offstage

Την περασμένη Πέμπτη, στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, έγινε η παρουσίαση του προγράμματος των τριών καναλιών της δημόσιας τηλεόρασης. Ενθουσιασμένα τα στελέχη για το έργο τους, για όσα έχουν προγραμματίσει, για όσα σκέφτονται να κάνουν, για όλα γενικώς. Από την πλευρά τους υπήρχε διάχυτος ενθουσιασμός. Φυσικά για να το συμμεριστούν οι υπόλοιποι θα πρέπει να αρχίσει να προβάλλεται το πρόγραμμα για να κατανοήσουμε κι εμείς ως τηλεθεατές από πού πηγάζει η αισιοδοξία. Ως τότε θα προσπαθήσουμε να συνέλθουμε από το σοκ. Το σοκ που προκάλεσαν οι δηλώσεις του διευθύνοντος συμβούλου Λάμπη Ταγματάρχη και του προέδρου του ΔΣ Διονύση Τσακνή σχετικά με το ενδεχόμενο να πέσει μαύρο σε κάποια κανάλια. Συγκεκριμένα είπαν τα εξής αντίστοιχα:

«Εγώ είμαι εδώ όχι για να πω την προσωπική μου θέση. Εκφράζω και μιλώ για την ΕΡΤ, και την προσωπική μου άποψη μπορώ να την πω προσωπικά. Μου ζητάτε να κάνω κριτική σε θέσεις της κυβέρνησης, σε αποφάσεις της Πολιτείας. Δεν θέλω να κάνω κριτική γιατί είμαι για άλλο λόγο εδώ. Με αυτό το καπέλο που φοράω δεν θέλω να το κάνω». Ο πρόεδρος είπε τα εξής: «Η δουλειά μας δεν είναι να κάνουμε πολιτική. Αν ήταν να κάνουμε πολιτική, θα παίρναμε τις κομματικές μας ταυτότητες, όσοι τις έχουμε, και θα τις προβάλλαμε. Ηρθαμε να πούμε τι σκοπεύουμε και τι οραματιστήκαμε για τα επόμενα δύο χρόνια. Δεν συμμετέχουμε στον πόλεμο που γίνεται. Η θεσμική μας θέση δεν μας επιτρέπει να κρίνουμε θέσεις κομμάτων».

Αναρωτιέμαι λοιπόν όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ, εκείνη τη δυσάρεστη περίοδο, αν όλοι όσοι αντισταθήκαμε, διαμαρτυρηθήκαμε και αγωνιστήκαμε ενάντια στο «μαύρο» το κάναμε με κομματικές ταυτότητες ανά χείρας… Είναι αστείο και μόνο που διατυπώνεται. Ολοι οι δημοσιογράφοι, οι επικεφαλής και όλες οι ειδικότητες, εναντιώθηκαν στο μαύρο και στο κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης δίχως κομματικά φίλτρα. Για αυτό και το μαύρο είναι παρελθόν. Γιατί όλοι κατέβασαν τα μολύβια, έκαναν απεργίες, εκπομπές για να επανέλθει η ΕΡΤ. Για να επιστρέψουν οι εργαζόμενοι στις θέσεις τους.

Τώρα οι επικεφαλής της ΕΡΤ σε έντονο ύφος αρνούνται να πάρουν θέση λόγω… καπέλου. Αρνούνται να εκφράσουν τη λύπη τους, τον θυμό τους, τη διαφωνία τους, ό,τι μπορούν να νιώθουν ή να πιστεύουν εν πάση περιπτώσει για συναδέλφους τους οι οποίοι κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι, για επιχειρήσεις που μπορεί να κλείσουν εν μιά νυκτί. Γιατί άραγε; Επειδή είναι τοποθετημένοι και διορισμένοι σε δημόσια υπηρεσία; Από πότε η θέση σε δημόσιο φορέα στερεί το δικαίωμα να κρίνεις πολιτικές αποφάσεις; Από πότε αυτού του είδους τα αξιώματα σε εμποδίζουν να εκφράσεις τη συμπαράστασή σου στον συνάδελφο; Ρητορικά ερωτήματα.