Ο προηγούμενος αμερικανός Πρόεδρος που επισκέφθηκε την Ελλάδα ήταν ο Μπιλ Κλίντον, το 1999. Τότε, η χώρα ετοιμαζόταν να ενταχθεί στη ζώνη του ευρώ και τα δημοσιονομικά είχαν αρχίσει να μπαίνουν σε τάξη, οι αγορές μας δάνειζαν απλόχερα, ενώ πληθωρισμός και επιτόκια είχε πάρει την κατιούσα.
Έτσι, το βασικό αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης προς τον αμερικανό Πρόεδρο δεν είχε να κάνει με το χρέος ή τη λιτότητα. Είχε να κάνει με τα Μάρμαρα του Παρθενώνα.
Κατά τη ξενάγηση λοιπόν του Μπιλ Κλίντον στο Μουσείο της Ακρόπολης και μπροστά στο μέρος της Ζωφόρου που εκτίθεται εκεί, η τότε υπουργός Πολιτισμού Ελισάβετ Παπαζώη δεν έχασε τη ευκαιρία να του μιλήσει για την ελληνική διεκδίκηση επιστροφής και του υπόλοιπου γλυπτού που βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο.
«Αν τα είχα εγώ, θα σας τα έδινα», ήταν η απάντηση του Προέδρου Κλίντον και είχε διεθνή αντίκτυπο. «Ο αμερικανός Πρόεδρος στήριξε με προσωπική του άποψη την ελληνική εκστρατεία επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα», μετέδωσε το Ασοσιέιτεντ Πρες, το οποίο σε τηλεγράφημά του συνέδεε την επιστροφή τους με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Ο τότε πλανητάρχης υποσχέθηκε μάλιστα να μιλήσει και στον Τόνι Μπλερ, τον τότε βρετανό Πρωθυπουργό, τον οποίο θα συναντούσε στον επόμενο σταθμό της ευρωπαϊκής του περιοδείας, στη Φλωρεντία.
Η σαφής και κατηγορηματική δήλωση του Μπιλ Κλίντον έμοιαζε απίστευτη. Γι’ αυτό και η κυρία Παπαζώη φρόντισε να την επαναβεβαιώσει όταν τον αποχαιρετούσε. Έτσι, του ζήτησε να μην ξεχάσει την υπόσχεσή του και εκείνος της απάντησε: «Όχι, δεν θα το ξεχάσω, τώρα που θα δω τον Μπλερ θα του το πω».
Βεβαίως άμεση ήταν η αντίδραση των βρετανών. Η Ντάουνιγκ Στριτ ξεκαθάρισε ότι το θέμα αφορά αποκλειστικά τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Βρετανίας, χωρίς τρίτες παρεμβάσεις και το Βρετανικό Μουσείο δήλωσε πως «η ιδιοκτησία και η προστασία των Μαρμάρων δεν εμπίπτουν στις αρμοδιότητες του προέδρου των Ην. Πολιτειών».
Αν τώρα στη θέση του Μπιλ Κλίντον βάλουμε τον Μπαράκ Ομπάμα, στη θέση των Μαρμάρων του Παρθενώνα το χρέος, στη θέση της κυρίας Παπαζώη τον Προκόπη Παυλόπουλο (μην λησμονείτε τη χώρα μας), στη θέση του Τόνι Μπλερ την Ανγκελα Μέρκελ και στη θέση του Βρετανικού Μουσείου τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δεν έχουμε παρά το ίδιο σκηνικό.
Και όπως και τότε, έτσι και τώρα θα έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα.
Παρά τις φρούδες ελπίδες που καλλιεργεί ο Αλέξης Τσίπρας, δυστυχώς τέτοιου είδους αιτήματα, όσο δίκαια και αν είναι, δεν λύνονται με ανέξοδες, ευγενικές υποσχέσεις αμερικανών Προέδρων.
