Την περίπτωση του Εμίρη του Κατάρ την διαβάσατε φαντάζομαι. Ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, ο Εμίρης Χαμαντ Μπιν Χαλίφα Αλ Θάνι αγόρασε το 2014 το νησάκι Οξυά στο Ιόνιο ,κοντά στο Μεσολόγγι, αλλά και μια έκταση 15.000 στρεμμάτων στην Ζάκυνθο για να κάνει επενδύσεις ύψους 2 δισ. δολαρίων.
Και τα δυο επενδυτικά σχεδια, όμως ,παραμένουν «παγωμένα» επειδή τον κυνηγάει έκτοτε η ελληνική γραφειοκρατία σε όλες τις μορφές της: από την εφορία και το δασαρχείο, ως την εκκλησία Ζακύνθου , την Πολεοδομία της περιοχής και τον ΟΑΕΔ. Ήδη λέγεται ότι ο ηγέτης του Κατάρ – για τις επενδύσεις του οποίου είχε μεσολαβήσει προσωπικά ο πρώην Πρωθυπουργός Α. Σαμαράς – εμφανίζεται πλέον να έχει χάσει την υπομονή του και να εγκαταλείπει τα σχέδια του.
Αν, όμως, ο Εμίρης του Κατάρ με επενδύσεις 2 δισ δολαρίων αντιμετωπίζεται με εχθρικό τρόπο από το ελληνικό κράτος και τους τοπικούς φορείς φανταστείτε τι γίνεται με μικρότερους επενδυτές που ούτε τα μέσα του Εμίρη έχουν ούτε τα άπειρα χρήματα.
Όπως ο Ελληνο-Καναδός επιχειρηματίας Μιχ. Πατέλλης που είχε την ιδέα να φέρει υδροπλάνα στην Ελλάδα. Κι αφού ξόδεψε δεκάδες εκατομμύρια ευρω και πήγε βόλτες τους περισσότερους υπουργούς κάθε κυβέρνησης για να τους πείσει για την λογική της επένδυσής του έφυγε άπρακτος χωρίς να πετύχει το παραμικρό. Μάλιστα ενώ η προηγούμενηκυβέρνηση είχε ψηφίσει ειδικό νομοσχέδιο που να δίνει άδειες σε υδροπλάνα ,τίποτα δεν προχώρησε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αν κι είναι βέβαιο ότι αυτού του είδους η μετακίνηση θα καλύψει πραγματικές τουριστικές ανάγκες σε μικρότερα- κυρίως – νησιά.
Το καλοκαίρι περνώντας από την Ίο είδα άλλη μία τέτοια περίπτωση Έλληνα επιχειρηματία του Αγγ. Μιχαλόπουλου που ενώ έχει επενδύσει πολλά εκατομμύρια στο συγκεκριμένο νησί ( έχει αγοράσει περίπου 20.000 στρέμματα γης ) βρίσκει απέναντί του, σε κάθε βήμα του ,τοπικά επιχειρηματικά συμφέροντα ,διάφορες ενώσεις πολιτών που δεν θέλουν τις επενδύσεις στην Ίο ή αντιτίθενται στην τουριστική ανάπτυξη και συνεχώς βάζουν εμπόδια σε όποιαεπενδυτική κίνηση.
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο εν λόγω επιχειρηματίας , πρώην χρηματιστής στη Νέα Υόρκη που έκανε μεγάλη περιουσία στην Αμερική , φέρνει όλα τα λεφτά του για τις επενδύσεις στην Ίο από το εξωτερικό. Απασχολεί ,μάλιστα, πάνω από 100 εργαζόμενους της τοπικής κοινωνίας σε ένα μικρό ξενοδοχείο πολυτελείας , σε ένα εντυπωσιακό νυχτερινό κλάμπ, ένα πολυτελές beach bar και ολοκληρώνει μία επένδυση ενός πεντάστερου ξενοδοχείου -spa 25 δωματίων σε μια υπέροχη περιοχή της Ιου. Στα σχέδια του είναι η ανοικοδόμηση και τρίτου υπερπολυτελούς ξενοδοχείου λίγων δωματίωνμε στόχο την αναβάθμιση του τουρισμού της Ίου.
Κι ενώ οι δημοτικές αρχές του νησιού έχουν αγκαλιάσει την προσπάθεια υπάρχουν ομάδες πίεσης που διαμαρτύρονται για ό,τι και να κάνει ο επιχειρηματίας και προσφεύγουν ακόμη και στα δικαστήρια κατά των νομίμων αδειών που έχει πάρει .
Διαμαρτύρονται ,μεταξύ άλλων, επειδή φυτεύει φοίνικες στα κτήματά του. Διαμαρτύρονται όμως και επειδή φέρνει από την άλλη άκρη της Ελλάδας και φυτεύει γέρικες ελιές που ξεριζώνονται από έργα του ΟΣΕ ή από αυτοκινητόδρομους που περνούν μέσα από ελαιώνες.
Διαμαρτύρονται επειδή δεν τους αρέσει η αρχιτεκτονική σχεδίαση του κλαμπ του .Διαμαρτύρονται όμωςκαι για τα μονό- όροφα πέτρινα μπαγκαλόουζ του που παντρεύονται απολύτως με το νησιωτικό τοπίο . Ουσιαστικά διαμαρτύρονται για να σταματήσουν άλλη μία επενδυτική προσπάθεια που δεν μπορούν να ελέγξουν ή να κατανοήσουν .
Και σαν τον Μιχαλόπουλο ή τον Πατέλλη υπάρχουν δεκάδες επενδυτές που θέλουν να ρίξουν ταλεφτά τους στην Ελλάδα –στην Πελοπόννησο και στην Κρήτη, στην Τζιά ή στην Κέρκυρα που αντιμετωπίζουν την κρατική αδιαφορία και τα κάθε λογής τοπικά αντίθετα συμφέροντα.
Όποιος ακούσει την ιστορία του Καπετάν Βασίλη Κωσταντακόπουλου και τα πόσα πέρασε για δεκαετίες ώσπουγια να αγοραστεί η έκταση ,α να πάρει τις άδειςκαι να χτιστεί το Κόστα Ναβαρίνο θα αντιληφθεί ότι κάποιος πρέπει να είναι ήρωας και πολυεκατομμυριούχος για να μπορέσει να αντέξει ,καιναφέρει σε πέρας ένα τέτοιο ολοκληρωμένοξενοδοχειακό συγκρότημα –όνειρο ζωής.
Όμως η χώρα χρειάζεται εδώ και τώρα εκατοντάδες διαφορετικές επενδύσεις , μικρές ή μεγάλες , συνολικήςαξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ για να μπει μπροστά η οικονομία της και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας – το παραδέχεται ,πλέον, ακόμη και ο κ. Τσίπρας που απειλούσε τους ξένους επενδυτές.
Η σημερινή κυβέρνηση έτσι κι αλλιώς δεν κάνει επί της ουσίας τίποτα για να προσελκύσει αυτές τις επενδύσεις – αντιμετωπίζει όλους τους επιχειρηματίες ως ταξικούς της αντιπάλους , η φορολογία των επιχειρήσεων αυξήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ από 25 % στο 29 % (είναι 12,5 % στην Κύπρο και στην Ιρλανδία) ενώ η ελληνική γραφειοκρατία παραμένει η χειρότερη -ασφαλώς- στην ΕΕ ,και συγκρίνεται μόνο με χώρες της Αφρικής .
Και βέβαια ενάντια σε κάθε επένδυση υπάρχουν και «τα κινήματα» ,όπως είπε κατά την ψήφιση της σύμβασης του Ελληνικού ο αναπληρωτής υπουργός περιβάλλοντος Ι.Τσιρώνης ,«που πρέπει να κάνουν το καθήκον τους».Κούνια που μας κούναγε.
Αν ,όμως, όλοι μας ,από όποια θέση κι αν βρισκόμαστε ( πολιτικοί και πολίτες , υπάλληλοι σε καίριεςθέσεις του δημοσίου, τοπική αυτοδιοίκηση, επαγγελματικοί φορείς, ΜΜΕ κλπ), δεν βοηθήσουμε με κάθε τρόπο να στεριώσουν στη χώρα σοβαρές επενδύσεις – οι περισσότερες από τις οποίες ,εκ των πραγμάτων, θα έχουν σχέση με τον τουρισμό – ο τόποςθα κάνει δεκαετίες να σταθεί στα πόδια της και οι νέοι άνθρωποι θα συνεχίζουν να φεύγουν κατά χιλιάδες κάθε χρόνο στο εξωτερικό.
