηξα από τη φτερούγα. Πάνε όμως οι καιροί που πάνω σε δημοσιογραφικό χαρτί έγραφα πρώτα πρόχειρα τις σελίδες σου, ημερολόγιό μου, για να τις γράψω μετά πάνω σε πάπυρο ή περγαμηνή: όλα είναι ψηφιακά τώρα.

Το βινύλιο, λένε, επανέρχεται, τα πικάπ με βελόνες είναι πάλι της μόδας. Αλλά για το γράψιμο, δεν βλέπω παλινδρόμηση: οι πένες είναι πια μόνο για επίδειξη ή για επίσημες υπογραφές πάνω σε συμβόλαια και συνθήκες. Και σε ληξιαρχικές πράξεις –γέννησης, θανάτου…

26 χρόνια, είναι αρκετά;

Σε έναν μήνα ακριβώς, την πρώτη Κυριακή του Φεβρουαρίου, θα κλείσουν 26 χρόνια από την πρώτη ημέρα της εποχής της πένας και του χαρτιού που άρχισα να γράφω τις σελίδες σου. Πολύς καιρός, ζωή ολόκληρη. Κουράστηκα και εγώ, βαρέθηκες και εσύ να σε μουτζουρώνουν ψηφιακά pixels, είναι και οι καιροί ανάποδοι, πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε, ημερολόγιό μου;

Υπάρχουν βλέπεις και τα κατάλοιπα δεκαετιών, γενιών και γενιών που θα βαραίνουν όλη την καινούργια χρονιά πολύ περισσότερο από αυτά του 2016.

Τέλος πάντων· καλά ήταν αυτά τα 26 χρόνια. Χιλιάδες Παρασκευές μπροστά στο χαρτί και στον υπολογιστή, εκατομμύρια λέξεις.

Με έχει πιάσει διάθεση απολογισμού, λες και πρόκειται να πεθάνω. Αλλά όχι, ποιος σκέπτεται τους απολογισμούς μπρος στον θάνατο; Πώς θα σωθεί, κοιτάει. Αρα θα πάει καλά το 2017. Για μένα, για σένα, ημερολόγιό μου, για την πατρίδα, την Ευρώπη.

Τι είναι στο κάτω κάτω το χρήμα σήμερα; Εγγραφές σε σκληρούς δίσκους υπολογιστών: σβήνει ένα byte εδώ, ανάβει ένα byte αλλού –σώθηκες. Ανάβει εδώ, σβήνει αλλού –χρεοκόπησες, κλείνεις.

Αχ, Μπούφε, άχρηστε Μπούφε, που ούτε οπαδός του Σώρρα είσαι ούτε bytes ξέρεις να χειρίζεσαι ούτε χταπόδια να σκοτώνεις. Τι να σε κάνω εσένα, καλέ μου Μπούφε;

–Να με αγαπάς και να με θυμάσαι.