Τα εθνικιστικά παραληρήματα από τον Ερντογάν, τους υπουργούς του, με την αγαστή συνεργασία της αντιπολίτευσης, έχουν ξεπεράσει πλέον κάθε όριο. Ως απόλυτος άρχων, μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου, ο τούρκος πρόεδρος επενδύει σε εκρηκτικό μίγμα ισλαμισμού, αποκαθήλωσης του κεμαλισμού και εθνικιστικής υστερίας δημιουργώντας ένα ακόμα πλαίσιο αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή.
Με όχημα τα περιβόητα «σύνορα της καρδιάς του» άρχισε με την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης, υπονόμευσε τις συνομιλίες για το Κυπριακό, δυναμίτισε το διάλογο με τις κραυγές για την κυπριακή σημαία, για να ολοκληρώσουν οι υπουργοί του επαναφέροντας, με το θέμα των Ιμίων, το σκηνικό με τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο. Από κοντά κι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης που βλέπει το κόμμα του Ερντογάν να κυριαρχεί πλέον στο εσωτερικό μέτωπο και προσπαθεί να τον υπερκεράσει σε απειλές και εθνικιστικές κορώνες.
Όσο κι αν οι εκρήξεις Ερντογάν αποσκοπούν στην ενίσχυση της κυριαρχίας του στο εσωτερικό μέτωπο, ενόψει του δημοψηφίσματος για μετατροπή του πολιτεύματος σε Προεδρική δημοκρατία, δεν παύουν να δημιουργούν ένα επικίνδυνο και απρόβλεπτο σκηνικό για την Ελλάδα. Είναι πολύ εύκολο, όπως έχουμε δει και στο παρελθόν,ανεξέλεγκτοι ή και ελεγχόμενοι κύκλοι να δημιουργήσουν ένα θερμό επεισόδιο με άγνωστες προεκτάσεις.
Με ανοικτό το θέμα της συμφωνίας με την Ευρώπη για το μεταναστευτικό, με τη συμφωνία για τη βίζα να καρκινοβατεί, είναι πολύ εύκολο για ένα ανεξέλεγκτο ηγέτη,να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Ανά πάσα στιγμή η σχετικά ελεγχόμενη σήμερα ροή προσφύγων μπορεί να απελευθερωθεί με οδυνηρές συνέπειες για τη χώρα μας, που θα βρεθεί παγιδευμένη με ένα μη διαχειρίσιμο πρόβλημα.
Η ρευστότητα στην Ευρώπη και η αλλαγή σκηνικού στις ΗΠΑ δημιουργεί επιπλέον ανησυχίες για το πώς και από ποιους μπορεί να μπει φρένο στην επιθετικότητα του τούρκου ηγέτη. Η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλέξει να απαντά σε κάθε τουρκική πρόκληση ενώ παράλληλα προσπαθεί να χτίσει με την Ευρώπη σε κοινό μέτωπο. Είναι προφανές ότι με τα δεδομένα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε,τό μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι ακόμα ανοιχτό μέτωπο με ένα απρόβλεπτο γείτονα.
Η σύμπλευση όλων των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα δεν αρκεί.Χρειάζονται πιο ουσιαστικές και αποτελεσματικές εσωτερικές αλλά και διεθνείς συμμαχίες.Είναι ευθύνη της κυβέρνησης να τις δημιουργήσει και να τις αξιοποιήσει ,χωρίς παρωπίδες και χωρίς να πέσει στην παγίδα μιας αντίστοιχης εθνικιστικής υστερίας.
