Κάποτε, για τους φορείς οιασδήποτε εξουσίας ήταν εύκολα τα πράγματα. Εν ονόματι του Νόμου, αλλά πολλάκις καθ’ υπέρβασιν διατάξεων ή προφορικών προδήλως άκυρων εντολών, ασκούσαν τα «καθήκοντά» τους οι πάσης φύσεως εξουσιαστές.

Από τον διευθυντή π.χ. ενός νοσοκομείου έως τον πορτιέρη του, ο εσμός των τυράννων ασκεί εξουσία. Πολύ περισσότερο εξουσιάζει την περιοχή του, αλλά και όμορες περιφέρειες, ο τοπικός χωροφύλακας, ο δραγάτης τους αγρούς και ο καντηλανάφτης την εκκλησία του.
Η άσκηση αυθαίρετης εξουσίας εδράζεται στη μονιμότητα της εξουσίας του συγκεκριμένου είδους. Δεν φοβούνται αντίποινα οι ασκούντες αυθαίρετη εξουσία, γιατί ως μόνιμοι δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη θέση τους όταν έρθουν οι άλλοι στα πράγματα.
Τα προβλήματα που δημιουργούνται σε συγκεκριμένους χώρους γίνονται σοβαρότερα όταν υπεισέρχεται η πολιτική. Παράδειγμα η Ελλάδα του Μεταπολέμου, την οποία δίχασαν γεγονότα –όπως ο Εμφύλιος –που διέρρηξαν τον κοινωνικό ιστό.
Παρόμοιο κίνδυνο αντιμετωπίζει η σημερινή Ελλάδα, με τον λαό να διχάζεται γύρω από τις σημαίες μιας ανίκανης Αριστεράς που κυματίζουν πλάι στην κυανόλευκη της επάρατης Δεξιάς.
Πρέπει επιτέλους κάποτε να κατανοήσουμε ότι δεν μπορεί όσοι είναι στα πράγματα να αποκαλούν όλους τους άλλους κλέφτες. Διότι οι σημερινοί κατήγοροι «φλερτάρουν» με τα εδώλια κατηγορουμένων τού αύριο.
Καθώς τα πολιτικά προγράμματα ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους, ας καθίσουν σε ένα τραπέζι για να δώσουν άφεση αμαρτιών μεταξύ τους, να ησυχάσουν και οι πολίτες κάνοντας όλοι μια νέα αρχή.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ