«Φίλε µου, ζω για να δω την Μπαρµπ να δικαιώνεται!» μου είπε. Δεν μπορούσα παρά να εκφράσω κι εγώ την αμέριστη συμπαράστασή μου στο πιο αδικημένο κορίτσι που πέρασε τους τελευταίους μήνες από την οθόνη της τηλεόρασής μου. Δεν γνωρίζετε την Μπαρμπ; Θα έπρεπε. Η περίπτωσή της έχει μεγαλύτερο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον από όσο νομίζετε. Πάμε από την αρχή λοιπόν: Το αουτσάιντερ του περασμένου καλοκαιριού φέρει τον τίτλο «Stranger Τhings». Η σειρά μυστηρίου των αδελφών Ντάφερ, αντλώντας έμπνευση από τις ταινίες των Στίβεν Σπίλμπεργκ, Τζορτζ Λούκας, Τζον Κάρπεντερ κ.ά. και τα βιβλία του Στίβεν Κινγκ, μας παρέσυρε σε ένα αγωνιώδες αλλά και νοσταλγικό ταξίδι στη δεκαετία του ’80. Αυτή η νοσταλγία που προκάλεσε σε όσους είχαμε ζήσει τα 80s ήταν εξάλλου το κύριο συστατικό της αποδοχής της –μια επιτυχία τόσο μεγάλη, που το Netflix θα ανακοινώσει και δεύτερο κύκλο ο οποίος θα αρχίσει να προβάλλεται μέσα στο 2017.
Γράφτηκαν πολλά για το «Stranger Τhings» και θα γραφτούν ακόμη περισσότερα όταν θα πλησιάζει η πρεμιέρα των νέων επεισοδίων. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και η Μπαρμπ (την ερμήνευσε η Σάνον Πέρσερ, δεξιά στη φωτό, ντεμπουτάροντας στον κόσμο του θεάματος), ένας από τους πιο μικρούς ρόλους της παραγωγής. Επρόκειτο για την άχρωμη φίλη μιας από τις πρωταγωνίστριες. Για μια κοπέλα με φακίδες, γυαλιά-πατομπούκαλα και ντεμοντέ ντύσιμο, η οποία έμοιαζε από τα 15 της χρόνια με εξηντάρα θεία, καταδικασμένη να ζει στη σκιά των σέξι συμμαθητριών της. Αφού εμφανίστηκε σε τρεις-τέσσερις σκηνές εξαφανίστηκε, θύμα του –ας το πούμε –«τέρατος» που (μπορεί και να) ευθύνεται για όσα παράλογα και τραγικά διαδραματίζονται στη σειρά. Τη στιγμή που όλο το δράμα περιστρεφόταν γύρω από την εξαφάνιση ενός δεκάχρονου αγοριού και την προσπάθεια της μαμάς του (Γουαϊνόνα Ράιντερ) και των φίλων του να ανακαλύψουν τι είχε συμβεί, η εξαφάνιση της Μπαρμπ (η οποία είναι μάλλον δολοφονία, καθώς σε μια σκηνή βλέπουμε, πιθανώς, το πτώμα της) πέρασε από τους σεναριογράφους στο ντούκου: οι συμπολίτες της αδιαφόρησαν, δεν την έψαξαν, δεν έχυσαν ούτε ένα δάκρυ στη μνήμη της.
Αντιθέτως, στο Διαδίκτυο ξέσπασε θύελλα διαμαρτυριών. Μια θύελλα που κορυφώθηκε με το φινάλε του πρώτου κύκλου, όπου ενώ όλα έδειχναν να τακτοποιούνται, το θέμα της Μπαρμπ παρέμενε ανοιχτό, για να μην πω ξεχασμένο: χιλιάδες φίλοι της σειράς ζητούσαν από τους παραγωγούς-σεναριογράφους περισσότερο ενδιαφέρον για την ατυχήσασα. Η αντίδραση ήταν τέτοια, που ο Ματ Ντάφερ βγήκε και δήλωσε «καταλαβαίνω πως ο κόσμος θύμωσε που οι συμπολίτες της δεν ασχολήθηκαν μαζί της όσο έπρεπε», για να υποσχεθεί πως η αδικοχαμένη «δεν θα ξεχαστεί, σίγουρα θα αποδοθεί κάποιου είδους δικαιοσύνη».
Ε, λοιπόν, κι εµένα µε είχε θυµώσει ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν στην Μπαρμπ. Πολύ την είχα συμπαθήσει, γιατί ήταν η φωνή της λογικής σε έναν κόσμο εντελώς τρελό, τον κόσμο των εφήβων που παρασύρονται (από τις ορμόνες τους που βράζουν) σε συμπεριφορές επικίνδυνες. Εκείνη καταλάβαινε τους κινδύνους, προσπαθούσε να προφυλάξει τη φίλη της, ενδιαφερόταν ειλικρινά χωρίς ανταγωνισμούς και ζήλιες. Αυτοί είναι αρκετοί λόγοι για να συμπαθήσεις κάποιον. Στην πραγματικότητα, όμως, το μυστικό της «επιτυχίας» της είναι άλλο: σε έναν κόσμο που οι πραγματικά λαμπεροί άνθρωποι είναι ελάχιστοι, και στον οποίο οι Μπαρμπ αποτελούν την πλειοψηφία, εμείς, οι πολλοί, οι Μπαρμπ, δεν μπορούσαμε να μην ταυτιστούμε με την ηρωίδα που μας έμοιαζε περισσότερο. Και δεν μπορούσαμε να μη θυμώσουμε για την ευκολία με την οποία προσπέρασαν το δράμα της, κατ’ επέκταση το δράμα μας, οι δημιουργοί της σειράς: τη χρησιμοποίησαν και την πέταξαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα για να στρέψουν τους προβολείς τους επάνω στους λαμπερούς πρωταγωνιστές τους. Στο πρόσωπό της το ευρύ κοινό είδε τον εαυτό του. Στην ευκολία με την οποία ξεμπέρδεψαν μαζί της οι δημιουργοί του σίριαλ είδαμε με τρόμο εκείνο που μπορεί να συνέβαινε και σε εμάς αν βρισκόμασταν σε ανάγκη, σε κίνδυνο, σε μια κοινωνία που δίνει χέρι βοηθείας μόνο στους εκλεκτούς. Δεν γνωρίζω πώς οι αδελφοί Ντάφερ θα αποκαταστήσουν την Μπαρμπ, ξέρω όμως πως η αντίδραση όλων αυτών των «Μπαρμπ» που ζητούν δικαιοσύνη δίνει συγκινητικό προβάδισμα στον άνθρωπο σε έναν κόσμο που έχει μάθει να θαυμάζει τα ανθρωποειδή.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
