Τα εφιαλτικά κρούσματα αλυσιδωτών τρομοκρατικών χτυπημάτων, στην καρδιά της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), ήδη καταγράφονται, στην ιστορία αυτής της ηπείρου, ως αντεκδικητική συνέπεια μιας ασύδοτης και ανελέητης αιματηρής επιδρομής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, σε ισοπεδωμένες πλέον χώρες του αραβικού έθνους, από την ανατρεπτική αυτή συμπεριφορά του δυτικού κόσμου.
Όμως, μαζί με τα τρομοκρατικά επίχειρα αυτής της δυτικής «σταυροφορίας», εις βάρος της βόρειας Αφρικής και των χωρών της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, η Ε.Ε. αντιμετωπίζει σήμερα και μια απειλητική διάρρηξη των συνδετικών κρίκων των 28 χωρών-μελών της, με την εκτίναξη των τάσεων ξενοφοβίας, αλλά και του εθνοκεντρικού ευρωσκεπτικισμού.
Παρ’ όλα αυτά, τα άτυπα αλλά ουσιαστικά κέντρα σχεδιασμού και αποφάσεων της ιδρυτικής για την Ε.Ε. Συνθήκης του Μάαστριχτ (Βερολίνο, Παρίσι, Λουξεμβούργο, Χάγη, Βρυξέλλες και εν μέρει η Ρώμη) αποφεύγουν, για λόγους τρωθέντος «γοήτρου», να αναλάβουν την ευθύνη για τη διατάραξη της ισορροπίας του τρόμου, ανάμεσα στο ευρο-αμερικανικό και το μεσο-ανατολικό και βορειο-αφρικανικό τόξο, με την άκριτη και αδιαπραγμάτευτη υποταγή τους, στο αμυντικό-επιθετικό Βορειοανατολικό Σύμφωνο (ΝΑΤΟ).
Η άνευ όρων αναγνώριση, εκ μέρους των 28 κρατών-μελών της Ε.Ε. του ΝΑΤΟ, ως μοναδικού φορέως της ανύπαρκτης ευρωπαϊκής άμυνας, στιγματίζει για μια ακόμη φορά την Ε.Ε., ως μια εν τη γενέσει ευρεία ομοσπονδία κρατών-μελών με αδιαμφισβήτητη σημαντική πρόοδο στους τομείς της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής συμβίωσης των κοινοτικών εταίρων, αλλά με διαρρηγμένο τον απαραίτητο συνδετικό κρίκο ενός Ευρωστρατού.
Η απουσία αυτού λοιπόν του Ευρωστρατού, που θα λειτουργούσε ως εγγύηση για την ενότητα και την ειρηνική και ισότιμη ανάπτυξη των κρατών-μελών της ΕΕ, άνοιξε ήδη από το 1990 (αυτοδιάλυση της κομμουνιστικής ΚΟΜΕΚΟΝ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας) το δρόμο, για την απερίσκεπτη και ολέθρια αυτοανάδειξη του ΝΑΤΟ, σε ρόλο λύκου που φυλάει τα πρόβατα. Οσοδήποτε και αν φαντάζει προκλητικά υπερβολική η απλοϊκή, ποιμενική αυτή παρομοίωση, δεν παύει να ζωγραφίζει αποκαλυπτικά το σημερινό σουρεαλιστικό πολιτικοστρατηγικό τοπίο…
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο, το ΝΑΤΟ να έχει την καρδιά του εγκατεστημένη στις Βρυξέλλες, αλλά το κεντρικό νευρικό σύστημά του, (εγκέφαλος), να σχεδιάζει και να εκπέμπει οδηγίες και διαταγές, από το Πεντάγωνο των ΗΠΑ και μάλιστα με την αμέριστη και αλληλέγγυα υποστήριξη της Βρετανίας, εν ονόματι της αγγλοσαξωνικής ζώνης αλληλεγγύης.
Έτσι, εξηγείται η συστράτευση του Τόνι Μπλερ με τις αμερικανονατοϊκές δυνάμεις στην ολέθρια εισβολή στο Ιράκ. Μια ανελέητη επιδρομή, με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού και της αχρήστευσης ανύπαρκτων όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ. Άμοιροι βεβαίως μιας ανάλογης λεηλατικής συμπεριφοράς, δεν ήταν τόσο ο Νικολά Σαρκοζί, όσο και η Χίλαρι Κλίντον, στις αεροπορικές επιδρομές εναντίον αμάχων στη Λιβύη. Όσο για την τελευταία κυρία, η ιστορία την έχει ήδη καταγράψει ως την Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, που πανηγύρισε σαδιστικά τη φρικτή δολοφονία του Μοαμάρ Καντάφι από τις μισθοφορικές «ανταρτικές» συμμορίες (21.10.2011). Έτσι φτάσαμε στο σημείο και οι πιο συντηρητικοί πολίτες της ίδιας της Ευρώπης, να διερωτώνται, γιατί το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μονομερώς οδηγεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου τα θύματα και όχι τους θύτες της εισβολής.
Έτσι, οι ευρωαμερικανικοί ύμνοι για την δια του διαδικτύου της πληροφορικής, «αραβική άνοιξη» (2011-2014) κατέληξαν στο πιο καταθλιπτικό πένθιμο εμβατήριο για εκατομμύρια ξεσπιτωμένους ειρηνικούς πολίτες του Ιράκ, της Λιβύης και σήμερα της Συρίας. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει, ότι οι αιματηρές αντεκδικητικές πράξεις τρομοκρατίας ισοσκελίζουν τις σχέσεις των «σταυροφόρων» με τους «βαρβάρους». Απλώς, αποδεικνύει τα αποτελέσματα της ανόητης επεκτατικής μικρόνοιας. Μιας ηλιθιότητας, που χρησιμοποίησε ως πρόσχημα τον «εκδημοκρατισμό» χωρών και κοινωνιών με πανάρχαιη πολιτιστική παράδοση, με τα δικά τους ήθη και έθιμα με την υποδειγματική τους φιλοξενία και τη φιλειρηνική παράδοση. Και δεν είναι διόλου πειστικό το ευρωαμερικανικό επιχείρημα ότι για όλα αυτά φταίνε οι διαφορές μεταξύ δογμάτων και αιρέσεων, στο Ισλάμ. Αυτές οι διαφορές που έμεναν στα χαρτιά επί αιώνες, καλλιεργήθηκαν από τους εισβολείς «αναμορφωτές» σε αιματηρές αδελφοκτόνες συγκρούσεις, για να κυριαρχήσουν τελικά οι «πολιτισμένοι» επιδρομείς στους δρόμους του πετρελαίου.
Απ’ όλα αυτά συνάγεται το συμπέρασμα ότι «πολιτισμός» που εξάγεται με τα όπλα και την ισοπέδωση, δεν είναι παρά η χειρότερη μορφή βαρβαρότητας. Και το χείριστο, αυτή η βαρβαρότητα εάν οδηγεί σε αντεκδικήσεις, τότε ας ετοιμαζόμαστε και για τα χειρότερα…
Δρόμοι της Ειρήνης
Όμως, με απόλυτο σεβασμό προς την ενδεδειγμένη τήρηση πνεύματος καταλαγής, αυτές τις ημέρες του Δωδεκαημέρου, κλείνω το σημερινό μου σημείωμα, με την ιστορική ειρηνιστική προφητεία του Ησαϊα και του Μιχαία, όπως την εκφώνησε ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού στη Βουλή των Ελλήνων το 1959, όταν η τότε κυβέρνηση Κων. Καραμανλή εκλήθη, αλλά ματαίως, από τους Βαλκάνιους γείτονες Γκεόργκε Γκεοργκίου Ντεζ (Ρουμανία) και Τοντόρ Ζίβκοβ (Βουλγαρία) να καταστήσουν, εν ονόματι του αφοπλισμού: απύραυλη ζώνη τη Βαλκανική από κοινού με την Ελλάδα:
«Και κατακόψουσιν (τα έθνη) τας ρομφαίας αυτών εις άροτρα και τα δόρατα αυτών εις δρέπανα και ουκέτι μη αντάρη (δεν θα υψώσει) έθνος επ’ έθνος ρομφαίαν και ουκέτι μάθωσιν πολεμείν» (Μιχαίας, Κεφ.4, στ.3).
Από τους στίχους αυτούς της προφητείας, που ήταν και ένας ύμνος στον αφοπλισμό, εμπνεύσθηκε ένας από τους κορυφαίους γλύπτες του σοβιετικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού, που εκόσμησε κεντρική πλατεία της Μόσχας με το ορειχάλκινο σύμπλεγμα ενός ρωμαλέου αγρότη που χώνει με βία τη ρομφαία στο χωράφι, για να ξεπηδήσει από τη ρομφαία ένα άροτρο μέσα από το χώμα του αγρού. Δεν θυμάμαι τα όνομα του γλύπτη, αλλά συγκρατώ στη μνήμη μου το ίδιο το γλυπτό, που παρουσιαζόταν συχνά από την Mosfilm στον κινηματογράφο. Όποιος από τους φιλότεχνους έχει περισσότερα στοιχεία, θα τον παρακαλούσα να τα περάσει στα σχόλια.
Ευχαριστώ. Π. ΜΑΚ.
