Εχουμε τα επίσημα σύνορα αλλά έχουμε και τα «σύνορα της καρδιάς». Ποιος άκαρδος μπορεί να αγνοήσει τα δεύτερα, όταν πρόκειται για τα αδέλφια μας, για τα οποία έχουμε μεγάλη ευθύνη. Πολλοί θα δάκρυσαν και άλλοι θα υπομειδίασαν πονηρά ακούγοντας τον Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν εφέντιμ , τώρα πια Σουλτάνο πέντε αστέρων, να κάνει αυτές τις τόσο πολύ βαρυσήμαντες όσο και συναισθηματικά φορτισμένες δηλώσεις.

Ουσιαστικά εδώ ο Ερντογάν εμφανίζεται σαν αλυτρωτιστής που θέλει να ελευθερώσει τα σκλαβωμένα «αδέλφια» του, τους πάλαι ποτέ ραγιάδες της Οθωμανικής Α0υτοκρατορίας, από τη Βοσνία ως την κεντρική Ασία και από τη Μοσούλη ως τη Β. Αφρική, Ελληνες, Σύριοι, Ιρακινοί, αλλά και Βαλκάνιοι (Οι Τούρκοι, ως γνωστό, «σκόνταψαν στη Βιέννη). Ολοι αδέλφια κάτω από την ημισέληνο. Η «τρέλα» του μεγαλείου ενός αυτοκράτορα σε όλο της το μεγαλείο.

«Παραληρήματα» χαρακτηρίζουν τα ΜΜΕ, τα τακτικά πλέον εθνικο-πατριωτικά ξεσπάσματά του-ίσως θέλοντας να υπογραμμίσουν τον παραλογισμό του, αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς. Είναι μια καλά συντονισμένη απόπειρα τρομοκράτησης των Ελλήνων που φαίνεται να ασκεί με επιτυχία ο Ερντογάν, αν κρίνουμε από τον πανικό που προκαλεί- μεγεθυμένο από τα ΜΜΕ- που και αυτά πήραν γραμμή από «τα παιδιά» του ΥΠ.ΕΞ. τα διαπράξαντα τέτοια χονδροειδή γκάφα, όπως αυτή περί δημοψηφίσματος στη Δυτική Θράκη, που άλλο τίποτα δεν θέλαν οι Τούρκοι από το να δουν ότι αυτό-τρομοκρατούμεθα διακατεχόμενοι από το γνωστό πλέον φοβικό μας σύνδρομο. Προς τιμή του, μόνον ο αναπληρωτής ΥΠ.ΕΞ. κ.Ν. Ξυδάκης αντέδρασε ψύχραιμα και μίλησε περί δηλώσεων για εσωτερική κατανάλωση λόγω των προβλημάτων εσωτερικής αστάθειας που αντιμετωπίζει ο Σουλτάνος μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και από τις ενοχές από τις οποίες κατατρύχεται λόγω της κάκιστης εντύπωσης που έχει προκαλέσει στην Ευρώπη.

Ο Ερντογάν, που προτάσσει το πρόβλημα των ελληνικών νησιών ( «Τα χάρισαν οι Σύμμαχοι στην Ελλάδα», διατείνεται) στην ουσία κόπτεται πολύ περισσότερο για τις ιρακινές Μοσούλη και Κιρκούκ , τα πετρελαϊκά τους αποθέματα και επιθυμία του είναι να πάρει το μερίδιό του από το τεμαχιζόμενο Ιράκ, όπου ήρξατο χειρών αδίκων η καταστροφική πολιτική των ΗΠΑ επί Τζορτζ Μπους.

Ολοι τώρα σαν τα κοράκια πετάν γύρω από το κουφάρι ενός έθνους που δεινοπάθησε μέχρι θανάτου από τη «σωτήρια εισβολή» των Αμερικανών που προκάλεσαν μία χωρίς άλλο προηγούμενο εντροπία, αλλά κατά τον Μπους «Η αποστολή εξετελέσθη» .

Ο Ερντογάν είναι ο πρώτος στη σύγχρονη Ιστορία της Τουρκίας που αμφισβητεί την εγκυρότητα της Συνθήκης της Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923, Ελβετία ). Γι ‘αυτόν αποτελεί προϊόν εκβιασμού που ανέχθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ, ενώ όφειλε να μην το αποδεχθεί αφού νησιά που ήταν… εξ ακοής τουρκικά δόθηκαν στους Ελληνες. Ο Σουλτάνος έχει έφεση στις αντιφατικές δηλώσεις αφού, ενώ προ δύο μηνών δεν έβρισκε λόγια να επαινέσει το θετικό ρόλο και την ιστορική σπουδαιότητα της Συνθήκης της Λωζάννης, τώρα τη θεωρεί «διπλωματική ήττα» και μειοδοσία από μέρους του Κεμάλ Ατατούρκ όπου πρέπει να αποκατασταθεί ως αδικία εις βάρος των Τούρκων.Ο Σουλτάνος ουσιαστικά επιδεικνύει αγνωμοσύνη προς τη Συνθήκη της Λωζάνης διότι δεν βλέπει ότι χάρη σε αυτήν που αποκατέστησε τη δημοκρατία στην Τουρκία, μπόρεσε και αναδείχτηκε ο ίδιος σε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εάν δεν προϋπήρχε Λωζάννη, δύσκολα θα αναδεικνυόταν ένας Ερντογάν, στο ύπατο αξίωμα της χώρας .

Η απλή αλήθεια είναι ότι μετά από την ταπεινωτική για την Τουρκία Συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920, Γαλλία) που κυριολεκτικά διέλυε την Οθωμανική Αυτοκρατορία εις τα εξ ων συνετέθη και έδινε αρκετά στην Ελλάδα, η Συνθήκη της Λωζάννης την αποκαθιστούσε πλήρως ως κυρίαρχο κράτος, ύστερα από την ανατροπή του Σουλτάνου και τις νίκες του τουρκικού απελευθερωτικού στρατού εις βάρος των Ελλήνων που «εντυπωσίασαν» τους Συμμάχους ειδικότερα μάλιστα την Ιταλία και τη Γαλλία που έσπευσαν να εγκαταλείψουν τη Σμύρνη για να μην πάθουν παρόμοια χουνέρι, όπως οι Ελληνες.

Οσο για τους Ρώσους, όπου μόλις είχε ιδρυθεί η ΕΣΣΔ, βοήθησαν τους Τούρκους όσο μπορούσαν, αλλά μόλις τους πρότεινε ο Λένιν να γίνουν Σοσιαλιστική Δημοκρατία ο πανούργος Κεμάλ Ατατούρκ του είπε να το κάνουν αργότερα γιατί υπήρχαν άλλες σπουδαιότερες προτεραιότητες.

Η μόνη τουρκική υποχώρηση ήταν να παραιτηθούν από οποιεσδήποτε αξιώσεις είχε η Τουρκία εκτός των συνόρων της και εκεί είναι που «διαπιστώνει» Ο Ερντογάν την τυπική περίπτωση « εθνικής μειοδοσίας» δεδομένου ότι «Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία» (όπως υπενθύμισε σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Ερντογάν) .

Πρόδρομός του υπήρξε ο μακαρίτης πρόεδρος της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ που πρώτος έκανε μνεία περί «τόξων επιρροής» του τουρκικού επεκτατισμού και δεν το αναφέρω τυχαία γιατί σχετίζεται με ένα άλλο χαρτί που κρατάει στα χέρια του τώρα ο Ερντογάν. Επί πρωθυπουργίας του ο Οζάλ είχε πει: «Δεν υπάρχει λόγος να διεξαγάγουμε πόλεμο με την Ελλάδα. Απλά στείλτε της κάποια εκατομμύρια μετανάστες και η δουλειά σας θα έχει γίνει».

Ο Ερντογάν τώρα εκβιάζει ότι θα αφήσει εκατομμύρια προσφύγων να εισβάλουν στην Ελλάδα εάν δεν δοθεί βίζα στους Τούρκους. Αφετέρου η ΕΕ χύνει κροκοδείλια δάκρυα προβλέποντας ότι η Ελλάδα θα υποστεί πολλά δεινά από το ενδεχόμενο ενός προσφυγικού τσουνάμι, αλλά πέραν αυτού δεν προσφέρει καμιά ουσιαστική βοήθεια και πολλά κράτη-μέλη αρνούνται να δεχτούν πρόσφυγες.

Αυτό είναι μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση εκβιαστικής απειλής και, όπως και να το κάνουμε η Ελλάδα δεν φημίζεται για τους επιτυχείς διπλωματικούς ελιγμούς της. Για μια φορά, χάριν αλλαγής, η Ελλάδα δεν πρέπει να ενεργήσει εν θερμώ, αλλά με περίσκεψη , με παγκομματικό συμβούλιο και χωρίς κενές δηλώσεις του τύπου: είμαστε ο πυλώνας ασφάλειας σε μια ευάλωτη περιοχή, γιατί οι Ευρωπαίοι είναι πολλοί πονηροί για να χάψουν κάτι τέτοιες κοινότοπες δηλώσεις, που κι αυτές για εσωτερική κατανάλωση είναι.

Εν τω μεταξύ ο Ερντογάν δημιουργεί ένα οργουελικής μορφής κράτος τρόμου με αθρόες συλλήψεις και αθρόες απολύσεις δημόσιων λειτουργών, μόνο με την υποψία ότι μπορεί να είναι «εχθροί του καθεστώτος» που για να στηριχτεί χρειάζεται ένα εθνικιστικό-πατριωτικό προσωπείο με συχνές-πυκνές αναφορές στα οθωμανικά μεγαλεία της Τουρκίας.

Αλλά για την Ελλάδα ο κίνδυνος είναι πάντα υπαρκτός γιατί αποτελεί για τους Τούρκους έναν εύκολο στόχο που χτυπώντας τον μπορεί να κάνουν επίδειξη δυνάμεως. Όπως ακριβώς έπραξαν το 1922 στη Σμύρνη κερδίζοντας το σεβασμό των Αγγλων, Ρώσων, Γάλλων, Ιταλών που εκ των πραγμάτων πέταξαν τη Συνθήκη των Σεβρών στον κάλαθο των αχρήστων για να συνυπογράψουν τη Συνθήκη της Λωζάννης που αποκαθιστούσε πλήρως την Τουρκία ως κυρίαρχο κράτος, διακόπτοντας συνάμα το μεγαλοιδεατικό όνειρό μας για μια «Ελλάδα δύο Ηπείρων και πέντε θαλασσών», αφού Η Ανατολική Θράκη αποδόθηκε στους Τούρκους, σύμφωνα με την Συνθήκη, που ο προκλητικός Ερντογάν θέλει τώρα να θεωρεί «ήττα» του Κεμάλ Ατατούρκ.

* Ο Θάνος Κακουριώτης είναι ομότιμος καθηγητής ΑΕΙ