Το επταήμερο του Διόδωρου

Φούντωσε πάλι… θα φτάσουν στην πορτοκαλιά οι φλόγες, θα μου τη μαδήσουν, όπως την κουκουναριά χθες, στην πρώτη προσπάθεια…

–Μπούφε, το λάστιχο! Ρίξε και πιο δεξιά νερό –όχι τόσο πολύ! Να σταματάς τη φλόγα είπαμε, όχι να σβήνεις τη φωτιά! Και πρόσεχε μη σου πέσει πάλι το λάστιχο πάνω της –θα λιώσει όλο αυτή τη φορά, δεν το γλιτώνουμε.

Βαριά δουλειά· τόσο πολλά κλαδιά για κάψιμο ποτέ δεν είχα μαζέψει, ήταν έξι μέτρα επί τρία ο σωρός όταν ξεκίνησα να καίω τις παράπλευρες απώλειες των ανεμοστρόβιλων που μας βασάνισαν τρεις φορές. Οι κορμοί στοιβάχτηκαν, θα μείνουν για το τζάκι –θα έχω θέρμανση για χρόνια. Μα πώς σκαρφάλωναν πάνω στα δέντρα με τα βενζινοκίνητα πριόνια στα χέρια εκείνα τα δύο παιδιά… σαν ναυτικοί του παλιού καιρού που ανέβαιναν στα κατάρτια και στα ξάρτια φρεγάδας.

–Συνδαύλισε τη φωτιά! Θα σου τη σβήσει η βροχή!

–Το βλέπω, Μπούφε –ευτυχώς όμως που άρχισε να βρέχει δυνατά και ελέγχεται ευκολότερα η φωτιά. Αρκεί να μη δυναμώσει πολύ και μου τη σβήσει. Αλλά ούτε και ο αέρας να δυναμώσει, πήγε να με πνίξει πριν που άλλαξε ξαφνικά φορά και έστειλε τον καπνό πάνω μου. Πρέπει να μην πλησιάζω πολύ με την τσουγκράνα και το δικράνι, με απειλούν πότε ο καπνός, πότε η λάβρα –γιατί να μην είμαι συνταξιούχος, να πάρω την αύξηση που υποσχέθηκε ο Κατρούγελως, να πληρώσω τα παιδιά να κάνουν αυτά και το κάψιμο των ξύλων; Γιατί να μη γίνω επαγγελματίας κομμουνιστής από τα 15 μου όπως εκείνος, να μοιράζω υποσχέσεις και να γίνω βουλευτής και υπουργός; Γιατί να μη γίνω δικαστικός να παίρνω αποφάσεις να μου επιστρέφουν φόρους οι κυβερνήσεις; Εντελώς λάθος δρόμο πήρα στη ζωή μου.

–Μπούφε, τρελάθηκες; Αφού βρέχει, γιατί ρίχνεις νερό;

Δεν μπορεί να ελέγξει τη ροή με το ράμφος που κρατά το λάστιχο, τρέχει συνέχεια το νερό, ώρες πολλές κρατάει το κάψιμο –θα μου έρθει τρελός λογαριασμός από τον δήμο. Αγόρασα και δίκρανο και φτυάρι, το δεξί μου γάντι διαλύθηκε από μισοκαμένα κούτσουρα που έπιασα· πουλάνε άραγε μόνο δεξιά γάντια ή θα υποχρεωθώ να αγοράσω ζευγάρι;

Εκείνα τα παιδιά δούλευαν χωρίς γάντια και χειρίζονταν τα αλυσοπρίονα καλύτερα όχι μόνο από όσο εγώ την τσουγκράνα αλλά καλύτερα και από όσο το πληκτρολόγιο. Μεγάλοι τεχνίτες οι δύο νεαροί Αλβανοί –αν ήσαν γραφιάδες, θα έπαιρναν σίγουρα και Νομπέλ κάποια στιγμή· και κιθάρα και φυσαρμόνικα θα μάθαιναν με ευκολία, σαν τον Μπομπ Ντίλαν. Αλλά σκοτώνονται για το μεροκάματο· και εγώ για να το γλιτώσω.

Και Οσκαρ θα παίρνανε, ανεβαίνουν στα κατάρτια του κήπου μου καλύτερα από τον Τζόνι Ντεπ –πολιτικοί όμως θα μπορούσαν να γίνουν, να λένε όταν είναι στην αντιπολίτευση «το νόμισμα δεν είναι ταμπού» και όταν γίνονται πρωθυπουργοί να υποστηρίζουν ότι «η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν ήταν και δεν είναι προοδευτικό σχέδιο»; Να λένε πριν «διαθέτουμε πυρηνική βόμβα: έξοδός μας από το ευρώ θα καταστρέψει την ευρωζώνη» και μετά ότι θα προκαλούσε στη χώρα «συνθήκες πυρηνικής καταστροφής... η έξοδος από το ευρώ, αν αυτό επιλέγαμε το περασμένο Ιούλη»;

Τον χειροκροτούσαν κιόλας τον Αλέξη Τσίπρα οι ευτυχείς σύνεδροι –πολιτικοί είναι και αυτοί, πήραν αξιώματα από τον αρχηγό, τι τους νοιάζει που οι δύο νεαροί δέχτηκαν με 220 ευρώ να ριψοκινδυνεύουν για να κατεβάσουν και να κλαδέψουν καμιά δεκαριά πανύψηλα δέντρα, δουλεύοντας δυο ολόκληρες ημέρες από το πρωί ως το βράδυ, ενώ πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια για τέσσερα μόνο δέντρα είχα δώσει 300 ευρώ σε άλλο συνεργείο;

Οχι, πολιτικοί δεν θα μπορούσαν να γίνουν οι νεαροί· γιατί έκαναν ευσυνείδητα τη δουλειά τους –αν ήσαν αρχηγοί κομμάτων, θα έριχναν τα δέντρα πάνω στο σπίτι για να τους δώσω άλλα μεροκάματα να το επισκευάσουν.

Σταμάτησε να βρέχει αλλά εγώ αναβλύζω νερό, είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα κάτω από τη φόρμα εργασίας που φορώ –θα έπρεπε να έχω την πυρίμαχη στολή των πυροσβεστών και κυρίως τη μάσκα τους: πάλι πέταξε πάνω από τη φωτιά στα καλά καθούμενα ο Μπούφος, όλη η στήλη του καπνού σταμάτησε να ανεβαίνει στον ουρανό και γύρισε προς εμένα.

–Μπούφε, τι είναι αυτά που κάνεις με τον καπνό; Θα με πνίξεις!

Πονάνε άραγε τα δέντρα όταν καίγονται; Κανείς δεν ξέρει. Τα κεραμίδια που είχα συμπαρασύρει με την τσουγκράνα και τώρα που χαμηλώνει η φωτιά εμφανίζονται μέσα στις στάχτες, σίγουρα δεν πονάνε. Είναι από αυτά που μαζεύω τα καλοκαίρια από τους βυθούς με μακροβούτια –θα τα βρουν ύστερα από χιλιετίες οι αρχαιολόγοι και θα ξύνουν το κεφάλι τους γιατί ξαναψήθηκαν 2.000 χρόνια μετά την πρώτη όπτησή τους. Εχθροί επέδραμαν και έκαψαν την πόλη, θα λένε.

Χτυπάει το κινητό, ήρθε sms –δεν είναι δυνατόν! Από την Ιζαμπώ! «Δεν χρειαζόταν να μου κάνεις σήματα με καπνό, μπορούσες να με πάρεις τηλέφωνο». Σήματα με καπνό; Εγώ;

–Χε, χε, εγώ ήμουν κάποτε ο σκλάβος! φωνάζει ο μπούφος και χάνεται μακριά, αφήνοντας το νερό να τρέχει.

Τον άτιμο! Για τούτο ανακάτευε τον καπνό, έστελνε σήματα στην Ιζαμπώ, πάνω στο Χλεμούτσι! Ποιος ξέρει τι της έγραφε… Πρέπει να τηλεφωνήσω να μάθω.