Ο μύθος του Καλογρίτσα

Μα πόση ταραχή πια µε τους νέους καναλάρχες, πόση αναστάτωση και πόση ανάλυση για τη νέα διαπλοκή που ήλθε να εκτοπίσει το παλαιό καθεστώς στα τηλεοπτικά. Στο επίκεντρο ο καινούργιος άρχοντας των στούντιο, το νέο πρόσωπο που θα μπαινοβγαίνει στο Μαξίμου και στα σπίτια των αιρετών. Ο Χρήστος Καλογρίτσας είναι το νέο θέμα: η ζωή του, τα λεφτά του, οι πρακτικές του, ο ανάδρομος Ερμής του, όλα τα φώτα επάνω του.

Μια καλόπιστη ερώτηση: περίμενε κανείς ότι θα πάρει άδεια για νέο κανάλι κάποιος μισθωτός ή ένας άνθρωπος από τη γειτονιά; Ποιος έχει ένα εκατομμύριο ευρώ καταθέσεις από τη γειτονιά; Οταν, λοιπόν, μιλάμε για άτομα με είκοσι και πενήντα και εκατό εκατομμύρια περισσευούμενα, μιλάμε για άτομα μετρημένα και γνωστά.

Ξανά καλόπιστα: περίμενε κανείς ότι θα είναι υποψήφια η κοινότητα των Μαριανών Αδελφών ώστε να φτιάξει κανάλι και να προβάλλει καθημερινά «Τα νέα από το Βατικανό»; Τα άτομα που θέλουν να εμπλακούν με το ακριβό χόμπι της τηλεοπτικής ενημέρωσης περιμένουν ότι από κάπου θα κερδίσουν τα χρήματα που επενδύουν, διαφορετικά δεν έχει νόημα. Τα χρήματα προφανώς δεν βγαίνουν από τη διαφήμιση, όχι πια.

Ο Χρήστος Καλογρίτσας είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να γίνει αστικός μύθος καθώς μέχρι τώρα ζούσε διακριτικά. Ηταν γνωστός σε ορισμένους κύκλους και αυτό ήταν αποτέλεσμα επιλογής. Δεν κυκλοφορούσε εκεί που πάνε οι φωτογράφοι των φανταχτερών περιοδικών, δεν τον ενδιέφερε να τον αναγνωρίζει όλος ο κόσμος. Αρκέστηκε στη φήμη εντός των τειχών της Αριστεράς, κυρίως με την εφημερίδα «Η Πρώτη» της δεκαετίας του ’80.

Εχοντας ζήσει διακριτικά μέχρι τα 69 του, ο Χρήστος Καλογρίτσας πήγε και στήθηκε κάτω από τους προβολείς. Αυτοί οι προβολείς, της δημοσιότητας, θυμίζουν τις λάμπες κρεοπωλείου, εκεί που πάνε οι μύγες θαμπωμένες και καψαλίζονται. Ενώ, λοιπόν, ο επιχειρηματίας έκλεινε τις δουλίτσες του με το Δημόσιο και όλα έδειχναν ότι η κυβέρνηση αγαπά εκείνον που υπήρξε κουκουές, τράβηξε την προσοχή. Κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί με τις εργολαβίες και με τις κουμπαριές, κανείς δεν θα έψαχνε τις ξεχασμένες σελίδες του βιογραφικού. Για να μην είμαστε απόλυτοι, το «κανείς» δεν ισχύει, κάποιοι θα έψαχναν αλλά η έρευνα δεν θα είχε την απήχηση που έχει τώρα το αφήγημα του «εργολάβου της κυβέρνησης».

Με τον Καλογρίτσα, λοιπόν, συμβαίνει το εξής. Καθένας πιάνει δύο άσχετα στοιχεία της ζωής του και τα συνδυάζει με τον τρόπο του Ιονέσκο. Θα μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο: «Ο Καλογρίτσας πίνει πολύ νερό, ο Σπύρος Λούης ήταν νερουλάς, άρα ο Καλογρίτσας είναι μαραθωνοδρόμος». Υπάρχει αυτή η τεχνική ανάλυσης, είναι η τεχνική όσων πιστεύουν στις συνωμοσίες, στους ψεκασμούς και στις απανταχού δολιότητες. Αυτή την τεχνική που ανέπτυξαν πρωτίστως τα κόμματα της Αριστεράς θα αντιμετωπίσει τώρα ο κολλητός του μπαμπά του Τσίπρα, που ξέρεις, ο μπαμπάς του Τσίπρα είχε έναν φίλο που είχε ένα οικόπεδο και ο ξάδελφος, όχι, όχι ο ξάδελφος του οικοπέδου, ο ξάδελφος του φίλου, που λες…

Ο Καλογρίτσας επέλεξε να γίνει το επίκεντρο της κριτικής. Μη συγκρίνετε με τον Μαρινάκη, αυτός έχει ήδη εκτεθεί, είναι γνωστά τα επιτεύγματά του και οι περιπέτειές του με τη Δικαιοσύνη. Ο εργολάβος της Αριστεράς ήταν στο απυρόβλητο επειδή καθόταν στην ακρούλα του και έκανε όσα ήθελε χωρίς να τον γνωρίζουν. Ας τον καλωσορίσει κάποιος στην πίστα, τα φώτα άναψαν, μια νέα συναρπαστική περίοδος ξεκινά στη ζωή του, θα τον βλέπουν όλοι στον δρόμο και θα τον δείχνουν και θα μηρυκάζουν τα διάφορα μυθεύματα, αυτά που θα περιέχουν λίγη αλήθεια και μπόλικη σάλτσα.