Πριν από κάποια χρόνια, παρακολουθώντας παράλληλα δύο ποδοσφαιρικούς αγώνες, όπου ως συνήθως σημειώθηκαν έκτροπα, άκουσα τον περιγράφοντα δημοσιογράφο να χαρακτηρίζει με πάθος την αστυνομία ως μέγα υπαίτιο: στην μία περίπτωση επειδή δεν επενέβη εγκαίρως και άφησε τους χουλιγκάνους να τα κάνουν γυαλιά καρφιά, στην άλλη επειδή επενέβη και έτσι ερέθισε τους χουλιγκάνους. Δηλαδή, όπως και αν συμπεριφερθεί η αστυνομία, είτε δρώντας είτε ανεχόμενη, είναι η υπαίτια των εκτρόπων. Βλέπετε, η νόμιμη βία, ακόμα και αν δεν εκτρέπεται, όπως συμβαίνει ενίοτε, ενοχλεί επειδή δεν μας αφήνει να κάνουμε ό,τι μας γουστάρει (περιορίζει τις ελευθερίες μας, κατά κάποιους). Από την άλλη, υπερτερεί ο ανθρώπινος οίκτος προς τον διωκόμενο απέναντι στην καταστολή από τις δυνάμεις της τάξεως. Είμαστε με τον κλέφτη που καταδιώκει ο αστυνόμος. Συμπαριστάμεθα στα παιδιά που σπάνε και καίνε και εναντίον της αστυνομίας, που προσπαθεί να τα εμποδίσει. Ποτέ κανένας δεν αποδοκίμασε τα πανό και τις ντουντούκες που ενοχοποιούν συνεχώς τους «μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους».
Μέσα σε μια τέτοια διεστραμμένη αντίληψη περί νομιμότητας και δημοκρατικών ελευθεριών, που δικαιολογούν να κάνουμε ατιμωρητί ό,τι μας γουστάρει και όπου νόμος είναι το δίκιο το δικό μας, καλείται η Ελληνική Αστυνομία να διεκπεραιώνει με αφάνταστη δυσκολία και χωρίς δυστυχώς πάντα την αναγκαία ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα το δυσχερέστατο και τόσο αναγκαίο έργο της.
Και μπορεί να ξεχάστηκαν πολύ γρήγορα οι υποσχέσεις του σήμερα κυβερνώντος κόμματος για αστυνομικούς χωρίς όπλα, κατάργηση κάγκελων, χωρίς παρουσία της αστυνομίας στη Βουλή και στο Μαξίμου. Ομως μόλις οι αστυνομικοί δέχονται επίθεση από μαγκουροφόρους διαδηλωτές και αναγκάζονται, προκειμένου να επιτελέσουν το καθήκον τους, να κάνουν χρήση χημικών, εκδηλώνεται αμέσως η ευαισθησία ακόμα και εκείνων τους οποίους προσπαθούν να προστατέψουν, με κίνδυνο σωματικής ακεραιότητας ή και ζωής, όπως πρόσφατα συνέβη στην προσπάθεια συνταξιούχων του ΠΑΜΕ να σπάσουν το τείχος άμυνας των ενστόλων. Μα, αν δεν γίνεται χρήση χημικών, θα πρέπει να καταφύγουν στα πιο επικίνδυνα κλομπς ή να πουν στους επιτιθέμενους: περάστε και κάντε ό,τι σας γουστάρει.
Και να σκεφθεί κανείς ότι αυτοί οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της ελληνικής κοινωνίας προέρχονται από λαϊκές οικογένειες, έχουν να θρέψουν παιδιά και, επιτέλους, επαγγελματική υποχρέωσή τους είναι να προστατεύουν τους πολίτες και τη δημοκρατική νομιμότητα. Πόση ψυχική αντοχή πρέπει να διαθέτουν ώστε να πράττουν ευσυνείδητα το καθήκον τους υβριζόμενοι και καταγγελλόμενοι; Και πόση οργή όταν, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, εντέλλονται να κάνουν ότι δεν βλέπουν και να αφήνουν τα παιδιά με τις κουκούλες να καίνε τρόλεϊ, να σπάνε βιτρίνες, να κάνουν καταλήψεις και να καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους χωρίς ποτέ να τιμωρούνται; Ή να βλέπουν να κυκλοφορούν ελεύθερα δολοφόνους, ληστές, εμπόρους ναρκωτικών που εκείνοι συλλαμβάνουν αλλά τους αφήνουν ελεύθερους η πολιτεία και η δικαιοσύνη;
Δυστυχώς αυτή η νοσηρή κατάσταση καλλιεργήθηκε, ή έστω έγινε ανεκτή, μετά τη μεταπολίτευση από όλα τα κόμματα και τους εκάστοτε κυβερνώντες. Και δεν απομένει παρά να ψηφισθεί και ένας νόμος που να προβλέπει φυλάκιση για όποιον εμποδίζει τη δημόσια αταξία και ανασφάλεια.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ