Ακούς τις φωνές του Ιμάμη στην Αγία Σοφία και εδώ «άκρα του τάφου σιωπή». Οι ασχήμιες στο παγκόσμιο πολιτιστικό μνημείο δεν ενοχλούν την πνευματική και πολιτική ηγεσία του τόπου; Ούτε για την τιμή των όπλων μία κουβέντα;
Ακούς τον Σουλτάνο να ονειρεύεται τις «πατρίδες της καρδιάς του», να τραγουδάει το «τι Κοζάνη τι Λωζάνη» και την ηγεσία αυτού του τόπου να ψελλίζει «να γίνουν σεβαστές οι συνθήκες…». Ενοχλούν τον Σουλτάνο τα ελληνικά νησιά διότι είναι πολύ κοντά στην Τουρκία!!! Και εμείς σφυράμε κλέφτικα…
Το τείχος της ντροπής στη Μαρτυρική Κύπρο συνεχίζει να θυμίζει της θηριωδίες του τουρκικού επεκτατισμού. Επικίνδυνες φωνές που τροφοδοτούν το σήμερα και το αύριο για τις σχέσεις μας με τους γείτονές μας. Σε λίγο ο Σουλτάνος ίσως ζητήσει να προσαρτήσει το ψευδοκράτος στην Τουρκία, να στείλει και νέους έποικους στο νησί, αν δεν επιβάλει τους όρους του.
Φθάνει από εμάς απλά να ψελλίζουμε, ότι αν συμβούν αυτά, θα κλείσουμε τον δρόμο της Τουρκίας προς την Ε.Ε.; Και αφού τα εθνικά μας σύνορα πιέζονται ασφυκτικά, η Δημοκρατία μας φαίνεται να παριστάνει την «Ωραία Κοιμωμένη».
Είναι σαν να έχει χάσει την ψυχή της, την τόλμη και την παλικαριά της, για να υπερασπισθεί τη θέση και τον ρόλο της στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. Χάνουμε έδαφος, χώρο, ρόλο στις εξελίξεις που τρέχουν στη γειτονιά μας.
Από πρωταγωνιστές γίναμε θεατές και φαίνεται πως δεν μας χορεύουν μόνο οι δανειστές, αλλά τριγύρω και οι γείτονές μας. Σιγά –σιγά αν βαδίσουμε όπως πάμε θα τους συνηθίσουμε και θα μας λείψουν αν δεν παραβιάζουν καθημερινά τον εναέριο χώρο.
Χρειαζόμαστε μία νέα αφετηρία. Οι κόκκινες γραμμές για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας μας (κατάργηση μνημονίων, Τρόικα και όλες οι άλλες αυταπάτες) ξεθώριασαν.
Με οδηγό τη λογική και τη συλλογικότητα ο πνευματικός πολιτικός και επιχειρηματικός κόσμος, οφείλουν να συμβάλουν στο να διαμορφώσουμε Συλλογική Συνείδηση της πραγματικότητας που ζούμε και μας περιβάλλει. Οφείλουμε να λογικέψουμε τον δημόσιο λόγο και να αναβαθμίσουμε τη λειτουργία των κεντρικών θεσμών της Δημοκρατίας μας.
Από τον «λάκκο» της επιτήρησης της Δημοκρατίας μας θα βγούμε όταν μάθουμε να συζητάμε, να επικοινωνήσουμε και να κτίζουμε μαζί σε όλα τα επίπεδα εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό.
Χρειάζεται ο τόπος ανακωχή στον πόλεμο του θεάματος των κομμάτων. Στον πόλεμο της ολιγαρχικής μιντιοκρατικής Δημοκρατίας μας. Χρειαζόμαστε γέφυρες εμπιστοσύνης με τους πολίτες για να ζωντανέψουν οι βασικοί πυλώνες της Δημοκρατίας μας.
Τα μνημεία και τα σύνορά μας, έχουν ανάγκη από ηγεσίες με αρετή και τόλμη.
