Μπορεί εμείς εδώ να αγανακτούμε –και δικαίως –κάθε φορά που ο νέος «Σουλτάνος» της Αγκυρας αναφέρεται στην ανάγκη αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης ή στα «σύνορα της καρδιάς» του, που «δεν ταυτίζονται με τα σημερινά γεωγραφικά σύνορα της χώρας» (και που περιλαμβάνουν, μεταξύ πλείστων άλλων περιοχών, τη Θεσσαλονίκη και τη Θράκη), θα πρέπει όμως να αντιληφθούμε ότι οι προκλητικές αυτές αναφορές δεν έχουν στόχο την Ελλάδα, αλλά απηχούν την ανησυχία της Αγκυρας μήπως, λόγω της δυναμικής επανεμφάνισης των Κούρδων στην επίθεση κατά της Μοσούλης, απολέσει τον έλεγχο της περιοχής και δεν μπορέσει να αποτρέψει τελικά τη δημιουργία κουρδικού κράτους. Με τον τρόπο αυτόν παράλληλα συνεχίζει την υπονόμευση των Κεμαλικών, τους οποίους θεωρεί υπεύθυνους για τους όρους που έθεσε η Λωζάννη το 1923, στην προσπάθειά του να υλοποιήσει τα νεοοθωμανικά του οράματα.
Ολα αυτά δείχνουν ότι η κατάσταση στην Τουρκία είναι πολύ πιο περίπλοκη από ό,τι θεωρούμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, που συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τις τουρκικές προκλήσεις, όπως τις αντιμετωπίζαμε όλα αυτά τα χρόνια. Ενώ τώρα ισχύουν οι νέες παράμετροι της μεσανατολικής κρίσης που τότε δεν υπήρχαν. Αυτό σημαίνει ότι οι όποιες λεκτικές διεκδικήσεις εις βάρος της χώρας μας εντάσσονται σε αυτό το νέο πλαίσιο της ευρύτερης τουρκικής μεσανατολικής πολιτικής. Δηλαδή, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, δεν μας αφορούν ευθέως. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να ανησυχούμε, αλλά θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι ανάγκη να αντιληφθούμε τα νέα δεδομένα. Και αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Τουρκία, μετά την αναμενόμενη ανακατάληψη της Μοσούλης, φοβάται όχι μόνον τη δημιουργία ενός ντε φάκτο κουρδικού κράτους, αλλά και τον αποκλεισμό της από τη νέα μοιρασιά του Ιράκ και των πετρελαίων του.
Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που ο Ταγίπ Ερντογάν μιλάει για τα «σύνορα της καρδιάς» του, που καλύπτουν τα σύνορα της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, βλέποντας ότι έχει αποκλειστεί από τις δυνάμεις που επιχειρούν εναντίον του Χαλιφάτου για την ανακατάληψη της Μοσούλης, ενώ σε αυτές μετέχουν οι μισητοί για αυτόν Κούρδοι, οι οποίοι μάλιστα αποδεικνύονται και ιδιαίτερα αποτελεσματικοί. Στη σημερινή θολή κατάσταση πραγμάτων στη Μέση Ανατολή η Τουρκία έχει αυτοανακηρυχθεί σε προστάτη των Σουνιτών, απέναντι στην αυξανόμενη επιρροή των σιιτών Ιρακινών και Ιρανών, με στόχο την ηγεμόνευση της περιοχής την επόμενη ημέρα. Η προσπάθεια αυτή την έχει μάλιστα φέρει σε ρήξη με τη Βαγδάτη και την Ουάσιγκτον, η οποία στηρίζει τους Κούρδους, τους οποίους θεωρεί ως τους πιο αποτελεσματικούς μαχητές εναντίον των τζιχαντιστών. Καλόν είναι λοιπόν να τα κατανοήσουμε όλα αυτά και να σταματήσουμε να βλέπουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις με τα μάτια του παρελθόντος.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ