Ήταν από τα αναμενόμενα: Μια κυβέρνηση που ξεπήδηξε από το 4%, στο ανεμογκάστριτου 35,46%, παρασύροντας στη ρουλέτα του δημοκοπικού τζόγου έναν εξουθενωμένο δημοσιονομικά λαό στις περιπέτειες και στους τυχοδιωκτισμούς του τύπου: «Σκίζω, ακυρώνω, καταργώ μονομερώς τα μνημόνια των δανειακών υποχρεώσεων». «Δεν πληρώνω». «Ξεμπερδεύω με το παρελθόν της 40ετίας», «καταργώ τη διδασκαλία 100ετιών της ελληνικής Ιστορίας» και ων ουκ έστι αριθμός προκλήσεων, ασχημιών, ασέβειας αλλά και αλητείας. Ήταν λοιπόν επόμενο, όταν η ίδια αυτή κυβέρνηση αποφάσισε να συντρίψει την ισχυρότερη ασφαλιστική δικλείδα του πολιτεύματος, δηλαδή το Συμβούλιο της Επικρατείας, (ΣτΕ), να υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη του τέλους της ολιγαρχικής της εκτροπής!
Επειδή προσωπικά είχα την τύχη και την τιμή να φοιτήσω (και να αποφοιτήσω) από το ιερό τέμενος της Δημοκρατίας, τη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, με διδάσκοντες τον Γ. Α. Μαγκάκη, τον Φαίδωνα Βεγλερή, τον Χρήστο Σγουρίτσα, τον Νικ. Χωραφά, τον Ξενοφώντα Ζολώτα, τον Δημοσθένη Στεφανίδη, τον Ηλία Κρίσπη ή τον ΑλέξανδοΤσιριντάνη κ.α. Επειδή λοιπόν όσοι μαζί με τον γράφοντα, εκατοντάδες, χιλιάδες Ελλήνων, ζούσαμε το εφιαλτικό φάσμα μιας ολιγαρχικής κομπανίας με ψευδοαριστερό, δημοκρατικοφανές αλλά στην ουσία μεφιστοτελικόαπατηλό προσωπείο, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αναμέναμε, άλλοτε αγωνιστικά και άλλοτε με εναγώνια στωικότητα το επερχόμενο τέλος της πιο απατηλής, θλιβερής ψευδο-αριστερο-ακροδεξιάς παρένθεσης.
Ο κ. Αλ. Τσίπρας δεν ετόλμησε να μιλήσει αυτοπροσώπως στον ελληνικό λαό, αμέσως μετά την ανακοίνωση της ιστορικής δικαστικής απόφασης στις 23.10’ της 26.10.16 που εκύρηξε αντισυνταγματικό το defacto«νομοθετικό» ανοσιούργημα του υπερυπουργού προπαγάνδας, με το απειλητικό γυάλινο ύφος, ο οποίος καταργούσε manumilitari(δικτατορικά) το συνταγματικώς θεσμοθετημένο ανεξάρτητο Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο (ΕΣΡ), για να εγκαταστήσει ένα τουρκικού ή βενεζουαλινού ή βορεοκορεατικού τύπου σύστημα ολοκληρωτικού μονοκομματικού τύπου ενημέρωσης…
Ο θρυλικός αρχικαταληψίας των γυμνασίων και λυκείων, που επαγγελλόταν την κατάργηση του διδακτικού ρόλου των καθηγητών του, για να κατακτήσει τις φωτογραφικές «ισοτιμίες», άλλοτε με τον Πούτιν και την Μέρκελ και άλλοτε με τον θλιβερό πάτρονά του, Φρανσουά Ολάντ κ.α., ο κ. Τσίπρας λοιπόν ανέθεσε στην κυβερνητική του εκπρόσωπο, με αλχημικά φραστικά τεχνάσματα, τον καταρρακωμένο αυταρχικό του τουπέ. Μια υπεροψία που τελικά τον οδηγεί ολοταχώς στην τραγική αυτοαπομόνωση…
Πελιδνή, παρά το έντονο μακιγιάζ, με ύφος που θύμιζε μάλλον κατηγορούμενη που ακούει την απαγγελία της εσχάτης των ποινών, η άλλοτε κυρίαρχη του λαϊκορεμπέτικου πάλκου κυρία Γεροβασίλη υποδέχθηκε την ετυμηγορία των Συμβούλων της Επικρατείας. Με έμμεσες απειλές κατά του ρόλου της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Η άλλως πως «το γουδί – το γουδοχέρι», δηλαδή το ολιγαρχικό χούι. Η αθεράπευτη υπεροψία της για πρώτη (και τελευταία φορά) ψευδοαριστερής κυβέρνησης, η οποία σύμφωνα με το κομματικό ιερατείο της Κουμουνδούρου, δεν δέχεται μύγα στο ολιγαρχικό της σπαθί…
Λυπούμαι για τις προβλέψεις όχι μόνο του γράφοντος, αλλά και κάθε νοήμονος στοιχειωδώς καταρτισμένου και πολιτικοποιημένου Έλληνα: Δεν πάει άλλο κυρίες και κύριοι της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και του κυβερνώντος – υπό τηνστιβαράν σκιάν του κύριου Καρανίκα – επιτελείου. Τελεία και παύλα στους λεονταρισμούς του τύπου «οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν από δικαστικές αποφάσεις», «οι δικαστικές αποφάσεις είναι υποχρεωτικές αλλά όχι κατ’ ανάγκη και σεβαστές», « η απόφαση του ΣτΕ σημαίνει επιστροφή στο καθεστώς της 27χρονης ανομίας» κ.α, κ.α…
Ας τελειώνουμε με τους κροκοδείλιους θρήνους και κοπετούς για τη δόση των 80 εκατομμυρίων ευρώ που έδωσαν για την παράνομη αδειοδότησή τους οι 4 νέοι καναλάρχες. Αυτά τα χρήματα – λένε οι κυβερνώντες – προορίζονταν για ευαγείς σκοπούς. Και η απόδοσή τους σε εκείνους που παρανόμως τα κατέβαλαν εξυπακούει δικαστική διεκδίκηση. Τι σημαίνει αυτό. Μήπως έχουν διατεθεί αλλού; Τι γίνεται αλήθεια με τις 27.000 προσλήψεις αργομίσθων «ημετέρων» δια τους λίγους αυτούς μήνες της κυβερνητικής θητείας; Από πού πληρώνονται αυτοί…οι μισθοί; Δηλαδή, εφόσον αυτά τα χρήματα δεν έχουν διατεθεί για φιλανθρωπικούς σκοπούς πρέπει, να επιστραφούν πάραυτα στους δικαιούχους. Διαφορετικά…
Υ.Γ. Υπέροχο το άρθρο του Ηλία Κανέλλη στα «Νέα» (26.10.2016), με τον τίτλο «Αντί-κομμουνισμός». Σε περίπου διακόσιες λέξεις ο εκλεκτός συνάδελφος σκιαγραφεί τη μαρτυρική πορεία από τις θυσίες και τους αγώνες της κομμουνιστικής αριστεράς σε κάποιες σημερινές, γνωστές πλέον μορφές εντόπιας πολιτικής απάτης. Θα προσέθετα στις εύστοχες παρατηρήσεις του, ότι τα καθοδηγητικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, υπό το μη πειστικό πρόσχημα των «ηθικών πλεονεκτημάτων» της δικής τους «Αριστεράς» προσπαθούν να εντάξουν την πολιτική τους πρακτική στις παρακαταθήκες του Ενρίκο Μπερλίνγουερ, του Αντόνιο Γκράμσι, του Παλμίρο Τολιάτι, του Ζωρζ Μαρσαί, του ΜορίςΤορές κ.α. Εδώ μάλλον πέφτει γάντι το «άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας».
