Ενεργός πολιτικός ή ανεύθυνος άρχων;

Δεν έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν Πρόεδρος της Δημοκρατίας που να παρεμβαίνει καθημερινά σχεδόν με δηλώσεις και παρεμβάσεις σε κάθε θέμα της επικαιρότητας. Είτε πρόκειται για τις εξελίξεις στα εθνικά θέματα είτε για τις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους, ο κ. Παυλόπουλος δεν χάνει την ευκαιρία να εκφράσει την άποψή του. Τοπικές γιορτές, παρελάσεις, θρησκευτικές εκδηλώσεις και κάθε είδους προσκλήσεις αποτελούν, όπως φαίνεται, προνομιακό πεδίο για τον Πρόεδρο για να εκφωνήσει έναν ακόμα λόγο και να εκφράσει τις όποιες πεποιθήσεις του.

Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον κ. Παυλόπουλο ότι η πολυπραγμοσύνη δεν ταιριάζει στο αξίωμά του. Καλώς ή κακώς, οι αρμοδιότητές του είναι κυρίως συμβολικές με ελάχιστες εξαιρέσεις και η συνολική δραστηριότητά του, μιας και θεωρείται ανεύθυνος άρχων, πρέπει να έχει τη συνυπογραφή του αρμόδιου υπουργού. Η καθημερινή ενασχόληση με όσα συμβαίνουν, εντός και εκτός Ελλάδος, υποβαθμίζει και την αξία των παρεμβάσεων και τον θεσμικό ρόλο του. Ο ανώτατος άρχων δεν μπορεί να είναι σχολιαστής της επικαιρότητας, δεν μπορεί να εποφθαλμιά τον ρόλο του ενεργού πολιτικού.

Είναι αναπόφευκτο αυτή η καθημερινή συνάφεια με περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά προβλήματα να δημιουργεί δικαιολογημένες εντυπώσεις και ενστάσεις για συμπόρευση με αμφισβητούμενες, τουλάχιστον, κυβερνητικές επιλογές. Οποια υποχρέωση κι αν έχει στο κυβερνών κόμμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπερβαίνει τις απολύτως συγκεκριμένες θεσμικές του αρμοδιότητες.

Εχει δικαίωμα προφανώς να έχει τις όποιες ιδεολογικές, πολιτικές, προσωπικές απόψεις. Μπορεί να πνέει μένεα κατά του νεοφιλευθερισμού, μπορεί να έχει όσες ενστάσεις θέλει για το πού πηγαίνει η Ευρώπη, αλλά στον δημόσιο λόγο του οφείλει να εκπροσωπεί όλους τους πολίτες. Είτε είναι αριστεροί, είτε είναι δεξιοί, είτε κεντρώοι, είτε συμφωνούν, είτε διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δίπλα στον οποίο εθήτευσε στα πρώτα του βήματα ο νυν Πρόεδρος, αν και θα μπορούσε, δεν υπήρξε ποτέ λαλίστατος. Για αυτό και οι όποιες παρεμβάσεις του, ακόμα και τα μισόλογά του, είχαν πάντα ένα ειδικό βάρος. Ας τις αναζητήσει ο κ. Παυλόπουλος και τότε ίσως αντιληφθεί ότι η Ιστορία δεν γράφεται με δηλώσεις επί παντός του επιστητού…