Ο Πρωθυπουργός, αφού είδε και απόειδε, κατέληξε πως δεν έχει άλλον δρόμο πέρα από αυτόν της συμμόρφωσης και της εκπλήρωσης των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει έναντι των εταίρων και των δανειστών. Κατανόησε ότι για να απολαύσει κάποια ευεργετήματα –χρηματοδοτικά και άλλα, ιδιαιτέρως στη ζώνη του υπέρογκου και απειλητικού δημοσίου χρέους –θα πρέπει να επιταχύνει το έργο της προσαρμογής και των μεταρρυθμίσεων.
Συγκρότησε έτσι μια κυβέρνηση χωρίς πολλούς αμφισβητίες στις περιοχές της ανάπτυξης, της ενέργειας, της ναυτιλίας και συνολικά των μεταφορών και ταυτόχρονα επιχείρησε να κλείσει φθοροποιά μέτωπα, όπως αυτά της Εκκλησίας και του ποδοσφαίρου.
Η τοποθέτηση των κ.κ. Παπαδημητρίου και Πιτσιόρλα στο υπουργείο Ανάπτυξης και η αντικατάσταση των κ.κ. Σκουρλέτη και Δρίτσα από τους κ.κ. Σταθάκη και Κουρουμπλή επιβεβαιώνουν ακριβώς τη διάθεση ελέγχου της αμφισβήτησης κεντρικών επιλογών στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής.
Επιπλέον, απομάκρυνε ή υποβάθμισε πρόσωπα εριστικά και φθαρμένα που προκαλούσαν το κοινό αίσθημα ή τροφοδοτούσαν τη λαϊκή οργή, όπως οι κ.κ. Φίλης, Αλεξιάδης και Κατρούγκαλος.
Ακόμη σχεδόν απομόνωσε το επίμαχο και δύσκολο θέμα των μέσων ενημέρωσης, υποβαθμίζοντας σε μεγάλο βαθμό τον εμπνευστή και διαχειριστή της άγονης και απολύτως προβληματικής, όπως αποδείχθηκε, σύγκρουσης.
Από εκεί και πέρα, προώθησε ορισμένα πρόσωπα της γενιάς του, ενίσχυσε τη συμμαχία του με τον υπουργό Αμυνας, περιόρισε την παρουσία των παλαιοπασόκων και άφησε στο ράφι ακόμη και τον Φώτη Κουβέλη.
Θα έλεγε κανείς ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα που παρέταξε ο κ. Τσίπρας δεν είναι εκλογικό, αλλά αντιθέτως στήθηκε έτσι προκειμένου να δώσει την τελευταία μάχη, μήπως και καταφέρει να επιτύχει αποτελέσματα, ικανά να προσφέρουν κάποιες ευκαιρίες σταθεροποίησης και ανάταξης των κλονισμένων και φθαρμένων δυνάμεων της νέας Αριστεράς.
Είναι φανερό ότι ο Πρωθυπουργός συνεχίζει να κινείται στη γραμμή που επέλεξε, θέλοντας και μη, το καλοκαίρι του 2015.
Παρά τις κατά καιρούς παλινωδίες, αντελήφθη οριστικά πλέον ότι δεν έχει άλλον δρόμο να βαδίσει, πέρα από αυτόν του συμβιβασμού με την Ευρώπη και τα διεθνή οικονομικά κέντρα.
Επί της ουσίας, διάλεξε συνειδητά να βαδίσει την οδό της συμμόρφωσης και της υπακοής, ελπίζοντας ότι θα έχει την ευκαιρία να γυρίσει το παιγνίδι.
Καθυστέρησε ωστόσο να ολοκληρώσει τη στροφή, η φθορά είναι πλέον μεγάλη και το στράτευμα δεν διαθέτει την απαιτούμενη ορμή και πίστη προκειμένου να κινήσει ουρανό και γη για να πετύχει τα αποτελέσματα που χρειάζεται η κοινωνία για να τους αποδεχτεί και να τους αγκαλιάσει ακόμη μια φορά.
Κατά τα φαινόμενα, λοιπόν, η αμιγώς μνημονιακή και αριστερορθόδοξη κυβέρνηση Τσίπρα θα μείνει στο γήπεδο, θα επιχειρήσει να δώσει μάχη επιβίωσης, αλλά τίποτε δεν εγγυάται επιτυχία και πρόοδο…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ