Η πόλη, ο κόσμος και ο δημόσιος λόγος

Οι λεωφόροι της πληροφορίας μέσω του κυβερνοχώρου φθάνουν και στις πιο απόμακρες πόλεις, ακόμη και στα βάθη της ζούγκλας του Αμαζονίου και τις κορυφές του Έβερεστ.

Τα παιδιά μας μεγαλώνουν και εκπαιδεύονται στην πόλη μας, αλλά έχουν ανοιχτό πάντα ένα παράθυρο στον κόσμο. Οι πολίτες μας απολαμβάνουν, πληροφορούνται, επικοινωνούν τις υπηρεσίες του νέου τεχνολογικού κόσμου.

Ιστορικά οι πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας πρόκοψαν και κληρονόμησαν στην ανθρωπότητα έναν μοναδικό πολιτισμό, ταξιδεύοντας και γνωρίζοντας τον τότε αρχαίο κόσμο. Στο βαθμό που οι πόλεις-κράτη κλείσθηκαν στα σύνορα της πόλης, άρχισαν οι έριδες για εξουσία – χρήμα και τότε η πτώση και η καταστροφή σωρεύθηκαν και πέρασαν πολλοί μαρτυρικοί αιώνες υποταγής και εξάρτησης της πόλης μας.

Κοντά στα 200 χρόνια τώρα η πόλη μας αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια της, να συνδεθεί και να αναδείξει τις πολιτικές και ιστορικές της ρίζες, ως σημαντικά εφόδια για να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες προκλήσεις και το μέλλον.

Στον 19ο και 20ο αιώνα, η πόλη μας συγκρότησε με θυσίες τα εθνικά της σύνορα και προσπάθησε στο εσωτερικό να υπερβεί τα ελαττώματά της. Να δημιουργήσει συνθήκες ειρηνικής συμβίωσης και ευημερίας στους πολίτες. Οι εσωτερικές έριδες έφεραν την πόλη μας πολλές φορές στο χείλος του γκρεμού.

Η κοσμοπολίτικη όμως ματιά της πόλης και των πολιτών ήταν στο DNA (της ανάγκης). 11 εκατομμύρια κατοικούν στην πόλη μας και άλλα τόσα ίσως και περισσότερα βρίσκονται απλωμένα παντού στον κόσμο. Το δημογραφικό πρόβλημα βρίσκεται «στο κόκκινο». Ο δημόσιος λόγος στο κρίσιμο αυτό θέμα απουσιάζει παντελώς. Συνεχίζουμε να είμαστε λαός της διασποράς, της αναζήτησης, ο καθένας στον δρόμο του για την Ιθάκη με δίψα για το καινούργιο, το άγνωστο, το περιπετειώδες.

Η πόλη μας ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Έγινε κράτος –μέλος της ΕΟΚ και νυν στην Ε.Ε. Προχώρησε και στον πυρήνα, στο ιερό του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, την ευρωζώνη. Εκεί υπάρχουν κανόνες, που συνήθως τους επιβάλουν οι πιο ισχυροί, τους οποίους όμως η πόλη μας δεν τους συμπαθεί και αντί να μάχεται με τη δύναμή της να τους αλλάξει, απλά τους καταγγέλλει και δεν τους εφαρμόζει. Εύκολο πράγμα να λες ότι ο κόσμος φταίει και όχι εσύ.

Εύκολο να μιλάς για φανταστικούς εχθρούς που επιβουλεύονται την πόλη μας, αλλά δύσκολο να αναγνωρίζεις τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες σου. Παραμένουμε στις συνήθειές μας:

Ένας λαός του ύψους και του βάθους. Της υποταγής και της εξέγερσης. Πότε η υπερβολή και πότε η έλλειψη και η υποταγή. Τα πάθη

κυριαρχούν και η λογική, η συνείδηση υποχωρούν. Τα παθήματα της πόλης μας δεν μας διδάσκουν, δεν μας διαπαιδαγωγούν.

Έτσι φθάσαμε και πάλι η πόλη μας να βρίσκεται σε εξάρτηση και ο ένας να κατηγορεί τον άλλον. Η μνημονιακή περίοδος για την πόλη μας είναι μία σκληρή δοκιμασία υποταγής και εξάρτησης. Οι άρχοντές μας έχουν κλεισθεί στα σύνορά τους και δεν βλέπουν τις εξελίξεις που τρέχουν στον κόσμο. Οι ισχυροί του χρήματος ζητάνε περισσότερη εξουσία και χρήμα.

Η πόλη μας μοιάζει ανοχύρωτη. Η παρακμή στον δημόσιο λόγο έχει καταρρακώσει το ηθικό των πολιτών. Και πάλι το συναίσθημα σαν κύμα από τσουνάμι τροφοδοτεί τις έριδες και τις συγκρούσεις στην πόλη.

Οι πολιτικοί μας δυστυχώς με συντηρητική ματιά διατηρούν το «εμφυλιοπολεμικό» κλίμα. Ο δημόσιος λόγος συνεχώς χάνει το περιεχόμενό του και προσβάλει βάναυσα την πόλη μας και τους πολίτες.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα τείχη της πόλης μας θυμήθηκαν γείτονες μας να μας πουν ότι η Συνθήκη της Λωζάνης τους αδίκησε και όπου να ‘ναι θα μας διεκδικήσουν το μισό Αιγαίο. Είναι καιρός να συνέλθουν και να αναλάβουν τις ευθύνες οι άρχοντες αυτής της πόλης. Άλλως έχει ο λαός τον λόγο.