Τη δεκαετία του ’80, σε κάποια αμερικανικά πανεπιστήμια, ορισμένοι προοδευτικοί ακαδημαϊκοί είχαν εφεύρει την ιδέα ότι η κλασική Αθήνα εκατοικείτο από Αφρικανούς. Η σχετική μυθοπλασία υπερεκτιμούσε την επιρροή της Αιγύπτου, που είχε αρχίσει από τους μινωικούς χρόνους και ανθήσει στην ελληνιστική εποχή, όταν θρησκευτικές και άλλες επιρροές είχαν αγγίξει την κυρίως Ελλάδα. Το πρώτο βιβλίο που άνοιξε τον δρόμο αυτόν της επιστημονικής αρλουμπολογίας είχε τίτλο, θυμάμαι, «Black Athena: The Afroasiatic Roots of Classical Civilization» («Μαύρη Αθηνά: Οι αφροασιατικές ρίζες του Κλασικού Πολιτισμού»), με συγγραφέα κάποιον Martin Bernal.
Ο κ. Ομπάμα είναι ο πρώτος αφροαμερικανός πρόεδρος των ΗΠΑ. Σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής σταδιοδρομίας του έφερε υπερηφάνως το γεγονός ότι ο πατέρας του είχε γεννηθεί και είχε μεγαλώσει στην Κένυα. Εκεί εξάλλου ζούσαν και πολλοί στενοί συγγενείς του. Αργότερα, ο ίδιος έβαλε το ταλέντο του και την εργατικότητά του στην υπηρεσία διαφόρων δράσεων που αφορούσαν την αφρικανικής προέλευσης κοινότητα των ΗΠΑ, όπως με πολλή υπερηφάνεια περιγράφει στα αυτοβιογραφικά κείμενά του. Το γεγονός ότι μόνο ελάχιστα ψώνια σεμνύνονται, γιατί φαντάζονται ότι ανακάλυψαν ρίζες που φθάνουν ως τους πρώτους πουριτανούς άγγλους εποικιστές αυτών των περιοχών, δεν καθιστά τον πολυεθνικό λαό των ΗΠΑ μοναδική περίπτωση στον κόσμο. Φαντάζομαι ότι ο κ. Ομπάμα δεν θα θεωρεί εαυτόν απ’ ευθείας απόγονο των επιβατών του «Μέιφλάουερ».
Θεωρώ προσβολή το γεγονός ότι ήρθε να μας καταδημαγωγήσει, παριστάνοντας ότι νομίζει ότι όλοι εμείς που συγκροτούμε τη νεοελληνική εθνότητα είμαστε απ’ ευθείας απόγονοι του Περικλή. Βεβαίως, από όλους όσοι προσπάθησαν να απευθυνθούν στα χειρότερα ένστικτα και στη μεγίστη έλλειψη κατανόησης της ιστορίας του μέσου έλληνα πολίτη, ο πρόεδρος Ομπάμα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Του αξίζει μια «σπανακόπιτα» και ένα σφηνάκι «ούζο».
Βεβαίως, η αρχαία Αθήνα δεν είχε μόνο Περικλή. Από την ίδια οικογένεια προερχόταν ο ανεύθυνος αλλά απείρως γοητευτικός και ικανός Αλκιβιάδης, και τελικώς αυτός που επικράτησε ήταν ο ακατονόμαστος Κλέων. Ολα αυτά συνέβησαν μέσα στα πλαίσια του δημοκρατικού πολιτεύματος με την πλειοψηφία όλων όσων είχαν τότε δικαίωμα ψήφου. Ο Ομπάμα πήρε από την Αθήνα τα πάντα. Ολα όσα δηλαδή αναζητούσε στο τέλος της λαμπρής σταδιοδρομίας του να αποκομίσει από μια επίσκεψη στο εξωτερικό το καταπληκτικό επιτελείο του, που περιλαμβάνει και πολλούς και ευφυέστατους Ελληνοαμερικανούς. Μπορούσε να μας δώσει μόνο ένα πράγμα. Κάποια ενθάρρυνση υπό όρους στην αναζήτησή μας για διεθνή στηρίγματα στην υπόθεση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Και αυτό το έκανε. Ομως όλοι όσοι συζητάνε για το ζήτημα αυτό, ιδιαιτέρως τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης, ξεχνάνε ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν απευθύνεται προς τους Αμερικανούς αλλά προς τους Ευρωπαίους. Εκατομμύρια Γερμανοί είναι μέτοχοι σε τράπεζες ή ασφαλιστικά ταμεία που μας έχουν δανείσει και η απόφαση να χαριστεί μέρος αυτής της οφειλής τούς θίγει άμεσα. Ο Σόιμπλε είναι δανειστής μας. Ο Ομπάμα μάς χαρίζει λεφτά που ούτως ή άλλως δεν του χρωστάγαμε. Ο θαυμασμός μας μπορεί να είναι απεριόριστος αλλά η ευγνωμοσύνη μας είναι ανάγκη να γίνει λιγότερο θορυβώδης.
Η Ιστορία κάποτε θα μιλήσει για το μεγάλο έγκλημα της «Αραβικής Ανοιξης». Ολη η Εγγύς Ανατολή είδε να εξαπλώνονται ο θρησκευτικός φανατισμός, ο εμφύλιος πόλεμος και τελικά η γενοκτονία της μιας ή της άλλης ομάδας αφού ανατράπηκαν με, άμεση ή έμμεση, παρέμβαση της Δύσης υφιστάμενα καθεστώτα. Μπορεί να ήταν ειδεχθή. Μπορεί να ήταν εντελώς απαράδεκτα για τις δημοκρατικές και αισθητικές μας αξιώσεις από την εξουσία. Μπορεί, τέλος, η διατήρησή τους να απαιτούσε ανθρωποθυσίες περιορισμένης έκτασης.
Σίγουρα όμως αυτό που ακολούθησε είναι χειρότερο. Για τη Μέση Ανατολή και την πυρπόλησή της, για τους ανέστιους πρόσφυγες και τα χιλιάδες παιδάκια που πεθαίνουν από την αρρώστια, την πείνα και τους βομβαρδισμούς οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και η πολιτική της ηγεσία έχουν βαρύτατες ευθύνες.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ