Το εμπόρευμα του Κυριάκου

Εχει ενδιαφέρον η διαδροµή του Αδώνιδος Γεωργιάδη. Θα την περιγράψουμε για να τη συσχετίσουμε με τα ανοίγματα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο Γεωργιάδης ως φοιτητής στη Φιλοσοφική ήταν μέλος της Πολιτικής Ανοιξης. Κάποια χρονιά έμεινε ορφανός και πολιτικά και ως άνθρωπος. Κληρονόμησε εκδοτικό οίκο και ξεκίνησε να πουλάει βιβλία από την τηλεόραση, στο κανάλι του Καρατζαφέρη, ο οποίος τότε έψαχνε στελέχη για το κόμμα του. Ετσι ο Γεωργιάδης πολιτεύτηκε με τον ΛΑΟΣ, ενώ στην πραγματικότητα ήθελε να ενταχθεί στη Νέα Δημοκρατία. Δεν το έκανε επειδή εκεί, στο αστικό κόμμα, δεν θα του έδιναν ευκαιρίες. «Δεν θα με έβαζαν καν στη λίστα με τους υποψηφίους» έλεγε χρόνια αργότερα, ως υπουργός της Νέας Δημοκρατίας.

Ο Γεωργιάδης μέσα σε τέσσερα χρόνια έγινε υπουργός, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, εκτιμά ότι το κόμμα του δεν θα του είχε δώσει την ευκαιρία να πολιτευτεί. Ο Μητσοτάκης έρχεται να δώσει την ευκαιρία στους απανταχού Αδώνιδες. Οχι, δεν κλωνοποιεί το είδος, απλώς ανοίγει τις διαδικασίες των υποψηφιοτήτων. Καθένας μπορεί να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του απευθείας στο κόμμα κάνοντας την εγγραφή του στο μητρώο στελεχών. Οπως είχε πει ο πρόεδρος: «Το μαγαζί είναι γωνιακό, αλλά δεν έχει εμπόρευμα». Λέγοντας «εμπόρευμα» εννοούσε τις ιδέες και τα πρόσωπα.

Ας ξεκινήσουµε κακόπιστα. Ενας ταλαντούχος κύριος Αγνωστος θα κάνει την εγγραφή του στο ηλεκτρονικό μητρώο. Θα αξιολογηθεί. Παρένθεση. Το κόμμα έχει ήδη λάβει 1.000 βιογραφικά τα οποία εξετάζονται από 35 ομάδες. Κλείνει η παρένθεση. Το υποψήφιο στέλεχος, δυνητικά υποψήφιος βουλευτής, κρίνει εαυτόν «αξιόλογο». Η κακόπιστη προσέγγιση είναι: «Και ποιοι θα τον κρίνουν αυτόν που έχει σεντόνι βιογραφικό με δύο μεταπτυχιακά και πέντε γλώσσες;». Δηλαδή, οι ξένες γλώσσες ως κριτήριο θα φανούν υποδεέστερες σε σχέση με την πρότερη κομματική αξιολόγηση που βαθμολογούσε γλώσσες γλειψίματος –όχι ερωτικού, του άλλου γλειψίματος, του αναρριχητικού.

Υπάρχει ένα πρόβλημα στην άνωθεν προσέγγιση. Υπάρχει ένα πρόβλημα στη φράση «ας ξεκινήσουμε κακόπιστα». Η ανάλυση ξεκινά από την πιθανότητα στρέβλωσης, όπως έγινε και με το OpenGov του Γιώργου Παπανδρέου, ξεκινά με τη βεβαιότητα ότι αυτά δεν λειτουργούν. Η λογική: και ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να γίνουν στελέχη, και ποιοι είναι αυτοί που θα αξιολογήσουν τα υποψήφια στελέχη και, στο κάτω κάτω, ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Η θετική προσέγγιση, η καλόπιστη, βλέπει στην πρωτοβουλία ένα άνοιγμα στην κοινωνία, μια δυνατότητα συμμετοχής, ένα κάλεσμα που συνοψίζεται στην πρόταση: «Αντί να κάθεσαι και να γκρινιάζεις στον καναπέ, αντί να γράφεις εξυπνάδες στο Twitter, αντί να εχθρεύεσαι όλες τις δομές, σήκω πάνω και ασχολήσου με την αληθινή πολιτική».

Με τα κόµµατα ορισμένοι Ελληνες συμπεριφέρονται όπως και με τα σκουπίδια. Πετούν σάπια τρόφιμα στον κάδο της ανακύκλωσης, πετούν το τσιγάρο από το παράθυρο του αυτοκινήτου, πετούν την τσίχλα στο πεζοδρόμιο και κατόπιν υβρίζουν τον βρωμιάρη τον δήμαρχο. Με ανάλογη συμπεριφορά στην πολιτική απέχουν από τις εκλογές, ρίχνουν την ψήφο «για πλάκα», διαλέγουν κάποιον ώστε να μην εκλεγεί κάποιος άλλος. Εφτασαν οι ψηφοφόροι να μην κάνουν καν πολιτική ανακύκλωση, να στέλνουν στη Βουλή αυτούς που βρίσκονται στον κάδο με τα πολιτικά απορρίμματα.

Αυτό που ζητάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τα νέα στελέχη είναι χρόνο, γνώσεις και ιδέες. Και μην αρχίσουμε τώρα την παραφιλολογία για το Χάρβαρντ και για το όνομα και για το Μητσοτακέικο. Πάντα εκεί καταλήγουν οι συζητήσεις για τις προτάσεις του Κυριάκου. Να θυμηθούμε. Ψηφίστηκε για να μπει στη Βουλή, ψηφίστηκε για αρχηγός και θα κάνει μια προσπάθεια διεύρυνσης. Η επιτυχία στο εγχείρημα θα κριθεί εν πολλοίς από τα υπάρχοντα στελέχη, αν θα θελήσουν να αγκαλιάσουν τα νέα, άγνωστα πρόσωπα, αν θα προωθήσουν τους καλύτερους ή αν θα θεωρήσουν ότι η καρέκλα είναι ρεζερβέ.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016