«Μάνα, ξεµάτιασέ µε στα γρήγορα, θα με φάνε με τη γλωσσοφαγιά τους». Γύρισα και τον κοίταξα. Επρόκειτο για διασταύρωση θαλάσσιου ελέφαντα με κουνάβι, βερβερίτσα, αρμαντίλλο, κάτι τέτοιο. Κοιλάρα μέχρι το πάτωμα, σουλούπι στα όρια του Νεάντερταλ, μικρά φθονερά ματάκια και από κάτω μια μύτη γεμάτη εξογκώματα (σαν να τον είχαν τσιμπήσει μέλισσες) και τρίχες. Επιπλέον, έφερε το χειρότερο τατουάζ που έχω δει σε μπράτσο: μια αλλήθωρη Παναγιά πάνω από ένα πλοίο.
Ποιος τον είδε και τον ζήλεψε ώστε να τον βασκάνει; Η μάνα του, πάντως, εκτέλεσε με επιμέλεια την αποστολή της. Ανοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα κουτάκι, άνοιξε το κουτάκι και έβγαλε ένα μικροσκοπικό μαυριδερό πράμα (δεν μπόρεσα να καταλάβω αμέσως τι ήταν) και μια βελόνα. «Εχω πάντα μαζί τα σύνεργα γιατί τον πιάνει πολύ το μάτι» εξήγησε στη διπλανή της. Ξανακοίταξα τον κοαλοδεινόσαυρό της, προσπαθώντας να ανακαλύψω τις καλά κρυμμένες χάρες του, μάταια. Η μαμά έμπηξε στη βελόνα το μικροσκοπικό μαυριδερό πράμα και άρχισε να απαγγέλλει διάφορα ακατάληπτα, φυσώντας και φτύνοντας προς το μέρος του. Τότε κατάλαβα πως το μαγικό υλικό ήταν ένα γαρίφαλο, από αυτά με τα οποία αρωματίζουμε σιρόπια, γλυκά κουταλιού κ.λπ. Ενα γαρίφαλο που εξερράγη μόλις του έβαλε φωτιά. Μπαμ ηκούσθη στον αέρα, ο υιός χασμουρήθηκε βαθιά, η ειδικός χασμουρήθηκε ακόμη πιο βαθιά και αποφάνθηκε: «Είχες φοβερό μάτι! Πού πήγες και το άρπαξες;».
Δεδοµένου ότι δεν έχω αισθανθεί ποτέ ματιασμένος, αναρωτήθηκα για άλλη μία φορά μήπως κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Ρώτησα τους φίλους μου πώς είμαι εμφανισιακά. «Τι εννοείς;». Είμαι καλύτερος ή χειρότερος από τον διπλανό μας; Προς μεγάλη μου ανακούφιση, κέρδισα στην αναμέτρηση. Τότε γιατί εκείνον τον ματιάζουν και εμένα ποτέ; «Δεν τους πιάνει όλους το μάτι». Ποιους πιάνει; «Θα σε γελάσω, πάντως δεν τους πιάνει όλους, μου το έχει πει η γιαγιά μου που ξεματιάζει καταπληκτικά». Εχει ξεματιάσει και εσένα; «Φυσικά!». Με τόσα διαβάσματα; Με τόσες σπουδές; Με τόσα μεταπτυχιακά, εξακολουθείς να πιστεύεις στο μάτι; «Δεν έχει να κάνει με τη μόρφωση, το μάτι το νιώθεις ή δεν το νιώθεις, δεν μπορώ να σ’ το εξηγήσω».
Εγώ, πάλι, πώς να αισθανθώ που δεν το έχω νιώσει ποτέ; Μειονεκτικά; Επιστρέφοντας στο σπίτι, το έψαξα στο Internet για να βρεθώ μπροστά σε άπειρες αναρτήσεις σχετικές με τη γλωσσοφαγιά και με το πώς αντιμετωπίζεται. Διάβασα, ξαναδιάβασα, κανένας (ούτε καν ο Αγιος Παΐσιος) δεν μπόρεσε να με πείσει. Επιμένω, λοιπόν, πως πρόκειται για παιχνίδι αυθυποβολής: το μάτι πιάνει (πιάνει;) εκείνους που το πιστεύουν. Οσους δεν το πιστεύουμε μας πιάνει η ασπιρίνη. Και ο πονοκέφαλος περνάει αμέσως.
Ολα τα άλλα είναι κατάλοιπα μιας εποχής που οι πολλοί πίστευαν ό,τι τους έλεγαν και οι επιτήδειοι έπαιζαν σκοτεινά παιχνίδια βασισμένοι στην άγνοια, στην ευπιστία, στην ανάγκη και στους φόβους τους. Λέω, νομίζω, πράγματα με τα οποία δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κάθε στοιχειωδώς μορφωμένος άνθρωπος, όχι; Και όμως, οι εντελώς μορφωμένοι φίλοι μου με διαβεβαιώνουν πως και ματιάζονται και ξεματιάζονται. Ή κάτι δεν καταλαβαίνω που το καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι, οπότε μπορεί και να είμαι ζαβός, ή είμαι τόσο «δεν βλέπεσαι», που δεν αξίζω ούτε ένα τόσο δα ματιασματάκι, ώστε να νιώσω κι εγώ ζηλευτός και καταματιασμένος και να βάζω θείες και γνωστές να με σταυρώνουν, να με καπνίζουν και να με φτύνουν με αγάπη (πάνω απ’ όλα!).
«Τα χάλια σου έχεις» επιβεβαίωσε χθες τους φόβους μου (δεν βλέπομαι!) η Αννα, για να συμπληρώσει: «Ματιασμένος θα είσαι». Μια χαρά ήμουν. Είχα καλοκοιμηθεί, είχα καλοφάει, είχα γράψει κάτι που με ικανοποιούσε, είχα ακούσει ωραίες μουσικές, είχα σχεδιάσει και το επόμενο ταξίδι μου. Κάθισα, όμως, να με ξεματιάσει, επειδή επέμεινε πως θα έβλεπα αποτέλεσμα. «Πώς νιώθεις τώρα;». Μια χαρά, ακριβώς όπως και πριν από την ιεροτελεστία. Το απέδωσε στο ξεμάτιασμά της, στην εξαιρετική τεχνική που της είχε διδάξει η γιαγιά της. Πάσο. Σταματάω εδώ και αντίρρηση δεν θα ξαναφέρω. Κυρίως επειδή γνωρίζω πως αρκετοί από όσους με διαβάζετε πιστεύετε τόσο πολύ στο μάτι, που έχετε αρχίσει ήδη αν όχι να με ξεματιάζετε για να με πείσετε, τότε να με εξορκίζετε (τον άπιστο) εξ αποστάσεως.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
